Ο... φλαμπέ κύριος Κάμπος

Ο εθισμός στη high life, όταν είναι κανείς απροετοίμαστος για την ξαφνική σαν παραμύθι ευτυχία, μετά φέρνει παρενέργεια. Θύμα της εφετινής επιτυχίας του Αστέρα Τρίπολης έπεσε... ο θύτης (της επιτυχίας). Ο Πάουλο Κάμπος έφερε αποτέλεσμα στο «πρωτάθλημα του αποτελέσματος». Κάθε μέρα, αστακό. Υστερα, η μαρίδα ήταν άνοστη. Και απολύθηκε! Μοιάζει πιο εκκεντρικό κι απ' το να απολυθεί ο Τάκης Λεμονής επειδή δεν θα έχει πάει τον Ολυμπιακό ως τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ της Μόσχας...

Το turning point της σεζόν του νεοφώτιστου σωματείου ήταν η βραδιά που ακούστηκε στον αέρα το μπαμ με τον Παναθηναϊκό. Εγινε αφετηρία για να γονατίσουν, έκτοτε, εκεί όλους (πλην Αρη) τους top εταίρους της Σούπερ Λίγκας, για να κάνουν δύο θεαματικές παρελάσεις στο Παγκρήτιο, για να ταξιδέψουν (και να μην ηττηθούν) στη Λάρισα, στη Λιβαδειά, δύο φορές στο Καυταντζόγλειο. Προ Παναθηναϊκού, η χρονιά είχε ξεκινήσει με υπόγεια γκρίνια που (σε μόλις τρεις αγωνιστικές) είχε κιόλας γίνει... υπέργεια.

Μετά τη «μελωδία της χαράς», αίφνης ισοπαλίες με αντιπάλους τύπου Ξάνθης, ΟΦΗ, Απόλλωνα Καλαμαριάς ή ήττες σε μέρη όπως το Χαριλάου και η Αλεξάνδρας δεν τις άντεχαν! Η γκρίνια ήρθε ξανά στην επιφάνεια. Αρκετά χωριάτικο, για μενταλιτέ. Σε ΠΑΕ, στην οποία το κορυφαίο εκτελεστικό στέλεχός της και νυν αντιπρόεδρος του Συνεταιρισμού, ο καλός κύριος Μποροβήλος, δεν ήξερε καν (καθώς η περίοδος κυλούσε) πώς γίνονται... τα πλέι οφ. Νορμάλ, σ' ένα βαθμό. Ούτε από τον Αγροτικό Αστέρα υπάρχει απαίτηση να ξέρουν το νέο φορμάτ του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ.

Πολύ μακρινό. Πού να το φαντάζονταν στην Αρκαδία, στην απαρχή της ανάμιξής τους στην υψηλή κοινωνία, ότι το θέμα μπορεί και να τους αφορούσε. Ο Μποροβήλος, για την ακρίβεια, πίστευε ότι οι ομάδες μεταφέρουν στα πλέι οφ από την κανονική περίοδο τα μεταξύ τους αποτελέσματα. Τους κερδίσαμε όλους, σου λέει, πάμε για Τσάμπιονς Λιγκ! Ενώ, κατά βάθος, ήταν τόσο μα τόσο προβλέψιμο ότι ο δεύτερος γύρος (για χίλιους και δύο λόγους) δεν γινόταν, πρακτικά, να είναι ριπλέι του πρώτου...

Ο Πάουλο Κάμπος, φλαμπέ τύπος τυχοδιώκτη ο ίδιος, έφερε αποτέλεσμα με real politik που, ενίοτε, ξεπερνούσε ακόμα και τη διαχωριστική γραμμή του κυνισμού. Εκμεταλλευόταν αγρίως ό,τι είχε και δεν είχε, από το στενόχωρο γήπεδο ως τα γερά κορμιά του ρόστερ. Εμπιστεύθηκε σκληρόπετσους μισθοφόρους, που δεν το 'χουν σε τίποτα ως και... χέρι να βάζουν (να ρωτήσουμε τον Σαλπιγγίδη;) για να προβοκάρουν. Εκανε ο κόουτς, με τον δικό του τρόπο, τις δημόσιες σχέσεις του.

Εγινε ο σούπερ σταρ του καινοφανούς εγχειρήματος. Πράγμα που σπανίως θα βρεθεί εργοδότης να το εκτιμήσει. Πολύ περισσότερο, να του αρέσει. Ιδίως άμα νιώσει, το αφεντικό, ότι όλα γίνονται με τον παρά του. Ο Πάουλο Κάμπος, σπουδαστής στο παγκόσμιο πανεπιστήμιο της ζωής, το ήξερε. Εχει δουλέψει σε εννέα, και δεν βάζουμε την πατρίδα Βραζιλία μέσα, διαφορετικές χώρες. Στη δε Βραζιλία, σε εννέα διαφορετικά κλαμπ! Η διαδρομή καριέρας έπλασε χαρακτήρα. Αυτόν που, Κυριακή με Κυριακή, βλέπαμε...

Στο τέλος ο χαρακτήρας (πάντοτε έτσι συμβαίνει) έγινε αφόρητος. Κι άρχισε το συνηθισμένο κουτσομπολιό. Για κακή, α λα Σέρα Φερέρ, συμπεριφορά (και τα λοιπά κλασικά του είδους) λες και ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον π.χ. είναι υπόδειγμα... καλοσυνάτης και μειλίχιας προσέγγισης! Στην πραγματικότητα εκείνο που συνέτρεξε είναι το σύνδρομο ανωτερότητας. Του επαγγελματία έναντι της εταιρείας. Ο επαγγελματίας αισθάνθηκε ανώτερος. Περίπου ότι κάνει χάρη στην εταιρεία στην οποία δουλεύει.

Ασυμβατότητα. Υποψιάζομαι ότι, σ' ένα άλλο παράδειγμα της καθημερινότητας του πρωταθλήματος, ισχύει και στη σχέση Τζεμπούρ-Πανιωνίου. Ισχύει και ενδεχομένως εξηγεί δράσεις και αντιδράσεις. Είναι μέσα στη ζωή. Το διαζύγιο, όσο και ο γάμος. Δεν κάνουν οι πάντες, πάντοτε, για τα πάντα. Ο Πάουλο Κάμπος, χαρισματικός κι εκρηκτικός, είναι αυτός που είναι. Ποιος παράτολμος ιδιοκτήτης θα αναλάμβανε το ρίσκο να τον βάλει διευθυντή στο μαγαζί του;