Η μεγάλη σχολή των χαμένων πέναλτι

Αν είχαμε σκοράρει με το πέναλτι… Με αυτό το τεράστιο «αν» πρέπει να έφυγαν αρκετοί χθες από την Τούμπα. Το «αν» που δεν σου χαρίζει βαθμούς, αλλά απογοήτευση για τη χαμένη ευκαιρία που σου προσφέρθηκε και δεν την εκμεταλλεύτηκες. Μπορούσες να νικήσεις τον Ολυμπιακό έπειτα από πολλά χρόνια. Αλλοι τόσοι θα αναρωτιούνται γιατί η ομάδα τους δεν έδειξε ότι θέλει να πάρει τη νίκη επί ένα ολόκληρο ημίχρονο. Πολλοί θα αναρωτιούνται επίσης αν αξίζει τον κόπο να εκτελούνται τα πέναλτι από τους παίκτες του ΠΑΟΚ, από τη στιγμή που αισίως έχουν φτάσει τα τρία χαμένα στη σειρά. Οσα κέρδισε φέτος, έπειτα από δύο χρόνια ξεραΐλας, πραγματικά τα… «εκτέλεσαν». Η αρχή έγινε με τον Γεωργιάδη (Ξάνθη), ακολούθησε ο Γκονζάλες (ΟΦΗ) και χθες ο Κονσεϊσάο (μήπως δεν έπρεπε στην πρώτη του εμφάνιση να xτυπήσει πέναλτι;).
Χαμένα πέναλτι, χαμένοι βαθμοί κι αν τα συνδυάσεις με την εικόνα του αγώνα που, εφόσον είχε σκοράρει ο Κονσεϊσάο δύσκολα θα άλλαζε κάτι, και ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε να είναι ο νικητής.

Δεν είχε να παρουσιάσει τίποτε απολύτως στο δεύτερο μέρος. Θύμισε τον ΠΑΟΚ προ των ντέρμπι, όταν δεν είχε στόχους και οι παίκτες έτρεχαν άσκοπα στον αγωνιστικό χώρο. Αν λοιπόν θα μπορούσε να αποσπάσει κάτι από το χθεσινό παιχνίδι, θα ήταν μέσα από ελάχιστες κρίσιμες στιγμές και βέβαια, από ένα πέναλτι που το εκτελείς υπό τις καλύτερες προϋποθέσεις και το χάνεις…
Το 1-1 δεν αρέσει σε κανέναν. Ο ΠΑΟΚ έδωσε εξετάσεις απέναντι σε μια ομάδα μεγάλου βεληνεκούς και έδειξε ότι δεν είναι έτοιμος σε ικανοποιητικό βαθμό για να νικήσει, ωστόσο βρέθηκε κοντά στην επιτυχία. Θα μπορούσε να είναι ο νικητής και όχι ο άτυχος της αναμέτρησης, επειδή έχασε την ευκαιρία να σκοράρει μια φορά παραπάνω από τον Ολυμπιακό, στη φάση του χαμένου πέναλτι με τον Κονσεϊσάο. Θα μπορούσε να μας απασχολήσει το λάθος (ή τα λάθη) του Γκάβραντσιτς, αλλά, όπως γίνεται αντιληπτό, το χαμένο πέναλτι «πονάει» περισσότερο.