Η... αόρατη αλλαγή

H ΑΕΚ του Φεβρουαρίου 2008 είναι... ολόιδια η ΑΕΚ του Φεβρουαρίου 2007, εφέτος δίχως τη δικαιολογία των δεκάδων τραυματισμών. Ασυνεπής, τώρα όπως και πέρυσι ακριβώς στον ίδιο γύρο του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, στο ενδεχόμενο ραντεβού με την Μπενφίκα και τον, ακόμα μία χρονιά «στημένο» να περιμένει μάταια Κατσουράνη. Πέρυσι, στο ραντεβού πήγε η Παρί Σεν Ζερμέν. Εφέτος θα πάει η Χετάφε. Η μοναδική διαφορά είναι το (αθροιστικό) 0-4 των Γάλλων έναντι του 1-4 (με τον «πυροβολισμό της τιμής» στην Αθήνα απ' τον Μπλάνκο) των Ισπανών. Η θεώρηση, από Φεβρουάριο σε Φεβρουάριο, μοιάζει με ό,τι συνήθως περιγράφεται σαν ένα βήμα μπρος και δύο πίσω.

Τα ματς με τη Χετάφε ήταν τα πρώτα 180 λεπτά της μετά Σέρα Φερέρ ζωής στον πλανήτη ΑΕΚ. Συνεισέφεραν στο να γίνει ευρέως κατανοητό ότι το ζήτημα «ΑΕΚ» είναι αρκετά πιο σύνθετο απ' την υπεραπλούστευση «διώχνω τον κακότροπο κόουτς, βάζω στη θέση του τον κοσμαγάπητο, όλα καλά». Και δεν περιλαμβάνω καν, κομμάτι στο παζλ, τη λογιστική πτυχή. Αυτή, ότι ο Σέρα Φερέρ επιβαρύνει καθεμιά απ' τις επόμενες τρεις σεζόν με κονδύλι 500.000 ευρώ, είναι το λιγότερο. Κομμάτια να γίνει, λες. Θα 'παιρνε, ετησίως, 1.200.000 ούτως ή άλλως. Μπορείς, με καλή έρευνα αγοράς, να βρεις (συμβατό) προπονητή των 700.000 και να 'σαι (σε προϋπολογιζόμενη δαπάνη) «πάτσι και πόστα».

Αναμενόμενα, το είχαμε επισημάνει από την περασμένη εβδομάδα εδώ, η εικόνα (δίχως, πια, τον Μαγιορκίνο τεχνικό στην άκρη του πάγκου και στο προπονητήριο, παρά ταύτα) δεν άλλαξε. Πιθανόν, πράγματι, στο μεταξύ να έχει αλλάξει η ατμόσφαιρα. Στα ενδότερα της ομάδας. Μόνο που δεν τη βλέπουμε, την αλλαγή, στο μοναδικό σημείο που έχει σημασία να είναι ορατή: στο γήπεδο. Οταν η Εθνική πήγε στην Κύπρο εκείνη την τριήμερη «σχολική εκδρομή» για τα δύο φιλικά στις αρχές του μήνα, η αλλαγή περιβάλλοντος «επάνω» στον Λαγό ή τον Λυμπερόπουλο υπήρξε απολύτως αισθητή. Για την ακρίβεια, έκανε «μπαμ».

Μπορεί κανείς να δεχθεί (από πολλά έως) τα πάντα. Τον λανθασμένο σχεδιασμό. Τα ελλείμματα στο ρόστερ. Τον, κακό ως σύμβουλο, υπερβολικό ενθουσιασμό για τον Σέρα Φερέρ. Τις παράτολμες βάσεις στα εύθραυστα κορμιά του Δέλλα, του Ζήκου, του Ριβάλντο. Το αργό παιγνίδι. Τις στοιχειώδεις τακτικές μανούβρες, εγκαταλειμμένο πεδίο δουλειάς (όχι, εννοείται, απ' τον Κωστένογλου) εφέτος. Τους πολλούς ξένους. Κακές ενδεκάδες. Κακές αλλαγές. Ακόμη κι αν όλα είναι, ή έγιναν, λάθος, παραμένει να μην είναι αποδεκτό ότι δεν φαίνεται, στα ενενηντάλεπτα, νεύρο. Διάθεση. Να δικαιολογείται, με κάποιον τρόπο, ότι στη φλέβα κυκλοφορεί αίμα. Οχι νερό.

Προφανώς, αίμα κυκλοφορεί. Και, να το δεχθώ, βράζει κιόλας. Το ερώτημα δεν αλλάζει: πού 'ν' το; Αφού δεν βγαίνει στο χορτάρι, είναι άδωρον. Στο χορτάρι βγαίνει ένας αθλητικός οργανισμός εξασθενημένος. Φυσικά και ψυχικά. Νοητικά μπλοκαρισμένος, επιπλέον; Ισως, υπό την πίεση του πρωταθλητισμού. Αλλά, στα παιγνίδια της Ευρώπης, δεν υπήρχε τέτοια πίεση. Υπήρχε, μονάχα, αντίπαλος ανταγωνιστικά δουλεμένος στο επίπεδο των διεθνών στάνταρντ τεχνικής, ταχύτητας, κίνησης, δύναμης, αυτοματισμών, συνοχής, φιλοδοξίας. Αξιοπρεπής, που λένε. Too much, για να τα βγάλει πέρα η ΑΕΚ.
Το 3-0, αυτό καθαυτό, δεν είναι θέμα. Δεν είναι κάτι το φοβερό. Το εξωφρενικό. Η Αμπερντίν, το ίδιο βράδυ στο Μόναχο, δέχθηκε πέντε γκολ. Θα μπορούσε, και πιο πολλά. Οσοι είδαν τον αγώνα της ΑΕΚ όμως, κι ύστερα κάθισαν να δουν και το ματς της Μπάγερν, συνειδητοποίησαν πως η Αμπερντίν (του 1-5) ευρισκόταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση αθλητικής ευρωστίας. Απλώς, υπέκυψε στην ανωτερότητα. Αλλ' όχι δίχως μάχη. Οχι δίχως μάχη, ενδεικτική υγείας στα κορμιά και στη μενταλιτέ, μέχρις εσχάτων. Είναι η μάχη που, και 1-0 να τελείωνε το ματς στη Μαδρίτη, η ΑΕΚ έδειξε αδύναμη να δώσει.
Εάν όλα αυτά δεν αρκούν για κακά («κίτρινα») «νέα της ημέρας», υπάρχει άλλο ένα: ότι, ενώ συμβαίνουν και ζητείται αντίδραση, δεν προκύπτει από κάπου ότι ο Νικολαΐδης και η ομάδα των μετόχων έχουν, αν μη τι άλλο, την ασφαλή γνώση γιατί αυτά συμβαίνουν. Και, το πιο ενδιαφέρον, πώς είναι εφικτό να θεραπευτούν εγκαίρως...