Καλύτερα «Καλάσνικοφ» παρά βεγγαλικό!

Συγγνώμη, έτσι υποτίθεται πως καταστέλλεται η βία στα γήπεδα; Εν αρχή είδαμε –και σχολιάσαμε- φυλακίσεις νέων για… εξύβριση και βλασφημία (ναι, στη χώρα της «χριστοπαναγίας»!). Προσφάτως, στη Θεσσαλονίκη καταδικάστηκε σε φυλάκιση οπαδός, διότι οι κάμερες απεκάλυψαν ότι κρατούσε βεγγαλικό! Απλώς το κρατούσε. Μυστήριο πράγμα, βρε παιδί μου. Βεγγαλικά αντίκριζε και ο Πλατινί στο Καραϊσκάκη. Κοτζάμ πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ δεν αποχώρησε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το ειδεχθές έγκλημα που διαδραματιζόταν ενώπιόν του; Ε, ρε, γκιλοτίνα που χρειάζεται και αυτός ο κουτόφραγκος…

Φοβάμαι ότι αυτό που εισήγαγε ο νόμος Ορφανού -με τα συμπαρομαρτούντα «συμπληρώματα»- μοιάζει περισσότερο με παράκρουση παρά με απώλεια του μέτρου. Ας θυμηθούμε κάτι που έχει ακουστεί κατά κόρον: δεν νοούνται ξεχωριστοί «νομικοί πολιτισμοί» για τα γήπεδα και για τη ζωή έξω από αυτά. Μόνο που τούτη η σωστή αρχή δεν μπορεί να ισχύει μονόπλευρα. Η «επικράτεια» του γηπέδου είναι απαράδεκτο να καθιστά ανεκτή την απειλή σε βάρος της σωματικής ακεραιότητας ανθρώπων -πολλών, λίγων ή έστω κι ενός. Ομοίως είναι αδιανόητο να «θρέφει» την ανακάλυψη «εγκλημάτων» ή την κραυγαλέα αναντιστοιχία ανάμεσα στην «παρέκκλιση», το «πταίσμα» και την επιβαλλόμενη κύρωση.

Στην Ελλάδα του 2008 είναι προτιμότερο να συλληφθείς για παράνομη κατοχή «Καλάσνικοφ» παρά για ένα βεγγαλικό που κρατούσες, επευφημώντας την ομάδα σου! Εάν κατέχεις όπλο παρανόμως, θα καταδικαστείς σε φυλάκιση έξι έως δώδεκα μηνών. Εάν διαθέτεις λευκό ποινικό μητρώο, πιθανότατα θα πέσεις στο προστατευτικό δίχτυ της αναστολής. Ούτως ή άλλως, η ποινή είναι εξαγοράσιμη. Αντιθέτως, το κελί δεν το αποφεύγεις στην περίπτωση κατά την οποία συνόδευες -στο γήπεδο- τα «ολέ, ολέ» με την «ιεροτελεστία» ενός βεγγαλικού. Ο συγκεκριμένος οπαδός «έφαγε» δύο μήνες. Ποιος ξέρει, σε ανάλογη μελλοντική ακροαματική διαδικασία άλλος ίσως καταδικαστεί σε πολλαπλάσιο χρόνο φυλάκισης -αρκεί να έχει ξυπνήσει κακόκεφος κάποιος δικαστής. Ο νόμος εισάγει τον παραλογισμό και αυτός –εκ φύσεως- δύσκολα χαλιναγωγείται. Στον παραλογισμό, άλλωστε, δεν νοούνται «μικρές» και «μεγάλες» δόσεις: αυτός καθαυτός είναι δυσβάστακτος.

Ο περιρρέων φαρισαϊσμός διατείνεται ότι δεν χάλασε δα κι ο κόσμος εάν «δανειστούμε» ολίγα «ήθη Ταλιμπάν», προκειμένου να «εξαλειφθεί το φλέγον πρόβλημα της βίας στα γήπεδα». Καλά, πέραν της πασιφανούς άγνοιας την οποία έχουν οι περισσότεροι εξ αυτών (των υποκριτών) για τις διαστάσεις και τα χαρακτηριστικά του φαινομένου, πέραν του ότι τέτοιος «τυφλός πέλεκυς» μπορεί να εξαφανίσει την –τυφλή ή μη- βία των γηπέδων περίπου όσο η βενζίνη σβήνει μια εστία φωτιάς, ας απαντήσουν όλοι τούτοι: θα εισηγούνταν ανάλογα νομικά τερατουργήματα για την αντιμετώπιση προβλημάτων που αντιπροσωπεύουν κινδύνους ασυγκρίτως μεγαλύτερους και περισσότερους απ’ όσους κυοφορούνται στα γήπεδα; Θα θεωρούσαν λογική –ας πούμε- τη δεκαετή κάθειρξη ενός οδηγού που αγνόησε τον φωτεινό σηματοδότη ή την εικοσαετή κάποιου άλλου, μεθυσμένου; Εικάζω πως όχι -εκτός πια αν έχουμε τρελαθεί εντελώς. Εξυπακούεται, επίσης, πως εάν συνιστά λόγο φυλάκισης ένα βεγγαλικό που δεν το εκτόξευσε καν ο κάτοχός του, κάθε καλοκαίρι θα βρίσκονταν στις πλαζ οι μισοί Ελληνες από όσους βλέπουμε συνήθως. Οι άλλοι μισοί θα βρίσκονταν στη φυλακή, από το Πάσχα του… προηγούμενου έτους, λόγω βαρελότων.

Υποψιάζομαι ότι η φυλάκιση ενός ΠΑΟΚτσή οπαδού που δεν βιαιοπράγησε και ο οποίος μάλλον επελέγη «στον σωρό», όπως οι εκτελεσθέντες στρατιώτες στην ταινία του Κιούμπρικ «Σταυροί στο Μέτωπο», για κάποιους συνιστά έμμεση απάντηση. Σε τι; Στην αυθαίρετη κατάληψη που έκαναν ΠΑΟΚτσήδες στα καθίσματα του γηπέδου της Τρίπολης. Δεν υποψιάζομαι απλώς, αλλά είμαι βέβαιος πως οι φυλακίσεις για ψύλλου πήδημα, εν γένει, χρησιμεύουν ως «βαρύγδουπο» αντίβαρο σε άλλα. Ας πούμε, στο ότι παραμένει ανεξιχνίαστο το φονικό της Λαυρίου. «Δοξάστε τον», λοιπόν, αυτόν τον κυκεώνα των προσχημάτων, των συμψηφισμών (ομοίων κι ανόμοιων) και του τσουβαλιάσματος των πάντων! Μαχαιροβγάλτες, τραμπούκοι, ζωηροί, χαβαλετζήδες, κάτοχοι βεγγαλικών, ήρεμοι -ένα και το αυτό. Ολοι υποψήφια θύματα ενός «κυνηγιού μαγισσών». Ψευδεπίγραφου, μάλιστα.

Ποια «καταπολέμηση της βίας στο γήπεδο» και λοιπά φληναφήματα; Εάν στόχος ήταν όντως αυτός, τότε δεν θα φυλακίζονταν άνθρωποι για ελαφρές «αταξίες» -είτε συμπεριληφθεί σε αυτές είτε όχι το απλό κράτημα βεγγαλικού. Θα προτασσόταν η απομάκρυνση των «ζόρικων» από το γήπεδο, για μικρό ή μεγάλο διάστημα, μέσω της απλούστατης μεθόδου: υποχρεούσαι να παρουσιάζεσαι στο αστυνομικό τμήμα, την ώρα που αγωνίζεται η ομάδα σου. Γιατί δεν ξεκινούν από αυτό; Απλούστατα, διότι η λέξη «φυλάκιση» είναι θαυματουργή. Με αυτήν οι υπουργοί επιδεικνύουν «αποφασιστικότητα» και «έργο». Ναι, «φυλακή» απαιτεί αβασάνιστα και μερίδα της κοινής γνώμης για να ξορκίσει τις ανασφάλειές της. Πολλοί λένε «φυλακή» και νομίζουν ότι πρόκειται για κάτι λίγο βαρύτερο από την ετυμηγορία ενός πατέρα που τιμωρεί το παιδί του, στερώντας του μια βραδινή έξοδο. Δεν ξέρουν και μάλλον δεν θέλουν να μάθουν. Η μνήμη μου έχει συγκρατήσει την ατάκα ενός εισαγγελέα, ο οποίος συμμετείχε σε κλιμάκιο που επισκέφθηκε αιφνιδιαστικά φυλακές –επικεφαλής ήταν ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης Κουβελάκης. «Θεέ μου», είπε ο εισαγγελέας εκείνος. «Αν ξέραμε πώς είναι εδώ, δεν θα στέλναμε τόσο κόσμο τόσο εύκολα»…

Ξέρετε, πασχίζω κάμποσες ημέρες να αλιεύσω «επιχειρήματα» υπέρ της άλλης άποψης. Υπέρ της ιδέας ότι είναι δίκαιο να φυλακίζεται άνθρωπος επειδή κράτησε ένα βεγγαλικό. Είχα σχεδόν απογοητευτεί. Ομως όχι, εκεί που όλοι (οι… καλοί) λουφάζουν, ορθώνει το ανάστημά της η Φιλοσοφική Σκέψη της Ταϊλάνδης. Την περασμένη Πέμπτη ο Πανούτσος απεφάνθη: «Σκληρό, αλλά δίκαιο». Το επιχείρημά του: «Το ήξερες, πήρες το ρίσκο και, όπως λένε οι Αμερικανοί, you don't do the crime if you cannot pay the cost». Είναι, δεν είναι «crime», Αντώνη; Εξοχα. Μέγιστη πολιτισμική επανάσταση, αυτή. Από τούδε και στο εξής δεν θα συζητάμε καν για το αν ένας νόμος είναι δίκαιος ή άδικος, μετρημένος ή υπερβολικός, λογικός ή παράλογος. Εφόσον τα θύματά του γνώριζαν εκ των προτέρων τι τα περίμενε, δικαίως τιμωρήθηκαν! Πάει και τελείωσε. Κυρίες και κύριοι, φανταστείτε το νέο μανιφέστο Ταϊλάνδης σε καθολική ισχύ. Πρώτη συνέπεια: διαλύεται η Διεθνής Αμνηστία. Δεν έχει πια λόγο ύπαρξης. Τι να καταγράφει και τι να καταγγέλλει, τώρα; Μήπως η Νιγηριανή που λιθοβολήθηκε δεν ήξερε τον νόμο πριν απατήσει τον άντρα της; Μήπως ο Κινέζος που νομίμως εκτελέστηκε δεν γνώριζε πώς τιμωρούνται στη χώρα του ακόμα και οι μικροκλοπές; Καλά που μας φωτίζει η Σκέψη της Ταϊλάνδης. Σκέτο φιλοσοφικό «βεγγαλικό», πανάθεμά το…