Με το φτωχό μου το μυαλό

Ο Παναθηναϊκός κατάφερε κάτι που μόνο η ΑΕΚ είχε καταφέρει. Οπως και η ΑΕΚ τη δεύτερη εποχή του Μπάγεβιτς, ο Παναθηναϊκός πέτυχε το ακόμα μεγαλύτερο κατόρθωμα να αποκλειστεί από το ΟΥΕΦΑ έχοντας μόνο νίκες και ισοπαλίες. Γιατί η ΑΕΚ έπαψε να είναι το μεγάλο φαβορί για τον τίτλο; Ποια ΑΕΚ; Η ΑΕΚ, καλέ. Αυτή με τους παίκτες με τις κιτρινόμαυρες φανέλες που έφαγαν τρία γκολ από την ομάδα με το όνομα που θυμίζει γραφείο τελετών. Τη Χετάφε, καλέ.
Για να βρεθεί η ΑΕΚ στο σημείο της αποσύνθεσης της εμφάνισής της στην Ισπανία, χρειάστηκε ένας συνδυασμός τραγικών λαθών. Πρώτα στον διοικητικό έλεγχο. Δεν επιτρέπεις σε παίκτες σου να ασχολούνται με τη διαιτησία. Οπως έχει πει ο Γιάννης Ιωαννίδης, ο διαιτητής είναι η δικαιολογία του παίκτη γιατί έχασε το ματς. Η ΑΕΚ έκανε το τραγικό λάθος όχι μόνο να επιτρέψει σε παίκτες της να ασχολούνται δημόσια με τις διαιτησίες στα δικά τους ματς, αλλά και με τις διαιτησίες στα ματς των άλλων ομάδων. Δεύτερον, στον έλεγχο στον προπονητή.

Ο Σέρα Φερέρ έκανε την αδικία σύστημα. Συνήθως ο παίκτης, αν παίξει καλά σε ένα ματς, περιμένει ότι ο προπονητής του θα τον επιβραβεύσει βάζοντάς τον και στο επόμενο. Στην ΑΕΚ η απόδοση δεν είχε σχέση με τη μονιμοποίηση στην ενδεκάδα. Οπότε γιατί να σκίζεται ο παίκτης; Από τον κανόνα εξαιρούνται οι δύο, τρεις «Φίλοι Ριβάλντο» που ποτέ δεν έβρισκαν τη θέση τους πιασμένη… Το ότι στην ΑΕΚ περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα υπάρχει ο διαχωρισμός λατίνο – υπόλοιποι είναι γνωστό, και το να βάζει η διοίκηση τον Ταμαντανί Ενσαλίβα να δηλώνει σαν blogger ευτυχισμένος που μπαίνει σε μια οικογένεια δεν άλλαζε τίποτα.

Το μεγάλο λάθος της διοίκησης της ΑΕΚ δεν ήταν τακτικό αλλά στρατηγικής. Αλλο το να κάνεις λάθος στη μεταγραφή ενός παίκτη που διορθώνεται και άλλο να πετάξεις τρία χρόνια «χτισίματος» μιας ομάδας κυνηγώντας το πρωτάθλημα. Ακόμα και αν έβγαινε το σχέδιο, η σημερινή ομάδα της ΑΕΚ ήταν μίας χρήσης και θα χρειαζόταν ανανέωση. Τώρα που δεν βγαίνει και η ομάδα θα χρειαστεί να ανανεωθεί και χρόνος χάθηκε. Οπως μου έλεγε ένας φίλος, η ΑΕΚ χρειάζεται χρόνο ή χρήμα. «Πενήντα εκατομμύρια ντούκου και 20 για κάθε από τα επόμενα δύο χρόνια ή φτου και από την αρχή πενταετές σχέδιο». Αυτά όμως έγιναν. Το πού βρίσκεται σήμερα η ΑΕΚ έχει το ενδιαφέρον. Το ματς με τη Χετάφε ήταν το τρίτο με τον πατέρα Νικόλαο Κωστένογλου να κοσμεί τον πάγκο της ΑΕΚ. Ο πατήρ δεν τα πήγε άσχημα. Τα πήγε χάλια. Και θα γίνω πολύ σαφής.

Δεν κριτικάρω τον άγιο κόουτς επειδή δεν αλλάζει τον Μορέτο. Λογικά θα έπρεπε να δοκιμαστεί ο Αραμπατζής, αλλά με την άμυνα να κάνει μπότζι κινδυνεύει να εκτεθεί το παλικάρι. Οπότε Μορέτο καλώς να παίξει. Οπως δεν υπάρχει συζήτηση ότι ο Δέλλας και ο Παπασταθόπουλος έχουνε δικαίωμα να πάρουν τις φανέλες των δύο κεντρικών αμυντικών σπίτι. Οπως δεν κατηγορώ τον ιερέα για τον χρησιμοποίηση του Αρουαμπαρένα. Διαφημισμένος σαν μια από τις μεγάλες μεταγραφές του ελληνικού ποδοσφαίρου, ο «Βάσκος» παίζει σαν να έχει πάθε ερωτική απογοήτευση. Σαν να είναι και να μην είναι στο γήπεδο. Κάνει τις απαραίτητες κινήσεις, αλλά από κέφι είναι σαν να έχει βαρεθεί τη ζωή του. Και αν ο αντίπαλός του είναι στις μεγάλες του, όπως προχθές ήταν ο Κόντρα, ο Αρουμπαρένα παίρνει τρία-τέσσερα μέτρα απόσταση χαρίζοντάς του τη σέντρα ή την μπούκα από το κέντρο, φτάνει να μη φάει την ντρίμπλα. Το πρόβλημα όμως του Κωστένογλου είναι ποιον να βάλει πίσω αριστερά. Ο Λαγός δεν κάνει και άλλος να παίζει τη θέση δεν υπάρχει. Επίσης, δεν ρίχνω βάρος στον όσιο του πάγκου για το ποιους χρησιμοποιεί στην επίθεση. Και ο Καλόν κεφάτος είναι και ο Λυμπερόπουλος άκεφος είναι και ο Μπλάνκο νέος και χαρούμενος είναι και η μπάλα δεν φτάνει κοντά τους ούτε με κούριερ. Η ευθύνη του Κωστένογλου είναι τι έκανε με τους πλάγιους και κυρίως με την πειθαρχία στην ομάδα.

Για να παίξει παίκτης στη γραμμή, χρειάζεται ορισμένα πράγματα, ενώ κάποια δεν είναι απαραίτητα. Παραδείγματος χάριν, η κεφαλιά στη γραμμή είναι επουσιώδης αρετή και αποδεικνύεται με το παράδειγμα του Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς. Η ταχύτητα είναι απαραίτητη, αλλά και κάτι άλλο. Η ικανότητα να χειρίζεσαι την μπάλα ακόμα και όταν δεν κινείσαι. Τι περίμενε ο μεγαλομάρτυς Νικόλαος όταν έβαλε τον Ράμος στα πλάγια; Ο Ράμος έχει ένα προσόν. Ετσι και αναπτύξει ταχύτητα, μπορεί να ελίσσεται με την μπάλα μειώνοντάς την στο ελάχιστο. Αυτό όμως απαιτεί χώρους. Γι' αυτό ο Ράμος έδειχνε επιθετικά όταν έπαιζε μπακ. Από στάση όμως ο Ράμος είναι ακίνδυνος. Ακριβώς το ίδιο όπως και ο Μανού και ο Χάρης Παππάς. Μόνο το ταλέντο του «Δον Λορένσο» Σέρα Φερέρ στο μάνατζμεντ θα μπορούσε να δημιουργήσει μια ομάδα με τρεις πανομοιότυπους μέτριους παίκτες να στριμώχνονται για την ίδια θέση. Εκτός αν η υποχρεωτική χρησιμοποίηση του Ράμος υπαγορεύεται από τη θέση του στην ομάδα των «Φίλων Ριβάλντο» και στο καλό «μπιζ» που παίζει στο αεροπλάνο. Πάμε λοιπόν και στο τελευταίο και σημαντικότερο.

Με το χέρι στην καρδιά –γιατί στο ιερό ευαγγέλιο δεν κάνει– ο πολλά μαρτυρήσας κόουτς μπορεί ειλικρινά να απαντήσει. Κυρίως στον ίδιο του τον εαυτό: «Μπορώ να πω στον Ριβάλντο τι θέλω να κάνει;». Αν απαντάει «ναι» και μπορεί και το κάνει, ο κόουτς είναι υπεύθυνος για το ότι ο Ριβάλντο στην προσπάθειά του να πάρει εκδίκηση από τον Κόκκαλη, για να έχει την μπάλα στα πόδια κατεβαίνει και τη μαζεύει μπροστά από τα στόπερ. Να παίρνει την μπάλα από τα στόπερ και να φτάνει στην άλλη περιοχή δεν μπορούσε να το κάνει ο Σάββας Κωφίδης στα νιάτα του, ο Ριβάλντο θα το κάνει σήμερα; Αν ο κόουτς έστω και σιωπηρά απαντήσει «πού να σηκωθώ τώρα εγώ και να μιλήσω στον Βραζιλιάνο…», ας έχει παρηγοριά ότι είναι με παρέα, αφού και ο Σόλιντ και ο Φερέρ κατάλαβαν ότι πρέπει να πηγαίνουν με τα νερά του Ριβάλντο, αλλά ο ιερέας ας το σκεφτεί πριν συνεχίσει. Ετσι ξεκινάει κάποιος για να βρεθεί σε λίγο στόχος στο «μπιζ» των Βραζιλιάνων.