Είναι ο καλύτερος ή απλά φιγουρατζής;

Μετά τη βράβευση, πέρυσι τον Δεκέμβριο, του Κακά ως κορυφαίου ποδοσφαιριστή του κόσμου και με δεδομένη τη συνεχή από την αρχή της χρονιάς εξαιρετική απόδοση του Κριστιάνο Ρονάλντο, έχει ανάψει μία συζήτηση για το κατά πόσο ο Πορτογάλος είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου αυτόν τον καιρό.

Η συζήτηση αυτή, μάλιστα, εμπλουτίζεται με υπερβολές που συγκρίνουν τον Ρονάλντο με τον Τζορτζ Μπεστ ή κάνουν λόγο για ένα μοναδικό ποδοσφαιρικό φαινόμενο στο νησί. Τα φαινόμενα είναι σπάνια, όπως και ποδοσφαιριστές σαν τον Ρονάλντο. Ο χαρακτηρισμός, όμως, του Πορτογάλου ως φαινομένου είναι μάλλον υπερβολικός. Για τώρα. Αν ο Ρονάλντο συνεχίζει να βελτιώνεται με τον ρυθμό που έχει βελτιωθεί τα 4 ½ χρόνια που βρίσκεται στο αγγλικό πρωτάθλημα, τότε ίσως να μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε φαινόμενο. Μπορεί και καλύτερο ποδοσφαιριστή στον κόσμο. Αλλά μέχρι τότε πρέπει να περιμένουμε και να παραδεχθούμε ότι αν ο Πορτογάλος δεν είναι ο καλύτερος στον κόσμο, αυτή τη στιγμή, είναι ο πιο φορμαρισμένος. Επίσης, η σύγκριση με τον Μπεστ είναι ιδιαίτερα ατυχής, παρά το γεγονός ότι –αγωνιστικά- υπάρχουν αρκετές ομοιότητες. Ο Μπεστ, όμως, ήταν ένας ποδοσφαιριστής που ήταν χαρισματικός τόσο που να είναι αγαπητός σε ολόκληρη τη χώρα και όχι μόνο ανάμεσα στους οπαδούς της Μάντσεστερ.

Ο Ρονάλντο μπορεί να μην είναι -και ίσως να μη γίνει ποτέ- ένας ποδοσφαιριστής που θα πάρει το παιχνίδι στις πλάτες του, που θα φανεί στα δύσκολα φωνάζοντας «παρών», όπως ενδεχομένως μπορούν να κάνουν ο Κακά, ο Μέσι, ο Τζέραρντ ή ο Ροναλντίνιο, και δεν είναι μία τόσο ισχυρή μορφή στην επίθεση όπως είναι ο Ετό ή ο Ντρογκμπά, αλλά η δεινότητά του στο σκοράρισμα και το θεαματικό του παίξιμο δεν μπορούν να αμφισβητηθούν από κανέναν. Είναι πολλοί αυτοί που θυμούνται πόσο επιρρεπής ήταν στις βουτιές και γενικά στο φιγουρατζίδικο παίξιμο ο Ρονάλντο τα πρώτα χρόνια της παρουσίας του στα αγγλικά γήπεδα, κάτι που τον έκανε ιδιαίτερα αντιπαθή. Τώρα έχει περιορίσει εκείνες τις προκλητικές βουτιές, αν και έχει διατηρήσει ορισμένα θεατρικά στοιχεία στο παιχνίδι του -στοιχεία που το καθιστούν αναγνωρίσιμο- και πιθανόν αυτή η θεατρικότητα να αποτελεί και στοιχείο του χαρακτήρα του ως ανθρώπου. Ο ποδοσφαιρικός χαρακτήρας που έχει διαμορφώσει τώρα δεν ήταν τόσο εμφανής όταν πρωτοήρθε στο «Ολντ Τράφορντ» από τη Σπόρτινγκ Λισσαβώνας. Τότε ο Φέργκιουσον πίστευε ότι είχε όλα τα φόντα να εξελιχθεί σε έναν πιθανό αντικαταστάτη του Μπέκαμ. Εξελίχτηκε, όμως, σε έναν υπερπολύτιμο περιφερειακό επιθετικό που μπορούσε να παίζει με άνεση και στις δύο πλευρές, ενώ η ικανότητα που επιδεικνύει στο σκοράρισμα είναι ένα ανέλπιστο μπόνους. Ενα μπόνους που κάλυψε με τον καλύτερο τρόπο ένα μεγάλο μέρος από το κενό που άφησε ο Φαν Νιστελρόι στο σκοράρισμα. Σκέφτομαι ότι αυτό που χρειάζεται το «βιογραφικό» του Ρονάλντο είναι να γίνει αποδεκτός στην υπόλοιπη Ευρώπη στον βαθμό που είναι στο αγγλικό πρωτάθλημα. Είναι τυχερός που έχει το βήμα να το κάνει, είτε παίζοντας με τη Γιουνάιτεντ στο Τσάμπιονς Λιγκ είτε παίζοντας με την Πορτογαλία στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του καλοκαιριού. Οι μεγάλοι παίκτες είναι αυτοί που πραγματικά αφήνουν τη σφραγίδα τους στο παιχνίδι και ο Ρονάλντο σε κρίσιμα παιχνίδια πέρυσι, όπως στον τελικό Κυπέλλου ή το 3-0 με τη Μίλαν, ήταν απών. Ο Πορτογάλος είναι ακόμη μικρός, άρα έχει χρόνο μπροστά του για να φθάσει στο νούμερο 1, μόνο που το να αγωνιστεί και σε μία άλλη χώρα της Ευρώπης έξω από την Αγγλία ίσως τον βοηθήσει περισσότερο.

Το κράτος–εταιρεία

Η συγχώνευση του κράτους με τα εταιρικά συμφέροντα, όπως συμβαίνει στις μέρες μας, σηματοδοτεί αναμφισβήτητα το τέλος του κοινωνικού κράτους (οι σκανδιναβικές χώρες, με την ισχυρή τους παράδοση στο κράτος πρόνοιας, αντιπροσωπεύουν την εξαίρεση στον κανόνα μεταξύ των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών κρατών, καθώς νεοφιλελεύθερα κόμματα έρχονται στην εξουσία έχοντας προβάλει πολιτικές πρόνοιας) και την ανάδειξη μιας νέας μορφής κράτους που κυβερνάται από τα εταιρικά συμφέροντα. Ενα κράτος που είναι βαθύτατα ευθυγραμμισμένο με τις προσταγές του στρατού και ασκεί όλο και περισσότερο έλεγχο μέσω των φυλακών, των αστυνομικών δυνάμεων, αλλά και του ποινικού συστήματος δικαιοσύνης. Στις Ηνωμένες Πολιτείες ο Τζορτζ Μπους επανειλημμένως ασκεί βέτο για μεγάλες δαπάνες που θα χρηματοδοτούσαν την εκπαίδευση, το σύστημα υγείας και προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης, ενώ με προθυμία υπογράφει νομοσχέδια για την αύξηση των χρηματοδοτήσεων από το Πεντάγωνο για πολεμικούς και μη πολεμικούς σκοπούς και διαβιβάζει δισεκατομμύρια κρατικών πόρων στον κορβανά ιδιωτικών εταιρειών και ομίλων.

Στην Κεντρική, Νοτιοανατολική Ευρώπη και σε ολόκληρη την Ανατολική κυβερνήσεις συναγωνίζονται στη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα και την ιδιωτικοποίηση όσο περισσότερων κοινωνικών υπηρεσιών μπορούν. Η ίδια η ανώτερη εκπαίδευση αντικαθίσταται όλο και περισσότερο από τους στόχους και τις αξίες της αγοράς. Οι κυβερνήσεις χρηματοδοτούν λιγότερο την τριτοβάθμια εκπαίδευση, προκειμένου να ανοίξουν τον τομέα αυτόν στις δυνάμεις της ιδιωτικής αγοράς -μια σύσταση που επί μακρόν έκανε η Παγκόσμια Τράπεζα. Το κράτος κάτω από τα φτερά του νεοφιλελευθερισμού δεν εξαφανίζεται τόσο, όσο κυρίως αναδομείται ως μια κατασταλτική δύναμη για να παρέχει το ελάχιστο ασφάλειας για τις πλούσιες και προνομιούχες τάξεις, ενώ εστιάζει περισσότερο στο να επιβάλλει την πειθαρχία σε εκείνους τους πληθυσμούς και τις ομάδες που συνιστούν απειλή για την κυρίαρχη κοινωνική τάξη. Και τις απειλεί όχι με ένα όπλο, αλλά με μία κάμερα που καταγράφει τα πάντα.

Οπως τα σχεδίασαν οι ΗΠΑ

Δεν γνωρίζω αν η καθυστέρηση που θα επιδείξει η ελληνική κυβέρνηση στο ζήτημα της αναγνώρισης του Κοσσυφοπεδίου θα χαρακτηριστεί σοφία ή αμηχανία. Αμηχανία για τις πιθανές συνέπειες που θα είχε για τη χώρα μας αν ένα μειονοτικό κομμάτι –όπως αυτά που έχουν όλες οι βαλκανικές χώρες– επιζητήσει την ανεξαρτητοποίησή του με τη συνταγή του Κοσόβου. Εκείνο που έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον στη συγκεκριμένη περίπτωση της αναγνώρισης του Κοσόβου αφορά τον ρόλο της Ευρωπαϊκής Ενωσης κατά πρώτο λόγο και του ΟΗΕ κατά δεύτερο. Τα ψηφίσματα του ΟΗΕ αποδείχθηκαν κείμενα για τα σκουπίδια. Κυρίως γιατί δεν συμβάδιζαν με τις επιδιώξεις των ΗΠΑ. Σε ό,τι αφορά την Ε.Ε., πρόκειται για μία ακόμη χρεοκοπία αυτού που ονομάζεται κοινή εξωτερική πολιτική, μια και η εξωτερική πολιτική των χωρών της Ενωσης είναι κάτι που αποτελεί ένα υποκεφάλαιο της πολιτικής της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας που σχεδιάζουν οι ΗΠΑ.