Ο «Μίκι Μάους» δεν έχει ιδέα πού έμπλεξε...

H πρόβλεψη, τι θα έβγαζε η ομάδα στο τερέν, έμοιαζε ασφαλής. Είναι τα χαρακτηριστικά που συνήθως περιγράφονται με τους όρους επάρκεια, αρτιότητα, ισορροπία, συγκέντρωση, αλληλεγγύη, ανταγωνιστικότητα. Εβγαλε ο Ολυμπιακός την Τρίτη ακριβώς αυτά. Σημαίνει, για να 'ναι τόσο προβλέψιμα, ομάδα με αξιόπιστη ταυτότητα και εδραιωμένο χαρακτήρα. Ο πρόεδρος μπορεί να προσφέρει ποδοσφαιριστές. Ο κόσμος ώθηση. Οι ποδοσφαιριστές, με τη σειρά τους, προσωπικότητα. Αλλά ταυτότητα μόνο ο προπονητής.

Ακόμη και το 0-0 ήταν εύκολη, την καταθέσαμε, εδώ ανήμερα, πρόβλεψη. Μολονότι δεν θεωρώ ότι επιβεβαιώθηκε, κι ας ήλθε (το αποτέλεσμα) έτσι όπως την εννοούσαμε. Εκτιμούσαμε 0-0 με άφθονη ανάμειξη Νικοπολίδη στα δρώμενα. Εγινε 0-0, δίχως ο Νικοπολίδης να χρειαστεί καν (και ο Τσεχ επίσης) να κουνήσει το δαχτυλάκι του. Οι «κόκκινοι», στην έβδομη εμφάνισή τους στη διεθνή σκηνή, κατ' ουσίαν επιβεβαίωσαν τις έξι προηγούμενες. Ωριμότητα δίπλα στο πάθος. Σωφροσύνη δίπλα στην πείνα. Μαγκιά στην καρδιά δίπλα στην ταπεινότητα της σκέψης.

Πότε θα τρέξουν στο ξεδίπλωμα, πότε θα πάνε σε κοντρόλ παιγνίδι, ποιους-πόσους θ' ανεβάσουν, ποιους-πόσους θα κρατήσουν πίσω, ποιοι-πώς-πότε θα βγαίνουν στα μαρκαρίσματα, όλο αυτό (το πρόγραμμα της «τακτικής σοφίας») ήταν σαν να το κατεύθυνε απέξω, με τηλεχειριστήριο, κάποιο «αόρατο χέρι». Δεν ήταν, όμως, αόρατο. Ηταν του Λεμονή. Το εντός έδρας 0-0 είναι «καλή ισοπαλία». Ηλθε στο Τσάμπιονς Λιγκ, μετά τις δύο «κακές» (το εκτός έδρας 0-0 και το εντός έδρας 1-1) της περασμένης εβδομάδας στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.

Το ερώτημα προκύπτει, για τον Ολυμπιακό, σχεδόν αναπόφευκτο: ήταν ρεαλιστικά εφικτό, προχθές, το «κάτι περισσότερο» απ' αυτό που έγινε; Θαρρώ πως ναι. Στα μικρά. Ενα, π.χ., η (κατά τι) πιο έντονη επιθετική παρουσία του Τοροσίδη. Οτι ο μικρός δεν έκανε από δεξιά, μονάχος ή με τον Γκαλέτι, όσα έκανε από αριστερά (μονάχος ή με τον Τζόρτζεβιτς) ο Στολτίδης. Αλλά, πάλι, ο Στολτίδης είναι 33 ετών, ο Τοροσίδης 23. Του Τοροσίδη δεν αρκεί «μια νύχτα», ούτε μία-μιάμιση χρονιά, για να γίνει Στολτίδης της από δω όχθης. Να 'ναι... ένας Κατσουράνης.

Ούτε ο Στολτίδης, πριν από δέκα χρόνια, ήταν στο επίπεδο του σημερινού Στολτίδη! Δεύτερο που θα μπορούσε να 'ναι καλύτερο, ορισμένες λεπτομέρειες στην τελευταία φάση των (αντ)επιθέσεων. Μια καλύτερη σέντρα, δέκα πόντους πάνω ή κάτω, ένα «κλικ» πιο σιγανή ή πιο δυνατή. Μια καλύτερη τοποθέτηση στα όρια της αντίπαλης περιοχής ή και μέσα σ' αυτή. Τα «λίγα αλλά σημαντικά», σε τούτο το επίπεδο, μπορεί να φέρουν όλη τη διαφορά στο ταμπλό. Ο Ρικάρντο Καρβάλιο, το βράδυ της 4ης Ιουλίου 2004 στο «Ντα Λουζ», από μια τέτοια μικρολεπτομέρεια νικήθηκε.

Ο Ολυμπιακός, η αλήθεια είναι, δεν κάνει διεθνείς δημόσιες σχέσεις με τα παιγνίδια του, ιδίως τα εντός. Τις κάνουν, περισσότερο, τα αποτελέσματα των παιγνιδιών του. Ακούγοντας τα αποτελέσματα, σέβεσαι. Βλέποντας τα παιγνίδια («αφ' υψηλού»), μπορεί και να τον υποτιμήσεις. Η Τσέλσι, στον Πειραιά, άφησε να φανερωθεί μια, τρόπον τινά, διαδικαστική («εν όψει Λιγκ Καπ») προδιάθεση. Φυσιολογικά, ξεχώρισαν εκείνοι που είχαν αληθινή όρεξη να παίξουν. Ο Μπελέτι. Ο, στερημένος την ευχαρίστηση του Τσάμπιονς Λιγκ, Ανελκά.

Εκτός έδρας, η ελληνική ομάδα έχει βρει τη δίοδο να σκοράρει... πιο πολύ απ' όσο στο Καραϊσκάκη. Δύο φορές στο «Μπερναμπέου», τρεις στη Βρέμη, δύο στο «Ολίμπικο». Εάν ο (κατά Μουρίνιο «Μίκι Μάους») Γκραντ στο βάθος φαντάζεται πως θ' αρχειοθετήσει τη ρεβάνς μ' ένα ξεκούραστο 2-0, τότε απλώς δεν ξέρει σε τι περιπέτεια έχει μπλέξει. Δεν έχει ιδέα τι λαχτάρα τον περιμένει. Με, μονάχα, μία προϋπόθεση: να 'ναι ολόκληρο το «κόκκινο οπλοστάσιο», εκείνη τη νύχτα, διαθέσιμο...