Μεταμόρφωση

Εχεις πάει νωρίς στο μπαρ και είσαι βέβαιος ότι είναι η μέρα σου. Οτι η πόρτα θα ανοίξει και θα εμφανιστεί η γυναίκα της ζωής σου, που θα κάτσει δίπλα σου, θα παραγγείλει dry martini και θα σε κοιτάζει στα μάτια γυρνώντας στα χείλια της την ελιά από την οδοντογλυφίδα. Επειτα από τέσσερις ώρες, αφού έχεις πει την ιστορία της ζωής σου στον μπάρμαν και έχεις δει να μπαίνουν από την πόρτα όλοι οι απίθανοι, καταλαβαίνεις ότι έκανες λάθος. Τη βόλτα σου την έχεις κάνει, τα ποτά σου τα έχεις πιει, αλλά αποκλείεται να θυμάσαι το βράδυ σαν ένα από τα μεγάλα της ζωής σου. Κάντε το μπαρ Καραϊσκάκη και έχετε την εικόνα του ματς του Ολυμπιακού με την Τσέλσι. Ενδιαφέρον υπήρχε από την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να συμβεί, αυτό όμως που συνέβη ήταν πολύ λίγο για να το θυμάσαι.

Τα συμπέρασμα από το ματς με την Τσέλσι είναι ότι ο φετινός Ολυμπιακός είναι η ομάδα του Πέτρου Κόκκαλη και του Ιβιτς, ενώ οι ομάδες των προηγούμενων χρόνων ήταν του Σωκράτη και του «Λου». Οι Ζιοβάνι και Ριβάλντο του παρελθόντος και το 4-4-2 που στοίχισε στον Κάτανετς τη θέση του έχουν δώσει τη θέση τους στα τρία αμυντικά χαφ και το 4-3-3, που οι αγενείς μπορούν να το λένε και 4-5-1. Ακόμα και τα τακουνάκια, που στο παρελθόν ήταν η «πρέζα» της κερκίδας, μοιάζουν παράταιρα στη σημερινή ομάδα. Στο δεύτερο ημίχρονο, όταν ο Μπελούτσι δοκιμάζει ένα και δεν του πιάνει, ακούγεται η χαρακτηριστική μουρμούρα της αποδοκιμασίας από την κερκίδα. Μέχρι και πέρυσι το τακουνάκι δεν θα ήταν παρά ένα ακόμα στη «βροχή» από τακουνάκια των Λάτιν.

Η μεταμόρφωση του Ολυμπιακού φτάνει και στην κερκίδα. Πριν από μερικά χρόνια στη Ριζούπολη μια μεσήλικη κυρία είχε εντυπωσιάσει το διαιτητικό κουαρτέτο, όταν δύο ώρες πριν από την έναρξη του αγώνα είχε κολλήσει το πρόσωπο στα κάγκελα και κατέβαζε καντήλια πριν από το πρώτο σφύριγμα. Ακόμα πιο πρόσφατα, πέρυσι οπαδοί του Ολυμπιακού είχαν επιτεθεί με πέτρες στο πούλμαν της Λάτσιο. Χωρίς βιασύνη για συμπεράσματα, αφού τα καλά αποτελέσματα κάνουν την κερκίδα ευγενική, το φαινόμενο του φετινού Ολυμπιακού, που στο χθεσινό ματς μόνο επτά πυρσοί άναψαν στην κερκίδα, δείχνει μια μεταστροφή στη συμπεριφορά.

Ο παλιός Ολυμπιακός, ο διασκεδαστής φίλων και αντιπάλων, του «ρίχνουμε έξι στη Λεβερκούσεν και την επόμενη αγωνιστική τρώμε τρία από τη Μακάμπι», είναι παρελθόν. Ο νέος Ολυμπιακός δύσκολα θα κάνει τους οπαδούς του να μένουν σπίτια τους για να γλιτώσουν την καζούρα ύστερα από ευρωπαϊκά παιχνίδια, αλλά επίσης δύσκολα θα τους κάνει να τραγουδάνε το όνομα κάποιου παίκτη. Οποιος γουστάρει επιτυχίες θα τον αγαπήσει. Οποιος γουστάρει νυκτερινά ταξίδια στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» για χειροκρότημα ή ξεφωνητό δεν έχει παρά να ζει με την ανάμνηση των ομάδων των βραζιλιάνων «μάγων».


Eκτός από τα επτά βεγγαλικά που άναψαν στις κερκίδες, το μοναδικό γεγονός που κατέγραψε ο παρατηρητής της ΟΥΕΦΑ στο Καραϊσκάκη ήταν το «ντου» στον αγωνιστικό χώρο ενός οπαδού μετά τη λήξη του ματς, που έτρεχε πίσω από τους παίκτες προς τη φυσούνα. Το γεγονός που εντυπωσίασε τον παρατηρητή ήταν ότι ενώ οι σεκιουριτάδες στον αγωνιστικό χώρο τον πρόλαβαν, αντί να τον συλλάβουν τον πήραν αγκαλιά και τον οδήγησαν ξανά προς την κερκίδα. Μια κίνηση που ομολογώ ότι βρίσκω προτιμότερη από το θέαμα των νταγλαράδων των αγγλικών γηπέδων, με τα φωσφοριζέ γιλέκα, που μοιάζουν να θέλουν κάποιον να καβαλήσει τα διαχωριστικά ώστε να μπορέσουν να τον πλακώσουν στις γρήγορες δικαιολογημένα.

Εδώ θέλω να προσθέσω ότι ένας κανόνας για την τήρηση της τάξης είναι η βία να είναι λελογισμένη. Η τιμωρία να είναι ανάλογη με το αδίκημα. Ειδικά στις περιπτώσεις που κάποιος αχαχούχας καβαλάει τα κάγκελα για να ζητήσει μια φανέλα, το θέαμα δέκα «χτιστών» να τον κοπανάνε στη μέση του γηπέδου είναι απωθητικό. Στο φινάλε ο κάθε άνθρωπος πάνω στον ενθουσιασμό του μπορεί να ξεφύγει. Επίσης, πολύ πιο βαρύ, αλλά και πάλι καταληπτό είναι ο οπαδός από την κερκίδα που στο πάθος της στιγμής πετάει το κυπελλάκι με τον καφέ. Δίκαιο να τιμωρηθούν αυτός και η ομάδα του, αλλά ένα κυπελλάκι καφέ ποτέ δεν σκότωσε κανέναν και τελικά η πράξη δεν δείχνει προμελέτη. Αντίθετα, νομίζω ότι πρέπει να δείχνεται η μεγαλύτερη δυνατή αυστηρότητα σε οπαδούς που χρησιμοποιούν για πράξεις βίας αντικείμενα που έφεραν από το σπίτι. Εκεί χάνεται το ελαφρυντικό του βρασμού ψυχής και εμφανίζεται το επιβαρυντικό στοιχείο της προμελέτης. Ας αναφερθώ λοιπόν στις συλλήψεις που ακολούθησαν την ψήφιση του νόμου του Γιώργου Ορφανού, που κατά πληροφορίες έχει στείλει φυλακή περίπου 100 άτομα.

Στις περισσότερες των περιπτώσεων οι συλλήψεις έγιναν κατά τη διάρκεια επεισοδίων σε ταξίδια οργανωμένων ή για τη ρίψη φωτοβολίδων και καπνογόνων από την κερκίδα. Το πρώτο πρόβλημα μάλλον θα λυθεί με την ψήφιση του νέου νόμου περί αθλητισμού με την απαγόρευση μετακίνησης οργανωμένων οπαδών. Από την πλευρά των οργανωμένων υπάρχει η αντίρρηση ότι η απαγόρευση είναι αντισυνταγματική. Αμφιβάλλω... Αντισυνταγματικό θα ήταν να απαγορευτεί η παρακολούθηση ποδοσφαιρικών αγώνων σε μεμονωμένα άτομα, που δεν μπορούν να αποδείξουν ότι είναι οπαδοί των γηπεδούχων. Μια τέτοια γελοιότητα είχε συμβεί μετά την ψήφιση του νόμου του Γιώργου Λιάνη, όταν η Αστυνομία έξω από το γήπεδο του Αιγάλεω πριν από ματς με τον ΠΑΟΚ ζητούσε ταυτότητες, απαγορεύοντας την είσοδο σε όσους είχαν τόπο γέννησης τη Θεσσαλονίκη. Μια κίνηση που είχε φέρει μια από τις μεγάλες ατάκες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Οταν αστυφύλακας είχε σταματήσει Θεσσαλονικιό, του είπε ότι δεν μπορεί να μπει στο γήπεδο και πήρε την απάντηση: «Γιατί, ρε φιλάρα; Εγώ είμαι οπαδός του Αιγάλεω από τη Θεσσαλονίκη».

Το να απαιτείς να μπαίνεις σε ένα χώρο δημόσιου θεάματος, ιδιαίτερα όταν είναι δημοτικός ή ανήκει στο κράτος, είναι συνταγματικό σου δικαίωμα. Το να ζητείς όμως να μπεις ως μέλος άτακτου στρατού δεν είναι δικαίωμά σου, διότι το ίδιο δικαίωμα είναι και της Αστυνομίας να πει ότι έτσι δημιουργείται κίνδυνος για τη δημόσια τάξη. Επίσης, το να πεις ότι «παρασύρθηκα από τον ενθουσιασμό και μπήκα στο γήπεδο» είναι διαφορετική υπεράσπιση της αθωότητάς σου από το να πεις ότι παρασύρθηκες και άναψες το καπνογόνο που έφερες από το σπίτι.

Σε αυτό το σημείο έχω τη μεγαλύτερη αντίρρηση στις αντιδράσεις για τις καταδίκες από τον νόμο του Ορφανού. Μάλιστα, είναι παιδάκι και δεν ήθελε να βλάψει κανέναν. Αλλά για να έχει φτάσει στο σημείο να αγοράζει βεγγαλικά ή πιστόλια φωτοβολίδων, πάει να πει ότι δεν είναι το πρώτο ματς που βλέπει. Αρα ξέρει ότι με το να τα πάρει μαζί του στο γήπεδο διακινδυνεύει να πάει στην «μπουζού». Είμαι υπέρ των μικρών καταδικών σε φυλάκιση. Μία εβδομάδα έως ένα μήνα σε πρώτη καταδίκη, αλλά όχι στην αθώωση. Το ήξερες, πήρες το ρίσκο και όπως λένε οι Αμερικανοί «You don't do the crime if you cannot pay the price». Σκληρό, αλλά δίκαιο.

Επίσης, το επιχείρημα ότι άλλοι, όπως βουλευτής που μπήκε στο γήπεδο στο ματς του Ηρακλή με τον Ολυμπιακό, κάνουν χειρότερα και δεν πάνε φυλακή, μπάζει σε δύο σημεία. Στην περίπτωση των βουλευτών, αν οι υπόλοιποι Ελληνες έπρεπε να απαλλάσσονται όταν κάνουν κάτι για το οποίο ο βουλευτής δεν τιμωρείται, τα αδικήματα θα είχαν διπλασιαστεί. Οπως και η πανεπιστημιακή ασυλία, έτσι και η βουλευτική έχει ξεφύγει από το αρχικό νόημά της. Η πρώτη έγινε για να υπάρχει ελεύθερη επιστημονική σκέψη, αλλά η έρευνα είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει τους κουκουλοφόρους που καταλαμβάνουν τα πανεπιστήμια. Η δεύτερη έγινε για να μπορούν οι βουλευτές να κάνουν αντιπολίτευση χωρίς τον φόβο του κυβερνητικού διωγμού από τη δικαιοσύνη. Από ασυλία έχει γίνει ασυδοσία, με τους βουλευτές να παραβιάζουν κοινές διατάξεις του ποινικού νόμου και να προπηλακίζουν προέδρους δικαστηρίων. Επίσης, καταλαβαίνω τη σύγκριση στην αντιμετώπιση χούλιγκαν και χούλιγκαν βουλευτών. Μόνο όμως στη λογική ότι θα έπρεπε να καταδικάζονται οι χούλιγκαν της Βουλής και όχι να αθωώνονται οι χούλιγκαν των γηπέδων.


Στις κοσμικές παρουσίες του Καραϊσκάκη εντυπωσίασε η παρουσία του βασιλέως Κωνσταντίνου (ναι ρε Τσοχοχελάκηδες, έτσι τον λέμε εμείς) σε σουίτα του γηπέδου. Ο τέως, που δεν συνοδευόταν από την τέα, φιλοξενείτο στη σουίτα του Βαγγέλη Μαρινάκη. Η παρουσία όμως που επισκίασε και αυτή του βασιλέως ήταν αυτή του εκδότη της «SportDay», Γεωργίου Χελάκη. Πλήθη λαού (κατ' άλλους ένας σεκιουριτάς που κατάγεται από τη Σελιάνα) ζητούσαν φωτογραφία δίπλα στον φωτεινό ηγέτη που αφιέρωσε τη ζωή του στη λευτεριά και τη διαφήμιση.