Δύο «κακές» ισοπαλίες

Ο Παναθηναϊκός θα βολευόταν καλύτερα με το 1-1... της Χετάφε. Εφυγε, απ' τη Γλασκώβη, «μόνο» με το 0-0. Η ΑΕΚ, πάλι, θα προτιμούσε (το πιο ευνοϊκό, εντός έδρας, απ' όλα τα μη νικηφόρα αποτελέσματα) 0-0... της Ρέιντζερς. Το «έσωσε» in extremis στο 1-1 που, απλώς, είναι καλύτερο από 0-1. Ταμείο, δύο «κακές» ισοπαλίες. Οταν δεν μπορείς να τα έχεις όλα ή όταν φτάνουν κοντά τα χειρότερα, καλές είναι κι αυτές.

Στο Ολυμπιακό Στάδιο ήταν σαν ο θεατής να ξανάβλεπε το βίντεο ΑΕΚ - Φιορεντίνα. Το βίντεο ΑΕΚ - Βιγιαρεάλ. Η ΑΕΚ, με τα ψυχοφυσικά ελλείμματά της. Η Χετάφε σχεδόν σβηστή. Κατατονικό. Απ' την ΑΕΚ ομολογουμένως δεν φάνταζε ρεαλιστικό να προσμένει κανείς κάτι περισσότερο.

Ετούτη τη χρονιά, της... ψύχωσης για το πρωτάθλημα, μεταξύ πολλών άλλων η ΑΕΚ (ενώ πέρυσι έδωσε στοιχειώδη βαρύτητα) σε εγκληματικό βαθμό αμέλησε την «εξωτερική πολιτική» της. Οχι στο γήπεδο, μονάχα. Αλλά και έξω απ' τις τέσσερις γραμμές. Η «εξωτερική πολιτική» φέρνει, με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο, χρήματα. Τα βρίσκεις, όταν ασχολείσαι, μπροστά σου. Ή... δεν τα βρίσκεις.

Η Χετάφε, ομάδα που συμμετέχει σε Κύπελλο Ευρώπης για πρώτη φορά στα χρονικά της και λατρεύει (συνεπώς δεν το 'χει για ρουτίνα, στην πραγματικότητα το έχει «περί πολλού») ότι είναι εκεί, δεν ζορίστηκε να δώσει το «κάτι περισσότερο». Το οποίο, αποδεδειγμένα, «το έχει». Αλλιώς, δεν θα νικούσε (πράγμα που πέτυχε το φθινόπωρο, σε μια βραδιά, στον όμιλο) την Τότεναμ στο Λονδίνο. Ή δεν θα έκανε κάθε χρόνο, πράγμα που κατάφερε πέρυσι και επαναλαμβάνει εφέτος, μακρύ ταξίδι στο ισπανικό Κύπελλο.

Σε τέτοιο ματς, υπό νορμάλ συνθήκες, η τετράδα Δέλλας-Ζήκος-Ριβάλντο-Λυμπερόπουλος μάλλον θα εβρισκόταν σε «πρόγραμμα συντήρησης». Στις συγκεκριμένες (ιδιαίτερες, μετά την απόλυση Σέρα Φερέρ) συνθήκες, η επιλογή-μήνυμα του Κωστένογλου ήταν να βάλει την ίδια αυτή τετράδα... μπροστά. «Εσείς», τους είπε. Τι... του είπαν; Οχι ακριβώς (ένας έκαστος) τα ίδια πράγματα, για να μπορούμε να τα τσουβαλιάσουμε. Οχι ενθαρρυντικά, γενικώς, εκ πρώτης όψεως. Οχι, όμως, και απολύτως ασφαλή (λόγω συγκυρίας) στο να αξιολογηθούν αμέσως. Ας παραχωρήσουμε ολίγην υπομονή.

Ο Κωστένογλου είναι σπάνιας ποιότητας άνθρωπος. Θα μου ήταν πολύ ευχάριστο ένας τέτοιος άνθρωπος να 'ναι ο αδελφός μου. Ο κολλητός μου. Ο γείτονας της απέναντι πόρτας στην πολυκατοικία μου. Ο άντρας της αδελφής μου! Ο Κωστένογλου είναι, επιπλέον, άνθρωπος-ρουμπίνι για το πεδίο-ποδόσφαιρο. Βρίσκω φαεινό, το 'χω παλαιόθεν καταγράψει εδώ, ότι η ΑΕΚ επενδύει για το μέλλον επάνω του. Στο παρόν φυσικά πρόκειται για εντελώς άβγαλτο (άγουρο έναντι των απαιτήσεων του επιπέδου ΑΕΚ) επαγγελματία.

Αβγαλτος, αλλά και ό,τι πιο ρεαλιστικό σε άμεση λύση. Ωσπου η ΑΕΚ ν' αποφασίσει. Ν' αποφασίσει, όχι ποιος θα 'ναι ο επόμενος. Ν' αποφασίσει, πρώτα, τι θέλει να κάνει στην επόμενη μέρα της. Ωστε βάσει αυτού, δίχως ενδιάμεσες παλινδρομήσεις, μετά ν' αναζητήσει εκείνον που θα της κάνει τη δουλειά. Θα πληρώσουν που θα πληρώσουν πολλά δίδακτρα ώσπου να κλείσουν το κεφάλαιο Σέρα Φερέρ. Ας μάθουν, τουλάχιστον, κάτι ωφέλιμο. Για να μην πληρώσουν ξανά. Σε αισιόδοξο σενάριο, για να ρεφάρουν σε κάποιο βάθος χρόνου.

Ο Παναθηναϊκός αμόλησε στο «Αϊμπροξ» ενδεκάδα-καμικάζι. Ετοιμη, ανθεκτική και προσαρμοσμένη, για run 'n' gun. Το δόγμα ήταν τρέχουμε (Τζιόλης), τρέχουμε (Σιμάο), τρέχουμε (Μαρσέλο Μάτος). Και, για... ποικιλία, ξανατρέχουμε (Καραγκούνης, ενίοτε και Ν'Ντόι εναλλάξ με τον Σαλπιγγίδη). Οι επιλογές, συμβατές με τη φύση της ομάδας, της εξασφάλισαν άνεση στην κατοχή της μπάλας και καλό κοντρόλ στα πράγματα, ακόμα και στα πιο πιεστικά διαστήματα.

Οι καθαρές ευκαιρίες της Ρέιντζερς δεν ήλθαν από πλημμελή «πράσινη» οργάνωση. Ηλθαν, περισσότερο, από ατομικά σφάλματα «στη στιγμή». Οχι απ' την όλη ροή του αγώνα. Τα σκέπασε, εν τέλει, ο Γκαλίνοβιτς. «Παίζει», στο ποδόσφαιρο, και αυτό. Του Νσαλίουα, π.χ., δεν το «σκέπασε» ο Μορέτο. Ο Παναθηναϊκός έχει δύο καλούς γκολκίπερ. Ο Ολυμπιακός έχει έναν πολύ καλό γκολκίπερ. Η ΑΕΚ έχει δύο average γκολκίπερ.

Η στελέχωση του Παναθηναϊκού κάλυψε το κομμάτι του run. Φάνηκε, στο κυνηγητό πίσω απ' τη μεσαία γραμμή. Του gun, όμως, όχι και τόσο. Φάνηκε, με την εξαίρεση μιας κάποιας κινητικότητας στο τελευταίο δεκάλεπτο, όταν η Ρέιντζερς φοβήθηκε πως όχι μόνο δεν φτάνει στο 1-0, αλλά μπορεί να πάθει και το 0-1, απ' τη μεσαία γραμμή κι εμπρός.

Τα (δυσεύρετα, ούτως ή άλλως, στο DNA του «τριφυλλιού») ψήγματα δημιουργικότητας εξαφανίστηκαν ελλείψει Ιβανσιτς π.χ., εντελώς. Μια λογική, για τη σκοπιμότητα, θυσία. Λιγότερο λογική έμοιαζε για ακόμα μία φορά, όπως στο 1-1 του Καραϊσκάκη, η θυσία του Σαλπιγγίδη. Τότε με τον Παπαδόπουλο. Τώρα με τον Ελντερ Ποστίγκα. Το ίδιο απρόσμενο δωράκι... στον αντίπαλο. Η «δικαιοσύνη της αλήθειας», πάντως, είναι πως δεν φταίει, μονάχα, ο Παναθηναϊκός.

Η Ρέιντζερς, το 'δειξε και στο Τσάμπιονς Λιγκ πριν από τις γιορτές, έχει αναπτύξει και εδραιώσει αγωνιστική κουλτούρα κατά της... αφέλειας των παλαιών καιρών. Ηθελε τη νίκη, είχε τη συνηθισμένη ώθηση του ζεστού κοινού, την επεδίωξε (πιθανότατα της έλειψε, και θα της λείψει και στην Αθήνα, το κίλερ-άγγιγμα του Νταρσβίλ στα τελειώματα), αλλά το έκανε δίχως να παρασύρεται. Ν' αφήνει αυτοκτονικά τους χώρους της, πίσω, ανοιχτούς. Δεν (της) στήνεις, πια, παρέλαση μες στο σπίτι της!

Και δεν σ' αφήνει να το κάνεις, μολονότι εμφανώς δεν είναι «κάτι το ιδιαίτερο», ούτε στο δικό σου σπίτι. Στη ρεβάνς, η «καλή» Λεωφόρος (όπως στο ντέρμπι με την ΑΕΚ) θα έχει ρόλο. Επεται κατά πάσα πιθανότητα, εάν όλα κυλήσουν κατ' ευχήν, η... ψυχική δοκιμασία του Παναθηναϊκού με τη Βέρντερ Βρέμης. Για την ακρίβεια, με το (αθροιστικό) 1-6 της Βέρντερ. Από τον Ολυμπιακό!