Η «κιτρινόμαυρη» κολοκυθιά των ευθυνών

Τα καλά νέα για την ΑΕΚ είναι ότι το πρωτάθλημα δεν τελείωσε με την ήττα στη Λάρισα. Τα κακά είναι ότι μπορεί να υποστεί και άλλες ήττες μέχρι τη λήξη του πρωταθλήματος, το οποίο θα δει έτσι να καταλήγει στην τροπαιοθήκη ενός από τους δύο άλλους διεκδικητές. Τα κακά νέα για την ΑΕΚ είναι ότι ήδη από τους οπαδούς της άρχισαν να επιμερίζονται ευθύνες για την απώλεια του πρωταθλήματος. Τα καλά νέα είναι ότι ευθύνες υπάρχουν και στη διαιτησία του ελληνικού ποδοσφαίρου που δεν έχει ευνοήσει την ομάδα όσο θα ήθελαν οι φίλοι της.

Τα κακά νέα για τον «Δικέφαλο» μπορούν να γεμίσουν μία σελίδα, ενώ τα καλά νέα τελειώνουν πολύ γρηγορότερα. Στην ΑΕΚ έρχονται αντιμέτωποι με το κόστος των επιλογών που έκαναν πέρυσι, με βάση τις οποίες όλος ο σχεδιασμός έπρεπε να στοχεύει σε ένα πρωτάθλημα φέτος, πάση θυσία. Ε, αυτός ο σχεδιασμός, τώρα, αποδεικνύεται πολύ αδύναμος και πολύ πρόχειρος. Το μεγαλύτερο, ίσως, μειονέκτημά του είναι ότι δεν προέβλεπε εναλλακτικό σχέδιο. Στην ΑΕΚ διαπιστώνουν ότι έχουν τις επιλογές που είχαν οι στρατιώτες του Κορτέζ, όταν τους έκαψε τα πλοία κόβοντάς τους κάθε γέφυρα επιστροφής στην Ισπανία. Αρα, το μόνο που έχουν να κάνουν από εδώ και πέρα είναι να προχωρήσουν με τις δυνάμεις που έχουν, προσπαθώντας να καταφέρουν αυτό που στα δικά μου μάτια φαίνεται ως απίθανο. Να κατακτήσουν το πρωτάθλημα. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο θεωρώ ότι η απομάκρυνση του προπονητή δεν θα βοηθήσει την ΑΕΚ.

Ενας νέος προπονητής θα χρειαστεί χρόνο και αυτό είναι το μόνο που δεν έχει ο «Δικέφαλος». Χρόνο για να μπορέσει να καλύψει το χαμένο έδαφος, τόσο στη βαθμολογία όσο και στην ψυχολογία. Κάτι ανάλογο συμβαίνει -σε μεγαλύτερη έκταση- με αυτούς που θεωρούν υπεύθυνο για την πορεία της ομάδας τον Ντέμη Νικολαΐδη και ζητούν την παραίτησή του. Είναι προφανές ότι τόσο ο προπονητής όσο κι ο πρόεδρος της ΑΕΚ έχουν τις ευθύνες τους. Μόνο που η κρίση για τις ευθύνες του καθενός γίνεται στο τέλος μιας προσπάθειας. Τα «λαϊκά δικαστήρια» σε αυτή τη φάση δεν λύνουν προβλήματα. Το αντίθετο συμβαίνει. Μπορώ να αναφέρω μία σειρά λαθών που πιστεύω ότι έχουν γίνει τόσο στο διοικητικό όσο και στο αγωνιστικό κομμάτι. Λάθη που μπορούν να επισημάνουν και πολλοί άλλοι, φαντάζομαι.

Δύο πράγματα, όμως, μου έχουν κάνει εντύπωση σε αυτή την ιστορία της ΑΕΚ. Το πρώτο έχει να κάνει με την αντιμετώπιση που είχε ο Φερέρ από τη διοίκηση και τους φίλους του «Δικέφαλου» πριν από ένα χρόνο, ας πούμε, όταν η ομάδα δεν είχε δοκιμαστεί με αυτή την ένταση. Ανεξάρτητα από τα λάθη του, ο Φερέρ, όπως κάθε προπονητής, είναι ο πρόσφορος αποδιοπομπαίος τράγος. Επίσης, έχω απορήσει και με τη στάση του Φερέρ απέναντι στους ποδοσφαιριστές του και ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο, μία στάση σνομπισμού που ενοχλεί και έχει προξενήσει μεγάλη δυσαρέσκεια. Το δεύτερο στοιχείο που μου έχει κάνει εντύπωση, αφορά τον λόγο που οι περισσότεροι εκτιμούν ότι ο Ντέμης Νικολαΐδης έχει αποτύχει. Ο λόγος αυτός έχει να κάνει με την «αδυναμία» του προέδρου της ΑΕΚ να έχει πρόσβαση στη διαιτησία και να μπορεί να παρέμβει για να διασφαλίσει τα συμφέροντα της ομάδας.

Μία στάση που ο Ντέμης και το σύνολο της διοίκησης της ΑΕΚ έχουν απορρίψει ως επιλογή και καλά κάνουν κατά τη γνώμη μου. Από τη στιγμή που έρχεσαι στο ελληνικό ποδόσφαιρο με άλλες από τις κατεστημένες απόψεις, οφείλεις και να τις υποστηρίξεις. Το κρίσιμο ερώτημα, τώρα, αφορά τη δυνατότητα της ΑΕΚ να αντιδρά οργανωμένα στην πίεση. Αν δεν μπορεί, δεν της αξίζει το πρωτάθλημα.

Η πιο ακριβή προεδρία του κόσμου

Αν είναι πλεονέκτημα της Δημοκρατίας να μπορούν οι υποψήφιοι για την εξουσία να διαγωνίζονται για το ποιος μπορεί να συγκεντρώσει περισσότερα χρήματα για την προεκλογική περίοδο, τότε μιλάμε για ένα ακόμη προϊόν. Και η προεδρία των ΗΠΑ είναι το ακριβότερο «προϊόν δημοκρατίας» σε όλο τον κόσμο. Μιας αγοραίας δημοκρατίας, μιας δημοκρατίας της συναλλαγής μεταξύ του πολιτικού και του χρηματοδότη. Που αγοράζει διευκολύνσεις. Οι μεγαλύτεροι χρηματοδότες των προεκλογικών εκστρατειών της οικογένειας Μπους ήταν βιομηχανίες όπλων και πετρελαιάδες, που ευνοήθηκαν και περισσότερο από τις αποφάσεις της διακυβέρνησης Μπους, πατέρα και γιου. Από την άλλη, ο Κλίντον είχε ως βασικούς χρηματοδότες νομικές φίρμες και χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς.

Τους ευνοημένους -οικονομικά- της διακυβέρνησής του. Με βάση τα στοιχεία για την προεκλογική εκστρατεία που υπήρχαν μέχρι το τέλος του 2007, γίνεται φανερό ότι η φετινή θα είναι η πιο ακριβή προεκλογική εκστρατεία στην ιστορία των αμερικανικών εκλογών. Οι υποψήφιοι αναμένεται να συγκεντρώσουν και να ξοδέψουν, φυσικά, πάνω από ένα δισ. δολάρια. Στο αμερικανικό πολιτικό σύστημα, στο οποίο έχει δημιουργηθεί ένα ολόκληρο νομοθετικό πλαίσιο αποδοχής της χρηματοδότησης των κομμάτων -και των υποψηφίων- από ιδιώτες, οι μεγάλες εταιρείες φροντίζουν να συνεισφέρουν και στις δύο πλευρές, δίνοντας περισσότερα σε εκείνη την πλευρά ή τον υποψήφιο που έχει τις περισσότερες πιθανότητες εκλογής. Με βάση, λοιπόν, τους υπολογισμούς ενός ανεξάρτητου κέντρου μελετών που ειδικεύεται στη χρηματοδότηση κομμάτων και υποψηφίων, το «Center for Responsive Politics», η Χίλαρι Κλίντον, από την πλευρά των Δημοκρατικών υποψηφίων, συγκέντρωσε 117,7 εκατ. δολάρια το 2007.

Οι μείζονες χορηγοί της Χίλαρι Κλίντον μέχρι το τέλος του 2007 ήταν η εταιρεία νομικών υπηρεσιών DLA Piper (470.150 δολάρια) και τέσσερις χρηματιστηριακές: η Goldman Sachs (407.561), η Morgan Stanley (362.700), η Citigroup (350.895) και η Lehman Brothers (237.270). Οι ίδιοι, πάνω-κάτω χρηματοδότες με αυτούς που είχε ο και σύζυγός της. Ο Μπάρακ Ομπάμα συγκέντρωσε 102,2 εκατ. δολάρια πέρυσι, με βασικούς χρηματοδότες την Goldman Sachs (421.763), τη USB (296.670), τη Lehman Brothers (250.630), την αλυσίδα κινηματογραφικών αιθουσών National Amusements που ανήκει στη γνωστή επενδυτική οικογένεια Ρεντστόουν (245.843) και την JP Morgan Chase (240.788). Από την πλευρά των Ρεπουμπλικανών που συγκεντρώνουν λιγότερα χρήματα, ο Μιτ Ρόμνεϊ είχε μαζέψει 88,5 εκατομμύρια δολάρια από τα οποία τα 36 βγαίνουν από την τσέπη του, μια και είναι πάμπλουτος. Ο Τζον Μακ Κέιν, που είναι και επικρατέστερος για το χρίσμα, συγκέντρωσε μόλις 41,1 εκατομμύρια δολάρια.

Προνόμιο της εξουσίας

Είναι πιθανό, με βάση την ιστορία του ελληνικού πολιτικού συστήματος, όλη η διερεύνηση της σαπίλας που έχει έρθει στην επιφάνεια με τα DVD που κανείς δεν είδε, με τις μίζες που κανείς δεν πήρε, με τις πολιτικές και ποινικές ευθύνες που κανείς δεν έχει και με τη διαπλοκή δημοσιογραφίας, οικονομικών συμφερόντων και εξουσίας που δεν υφίσταται. Είναι πιθανό όλη αυτή η ιστορία διαφθοράς να καταλήξει στο αρχείο. Αυτό δεν θα είναι τίποτε λιγότερο από μία απέλπιδα προσπάθεια του δικομματισμού να κρύψει στην ντουλάπα του όχι έναν, αλλά πολλούς σκελετούς. Τα δύο κόμματα έχουν μολυνθεί μέχρι το μεδούλι τους. Μία μόλυνση που είναι και αποτέλεσμα της συμπλήρωσης του βιολογικού τους κύκλου. Σαπίσανε και μυρίζουν. Για τον δικομματισμό, η βασική αντίληψη διακυβέρνησης είναι ότι το κράτος είναι το έπαθλο της εκλογικής νίκης. Αυτή η αντίληψη αποτελεί το διαβατήριο για τη διαφθορά. Και αυτό που χρειαζόμαστε είναι μία νέα αντίληψη για την πολιτική, την κοινωνία και τη δημοκρατία και όχι μία εκσυγχρονιστική αντίληψη για τη διαχείριση της διαφθοράς. Η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, αυτή τη νέα αντίληψη δεν μπορούν να τη δώσουν.