Τότε ξεκίνησαν οι φιλιππικοί...

Ομολογώ ότι δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσα χρόνια πέρασαν από τον τελευταίο τελικό Κυπέλλου μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού. Ισως επειδή οι δυο τους έγραψαν ιστορία 15 ετών με τις μεταξύ τους αναμετρήσεις στο πρωτάθλημα! Δεν είναι δα να πεις ότι νοσταλγήσαμε ένα «πρασινοκόκκινο» ντέρμπι. Ισα ίσα, που κοντεύουμε να τα μπουχτίσουμε, ειδικά όταν συνοδεύονται από ασχήμιες και έλλειμμα αθλητικού πολιτισμού. Μονολεκτικά, πάντοτε...

Παρακολούθησα από τις κερκίδες ως φίλαθλος τον προηγούμενο «αιώνιο» τελικό Κυπέλλου και τον θυμάμαι αμυδρά. Ηταν το σωτήριον έτος 1986, πριν καν η αφεντιά μου φιλοτεχνήσει το πρώτο της δημοσιογραφικό κείμενο. Η Εθνική μας ήταν ακόμη κομπάρσος στην ευρωπαϊκή σκηνή, ανύποπτη για τα μεγαλεία που την περίμεναν πίσω από την επόμενη γωνία. Η είσοδος των ξένων παικτών έμοιαζε ακόμα χίμαιρα για το μικρόκοσμό μας. Εντός των τειχών, αδιαφιλονίκητο αφεντικό ήταν ο Αρης, ο οποίος έχανε μια φορά στα δέκα τέρμινα. Ωστόσο αποχώρησε ηττημένος με 87-84 από τον «Τάφο του Ινδού» στον ημιτελικό εκείνης της χρονιάς και έμεινε εκτός τελικού. Βόμβα μεγατόνων!

Στον εν τέλει κυπελλούχο Παναθηναϊκό εκείνης της χρονιάς, προπονητής ήταν ο Μιχάλης Κυρίτσης, πρώτα βιολιά οι Στεργάκος, Ανδρίτσος, Ιωάννου και πολύτιμα στηρίγματα οι Παπαπέτρου, Σκροπολίθας, Βίδας. Στον Ολυμπιακό του Κώστα Αναστασάτου έπαιζαν οι Καμπούρης, Μανιάτης, Αλ. Χριστοδούλου, Παναγιωτόπουλος, Παραγιός, Σαμπάνης, Ναλμπάντης, Κουκής και ο Κύπριος Ανδρέας Κοζάκης, ο οποίος εκείνη τη βραδιά διέλυσε το γόνατό του και ουσιαστικά δεν ξανάπαιξε μπάσκετ.

Το πρώτο ημίχρονο τελείωσε ισόπαλο, αλλά στο δεύτερο ο Παναθηναϊκός πάτησε γκάζι και νίκησε με 82-72. Οι οπαδοί του έστησαν γιορτή στο νεότευκτο ΣΕΦ, το οποίο δεν ήταν ακόμα έδρα του Ολυμπιακού. Ο τελικός του Κυπέλλου του '86 ήταν ένας από τους πρώτους αγώνες μπάσκετ που έγιναν εκεί. Στο πρωτάθλημα εκείνης της περιόδου ο Ολυμπιακός τερμάτισε 2ος, μερικά έτη φωτός μακριά από τον ακατανίκητο Αρη. Ο Παναθηναϊκός ήταν 4ος, ισόβαθμος με Πανιώνιο και ΠΑΟΚ. Επαιζαν ακόμα μπάσκετ -και πλασαρίστηκαν στην πρώτη πεντάδα των σκόρερ, πίσω από τον Γκάλη- ο Κώστας Πετρόπουλος, ο Κώστας Αλεξανδρίδης, ο Απόστολος Κόντος, ο Αργύρης Πεδουλάκης...

Τον τελικό του 1983 (Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός 72-62 στη Γλυφάδα) τον παρακολούθησα σε κάποια καφετέρια, μαθητής ακόμα, ενώ το αποτέλεσμα του αντίστοιχου του 1979 (Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός 79-72 στο Καλλιμάρμαρο) το άκουσα στο ραδιόφωνο. Πού να φανταζόμουν τότε, ότι εν έτει 2008 θα ετοιμαζόμουν να καλύψω έναν τελικό Κυπέλλου ως δημοσιογράφος για 20ή συνεχόμενη χρονιά;

Αλλωστε, ένας τελικός Κυπέλλου Ελλάδας ήταν η πρώτη μου τηλεοπτική περιγραφή: Αρης - ΠΑΟΚ 91-86, τον Μάιο του 1989. Είχα ταξιδέψει στη Θεσσαλονίκη για να κάνω ρεπορτάζ αγωνιστικού χώρου, ώσπου έμαθα ότι δεν πέταξε λόγω κακοκαιρίας το αεροπλάνο που θα έφερνε τον Γιάννη Καραλή στη συμπρωτεύουσα. Τυχεράκιας εγώ, του πήρα τη θέση με πόδια που έτρεμαν και έκανα τη μετάδοση, με τον Φίλιππο Συρίγο να μου δίνει κατευθύνσεις από την Αθήνα, μέσα από τα ακουστικά της ΕΡΤ.

Οταν βέβαια ξεθάρρεψα και άρχισα την υψηλή κριτική, οι οδηγίες έδωσαν τη θέση τους σε αθυρόστομους φιλιππικούς...