Ελληνας, αλλά... πόσο Ελληνας;

Σε μία χώρα του πρώτου ή του δεύτερου Κόσμου, η παράλληλη απασχόληση ενός προπονητή στην εθνική ομάδα και σε έναν μεγάλο σύλλογο θα γινόταν αποδεκτή, όχι φυσικά με ενθουσιασμό, αλλά με επαγγελματικό ρεαλισμό και πραγματισμό. Για να μην πηγαίνουμε μακριά, το μοντέλο ευδοκιμεί ακόμα και στη γειτόνισσα Τουρκία, όπου ο Τάνιεβιτς εργάζεται ταυτόχρονα στη Φενέρμπαχτσε και στην εθνική Ανδρών, στην οποία μάλιστα έχει ορίζοντα το (Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του) 2010. Την ίδια χρονιά τελειώνει και το συμβόλαιό του με την πρώην Ούλκερ.

Αλλά εδώ είναι... πιο Μπαλκάνια. Και πάντως όχι παίξε-γέλασε.

Είναι σαν ν' ακούω στ' αυτιά μου τους θερινούς ψιθύρους και τις υστερικές κραυγές των αμετανόητων βαμμένων: «Ο Γιαννάκης παίρνει τον Ντικούδη για να τον ταλαιπωρήσει». «Ο Γιαννάκης φώναξε τον Σχορτσιανίτη για να τον βοηθήσει εν όψει Ολυμπιακού». «Ο Γιαννάκης θέλει να σπάσει τα νεύρα του Σπανούλη, γι' αυτό βάζει τον Ζήση». «Ο Γιαννάκης έκοψε τον Πρίντεζη για να τον έχει φρέσκο τον χειμώνα». «Ο Γιαννάκης κάλεσε τον Τσαλδάρη για να τον ψήσει και να τον πάρει στον Ολυμπιακό». Ακόμα και ένα πρόσωπο υπεράνω κομμάτων και χρωμάτων όπως ο «δράκος», θα βρει κακό μπελά όταν προσπαθήσει να παλαντζάρει τα δύο καρπούζια.

Εχει δίκιο ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, όταν λέει ότι θέλει να κρατήσει την Εθνική μακριά από τις οπαδικές αντιπαραθέσεις. Μόνο ζημιά έχει να υποστεί η ομάδα που όλοι αγαπάμε, αν εμπλακεί στις «κοκκινοπράσινες» εχθροπραξίες. Σε έναν ιδανικό κόσμο οι άνθρωποι του μπάσκετ (με πρώτους τον προπονητή και τους παίκτες) θα έκλειναν την πόρτα στα μούτρα των καχύποπτων και θα έκαναν τη δουλειά τους, αδιαφορώντας για τις μπηχτές και τις οιμωγές. Αλλά το αθλητικό στερέωμα της ψωροκώσταινας απέχει πολύ από την έννοια του ιδανικού. Μάλλον παράδειγμα προς αποφυγή θα πρέπει να το χαρακτηρίσει κανείς.

Το άμεσο «διαζύγιο» του Γιαννάκη με την Εθνική θα πρέπει να θεωρείται περίπου βέβαιο. Δεν είναι δα δύσκολο να ερμηνευτούν οι χρησμοί του Γ. Βασιλακόπουλου. Ο ισχυρός ανήρ της Ομοσπονδίας μπάσκετ αφήνει τον προπονητή έκθετο, επειδή αυτός κινήθηκε δίχως «άδεια», μολονότι υποσχόταν να μείνει μακριά από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Αλλά ποιος θα τον διαδεχθεί;

Μαθαίνω ότι ο Βασιλακόπουλος θέλει Ελληνα προπονητή εν όψει προολυμπιακού τουρνουά και Πεκίνου. Πού να βρεθεί, όμως, τέτοιος; Ο Φώτης Κατσικάρης είναι ασφαλώς η καλύτερη λύση, αλλά δεν προτίθεται να εγκαταλείψει τη Βαλένθια, ούτε έχει (βάσει κανονισμών) τη δυνατότητα να δουλέψει παράλληλα στην ισπανική ΑCB και στην Εθνική Ελλάδας. Υπάρχουν βέβαια παράθυρα, αλλά χρειάζεται αρκετή δουλειά για να ξεκλειδωθούν. Ωστόσο, αξίζει τον κόπο. Εκτός του Φώτη, δεν βλέπω άλλον Ελληνα προπονητή που να πληρεί όλες τις προϋποθέσεις. Το χαρτί «Πεδουλάκης» φαίνεται ότι κάηκε το 2002, ενώ οι υπόλοιποι (Ζούρος, Αγγέλου, Κακιούσης κ.λπ.) θεωρούνται «λίγοι» για τέτοια βαρυσήμαντη αποστολή.

Οταν βέβαια λέμε «Ελληνας», δεν εννοούμε απαραίτητα «κάτοχος ελληνικού διαβατηρίου». Μήπως αξίζει να ανιχνεύσει η Ομοσπονδία τις διαθέσεις του Ζέλικο Ομπράντοβιτς; Το σενάριο που θέλει τον Σέρβο να αφήνει τον πάγκο του Παναθηναϊκού κυκλοφορεί εδώ και μήνες. Οσο κι αν οι βαμμένοι της... απέναντι όχθης στραβομουτσουνιάσουν, κάπου πρέπει να τραβήξουμε γραμμή. Εάν υπάρχει προπονητής καλύτερος από τον Ομπράντοβιτς για την Εθνική μας ομάδα (είτε για Ιούνιο μιλάμε είτε για Σεπτέμβριο), ευχαρίστως να ακούσω το όνομά του.