Οταν φοβάσαι πως θα τη φας στο δόξα-πατρί...

Πηγαίνει, περίπου όπως με το... χορτάρι. Εχει, όντως, το χάλι του. Αλλά δεν το λες, όταν έχεις ηττηθεί. Το λες όταν έχεις νικήσει. Υστερα από ήττα ελλοχεύει ο κίνδυνος της γραφικότητας. Θα σε πουν κηπουρό. Επειτα από νίκη ο λόγος έχει διαφορετική αξιοπιστία. Ετσι, με τη διαιτησία. Και τα συμπαρομαρτούντα.

Δεν βρίσκω μεγάλη δυσκολία να δεχθώ πως ετούτο, την Κυριακή, ήλθε εκ προμελέτης. Καρφωτή και λαδωμένη. Με την κοινή λογική: γιατί να συντηρείται η ύπαρξη αυτού του διαιτητή στη λίστα, ει μη μόνον για «επιχειρήσεις ειδικού σκοπού».

Πέρυσι, στο αεροδρόμιο της Κέρκυρας, ο Κανελλάκης-τζούνιορ του έστειλε (για τα δέοντα) κάτι... φίλους και τον σήκωσαν στον αέρα! Ηταν η «αρχή του τέλους» του Ιωνικού. Εφέτος, το τέλος του ρέφερι (προχθές στο Ολυμπιακό Στάδιο) θα 'ναι η αρχή της καριέρας... παρατηρητή. Σύντομα, ξανά, κοντά μας.

Συμβαίνει να θεωρώ την, περί τη διαιτησία, (αυθ)υποβολή εκ προοιμίου καταστροφική. Πριν από τρία χρόνια, ο Φερνάντο Σάντος δεν έβαλε τον Κατσουράνη κατά του Ιωνικού, γιατί ήταν σίγουρος πως θα τον σημάδευαν με κίτρινη κάρτα και δεν θα 'παιζε, ύστερα, στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Η ΑΕΚ ηττήθηκε απ' τον Ιωνικό, πριν από τη Λεωφόρο!

Μπορώ ν' ακούσω και τον αντίλογο. Οτι το να διαβλέπεις το κακό, ενδεχομένως, βοηθά. Παίρνεις, υποτίθεται, μέτρα. Ο Νικολαΐδης, λοιπόν, είπε «το περίμενα». Η ΑΕΚ, αφού το 'ξερε και το περίμενε, τι... περίμενε; Η απάντηση είναι, μέσες-άκρες, η εξής.

Η «Ενωση» εισήλθε χαζοχαρούμενα στο ματς, ολαρία όλαλα, ο Πανιώνιος την προειδοποίησε τρεις φορές (όσες κόπηκε, σε αντεπιθέσεις, με οφσάιντ) στο πρώτο δεκάλεπτο κι έπειτα, απ' το 10' έως το 15', μπήκε δύο φορές με την μπάλα μες στα δίχτυα της! Οχι, ακριβώς, ό,τι κάνεις όταν φοβάσαι πως θα τη φας στο δόξα-πατρί.

Εάν (οι «κίτρινοι») ήσαν ευθύς εξαρχής δυνατοί, ή εάν μετά έδειχναν τόσο δυνατοί ώστε να διορθώσουν την εκκίνηση και να επιτύχουν την ολική ανατροπή, τότε, ναι, βγαίνεις και μιλάς. Ξέρετε, σήμερα προσπεράσαμε το καρτέρι, αλλά δεν είμαστε και μαλάκες να μην καταλαβαίνουμε ότι μας το είχαν στήσει.

Ειδάλλως, αφού θέλεις που θέλεις να βγεις και να μιλήσεις, τουλάχιστον ξεκινάς με μια μεγαλόψυχη κουβέντα αναγνώρισης για τον νικητή Πανιώνιο (και, στη συνέχεια, αναπτύσσεις τα υπόλοιπα). Δεν την άκουσα. Η ΑΕΚ μετρά πέντε ήττες και «βγήκε» (να μιλήσει) στις τέσσερις. Σαν να δομεί, μεθοδικά, προφίλ bad loser.

Επί του πρακτέου: η αντίσταση, για να υπάρχουν πιθανότητες να 'ναι αποτελεσματική, χρειάζεται να 'ναι διττή. Μες στις τέσσερις γραμμές, να έχεις ομαδάρα. Εξω απ' τις τέσσερις γραμμές, να κάνεις επιθετική άμυνα. Η ΑΕΚ των 90s, στο γήπεδο, έπαιζε μπαλάρα. Εξω, έκανε επιθετική άμυνα... με μεθόδους υποκόσμου!

Η ΑΕΚ (στις, οπωσδήποτε, πολύ διαφορετικές συνθήκες) του 2008 δεν παίζει τέτοια μπαλάρα, στο γήπεδο. Εξω, δε, να δω τον Νικολαΐδη με τον Κούλη και τον Κανελλόπουλο να βγάζουν σιδερικά στους διαιτητές ή τον Θανόπουλο με τον Νοτιά και τον Γκούμα να στέλνουν μπράβους για να μελανιάσουν τα μπουμπούκια στο ξύλο... και να φύγω σε πρόωρη σύνταξη!

Η εναλλακτική είναι οι ρήξεις, με στόχο την ανατροπή του κυβερνώντος «συστήματος». Να τις κάνει, όμως, ποιος; Ραθυμία κυριαρχεί στον μικρόκοσμο. Το «μαγαζί» είναι του Ολυμπιακού. Κι ο Παναθηναϊκός επιδίδεται σε αγωνιώδεις μανούβρες... όχι για να μην είναι (το μαγαζί) κανενός, αλλά για να το μοιραστεί με τον Ολυμπιακό!

Τι να μοιραστούν;

Το δικαίωμα στην αμφιβολία. Το δικαίωμα στην ασυλία. Το δικαίωμα στην εύνοια. Γενικώς, όλα τα δικαιώματα. Μισό μισό. Μισό, υπέρ ημών. Και μισό, εναντίον των άλλων. Οι μανούβρες είναι, ομολογουμένως, συντεταγμένες. Και, γι' αυτό, έχουν φέρει ως τώρα αποτέλεσμα. Απ' τη μοναρχία, στη δυαρχία. Μια κάποια... πρόοδος, όσο να πεις. Στην τελική ευθεία, η πολιτική του (τέως;) μονάρχη θα 'χει ενδιαφέρον.

Δεν προκύπτει, συνεπώς, στο τοπίο προοπτική ρήξεων. Το σύστημα αποδεικνύεται ανθεκτικό. Και, όσο αντέχει, λειτουργεί σαν ανελέητο χωνευτήρι. Εχει την ιδιότητα να τους (συγ)χωνεύει όλους. Να κάνει να φαίνονται, όλοι, ίδιοι. Απ' τον Σκόρδα έως τον Πηλαδάκη κι απ' τον Βατσινά έως τον Νικολαΐδη. Για τους άλλους, δεν ξέρω. Για τον Νικολαΐδη, αυτό είναι τροφή για σκέψη...