Η ένσταση τον πλήττει καίρια!

Ατίθασο πράγμα αυτή η επικαιρότητα. Eχεις αποφασίσει να αφιερώσεις το σημερινό άρθρο στις δηλώσεις του Ντέμη Νικολαΐδη για τη διαιτησία, αλλά μεσημεριάτικα αλλάζεις γνώμη. Υπαίτια η είδηση πως η ΠΑΕ Ολυμπιακός υποβάλλει ένσταση για τη συμμετοχή του Βάλνερ στον αγώνα της Κυριακής.

Τυπικώς ο Ολυμπιακός -και κάθε άλλη «έχουσα έννομο συμφέρον» ΠΑΕ- μπορεί να έχει δίκιο ή άδικο. Μόνο που πέρα από τη νομιμότητα, την οποία προσδιορίζουν οι διατάξεις των κανονισμών, υπάρχουν κι ορισμένοι «άγραφοι νόμοι». Ενας εξ αυτών, θεμελιώδης, μπορεί να θεωρηθεί βασικό «άρθρο» με αρκετές «παραγράφους». Εν αρχή το «άρθρο»: κάθε περίπτωση αγώνα, του οποίου η έκβαση κρίνεται -ή ανατρέπεται- στα χαρτιά, συνιστά σημαντικό πρόβλημα. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, οι «ριγμένοι» αποκτούν ηθικά και «επικοινωνιακά» όπλα που αντέχουν αφάνταστα στον χρόνο.

Ηταν Ιανουάριος του 1991, στη Ν. Φιλαδέλφεια. Ο Ολυμπιακός προηγείτο 2-1 της ΑΕΚ, αλλά ο διαιτητής διέκοψε τον αγώνα έξι λεπτά πριν συμπληρωθεί η κανονική διάρκειά του, με το ελάχιστα πειστικό «επιχείρημα» ότι η ρίψη καπνογόνου -σε ανοικτό γήπεδο ποδοσφαίρου, όχι σε κανένα «κλειστό» μπάσκετ- καθιστούσε προβληματική την ολοκλήρωση της αναμέτρησης. Διεξήχθη νέος αγώνας. Στη Ρόδο. Ο Ολυμπιακός ηττήθηκε 1-0. Στα μεθεόρτια του επαναληπτικού αγώνα, σε παιχνίδι με τον Αθηναϊκό, οι εξαγριωμένοι εισβολείς-οπαδοί των «ερυθρολεύκων» «φόρτωσαν» στην ομάδα τους ένα μηδενισμό. Πρωταθλητής αναδείχθηκε ο Παναθηναϊκός.

Ε, λοιπόν, 17 χρόνια αργότερα, στις συζητήσεις περί «ευνοημένων» και «αδικημένων», η αναίρεση εκείνου του 2-1 αποτελεί μόνιμη επωδό στα χείλη των φίλων του Ολυμπιακού -ακόμη κι όσων τότε βρίσκονταν σε νηπιακή ηλικία! «Ατράνταχτο άλλοθι» μιας ολόκληρης εποχής -εκείνης των «πέτρινων χρόνων». Μην έχετε καμία αμφιβολία: εάν τον τίτλο του 2005 τον έκρινε κάποιος μηδενισμός του Ολυμπιακού για τα γνωστά επεισόδια στη Ν. Σμύρνη, η ατμόσφαιρα θα ήταν αφόρητη για τους... πρωταθλητές -«πράσινους» ή «κίτρινους»...

Ανάλογη ζημιά προκαλεί στον εαυτό του, τώρα, ο Ολυμπιακός. Δεν νομίζω ότι την αναχαιτίζει επικαλούμενος τα τυπικώς προβλεπόμενα, όποια κι αν (αποδειχθεί πως) είναι αυτά. Το θεμελιώδες «άρθρο» του ποδοσφαιρικού κώδικα αξιών υπερισχύει. Οσες διαφορές -σε σχέση με τα προαναφερθέντα- κι αν ανιχνεύσουμε στα δευτερεύοντα, στις «παραγράφους» και τους «αστερίσκους». Ναι, ενδεχόμενη τιμωρία της Καλαμαριάς μπορεί να διαθέτει έρεισμα στη «νομιμότητα». Μπορεί να μη θεωρηθεί ουρανοκατέβατη εφεύρεση, όπως ήταν η διακοπή του ντέρμπι το 1991 κι όπως θα χαρακτηριζόταν, δοθέντος του έως τότε υφιστάμενου «ποινολογίου», ο μηδενισμός Ολυμπιακού και Πανιωνίου τη σεζόν 2004-05. Η ουσία, όμως, παραμένει αναλλοίωτη: η Καλαμαριά κέρδισε έναν αγώνα δίκαια. Παλικαρίσια. Θα ήταν κρίμα να αλλάξουν τα πράγματα στα χαρτιά, τόσο ως προς την κορυφή όσο και στην ουρά της βαθμολογίας. Διότι, σε τελική ανάλυση, αυτό ακριβώς διαφοροποιεί την υπόθεση Βάλνερ από την αντίστοιχη, ας πούμε, της «γκάφας» του ΠΑΟΚ με την περίφημη χρησιμοποίηση του Λουκά: τώρα δεν κρίνεται η τύχη δύο ομάδων, αλλά πολλών. Στα ψηλά και στα χαμηλά «διαζώματα». Τώρα κρίνεται, εν ολίγοις, το κατά πόσο το φετινό πρωτάθλημα θα χωριστεί σε «πραγματικό» και «εικονικό». Νοείται, άραγε, επιβολή της όποιας νομιμότητας χωρίς να συνυπολογίζονται οι παρενέργειες; Ερώτημα που δεν αφορά μόνο τον Ολυμπιακό.

Κάποιοι θα πουν: «Ακόμη κι αν δεν έκανε ένσταση ο Ολυμπιακός, κάποια άλλη ΠΑΕ θα έκανε. Στο γενικό κλίμα καχυποψίας, πάλι ο Ολυμπιακός θα το χρεωνόταν». Συγγνώμη, άλλο είναι να αρνείσαι πως είσαι ελέφαντας κι άλλο να σπεύδεις να «καμακώσεις» με... χαυλιόδοντες τρεις χαμένους βαθμούς. Μεγάλη διαφορά. Ναι, η ΠΑΕ Ολυμπιακός πιθανόν ενεργεί σωστά, με γνώμονα το ψυχρό, επιχειρηματικό συμφέρον - είναι και το άτιμο το οικονομικό δέλεαρ του Τσάμπιονς Λιγκ... Μόνο που όταν πλήττεται η υπερηφάνεια μιας ομάδας, καμία ταμειακή «αποζημίωση» δεν ρεφάρει το πράγμα...