Πριν αναφερθούμε στον ρόλο που έπαιξε η διαιτησία στη χθεσινή αναμέτρηση, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: όταν μια μεγάλη ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό υποδέχεται στην έδρα της έναν αντίπαλο που δεν είναι από τους καλύτερους του πρωταθλήματος, α-πα-γο-ρεύ-ε-ται να δέχεται μέσα σε 15 λεπτά δύο τόσο εύκολα γκολ και να κινδυνεύει άμεσα με κάνα-δυό ακόμα. Σύμφωνοι;
Το παιχνίδι που πήραν ο Λίνεν και οι παίκτες του με σκληρή δουλειά και καλή οργάνωση «στράβωσε» για την ΑΕΚ διότι αυτή αιφνιδιάστηκε πλήρως. Η επίθεση είναι όμορφο πράγμα, αλλά το χθεσινό ματς είχε τη φιλοσοφία «όσα φάμε κι όσα ρίξουμε». Κανείς δεν κερδίζει έτσι τα πρωταθλήματα. Σίγουρα κανείς δεν θα κερδίσει έτσι το φετινό πρωτάθλημα, που θα κριθεί στις λεπτομέρειες. Ο Πανιώνιος δεν αντιμετωπίστηκε με τον σεβασμό που αρμόζει στο υλικό του (μεσοεπιθετικά τουλάχιστον) και η «Ενωση» αιφνιδιάστηκε. Εκτέθηκε. Προβλημάτισε. Πώς θα ανταποκριθεί στα ντέρμπι;
Οπως και να 'χει, οι «κιτρινόμαυροι» καλούνται να σηκώσουν το κεφάλι και να ανταποκριθούν στην πίεση. Αν δεν μπορέσουν να αντιδράσουν και να συνεχίσουν με τα λιγότερα δυνατά αγωνιστικά λάθη, δεν αξίζουν τον τίτλο.
Οσο για τη διαιτησία, είναι δεδομένο ότι λίγοι θα δώσουν δίκιο στην ΑΕΚ για τα χθεσινά παράπονά της. Το φιλότιμο είναι σχεδόν ανύπαρκτο στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, με τα μεγάλα συμφέροντα, τον πόλεμο εντυπώσεων από τους ισχυρούς και τον τυφλό οπαδισμό μεγάλης μερίδας του κόσμου. Ας θέσουμε, όμως, το εξής ερώτημα: αν ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός βρισκόταν να χάνει στο γήπεδό του 0-2 και ένας από τους παίκτες του γκρεμιζόταν από αντίπαλο μέσα στην περιοχή, θα εισέπραττε ή όχι το καθαρό πέναλτι; Οποιαδήποτε άλλη ανάλυση για τη χθεσινή διαιτησία είναι περιττή...
ΥΓ.: Πώς είναι δυνατόν να χαρακτηρίζει «εξαιρετικό διαιτητή» τον Φωτιάδη ο Εβαλντ Λίνεν, όταν δεν έχει δώσει τρία καταφανέστατα πέναλτι (το ένα για λογαριασμό του Πανιωνίου) και μία κόκκινη κάρτα για αντιαθλητικό χτύπημα;