Η ψυχοθεραπεία του... Αγίου Ιανουαρίου

Ηταν, νομίζω, το συνομολογούμε άπαντες, ένας... Αγιος Ιανουάριος. Βγήκαμε με τις πιστωτικές στο μάρκετ και του δώσαμε να καταλάβει. To ωραιότερo shopping therapy στην ιστορία «όλων των Ιανουαρίων», από καταβολής επαγγελματικού ποδοσφαίρου στη χώρα! Ούτε την εποχή που έρρεε το χρήμα του Alpha Digital τέτοιο πράγμα...

Το shopping therapy είναι, μπροστά απ' οτιδήποτε άλλο, ψυχοθεραπεία. Οι εταίροι της Σούπερ Λίγκας το είχαν ανάγκη πιο πολύ απ' όση (ανάγκη είχαν) οι ίδιες οι ομάδες τους! Πηγαίνει, στο περίπου, όπως όταν παίρνεις τους δρόμους και ξοδεύεις τον «13ο μισθό». Θέλεις να νιώσεις καλά. Ν' απολαύσεις τη στιγμή.

Ν' ανασάνεις απ' το βάρος της ρουτίνας. Οι εταίροι ζουν, όλοι, έκαστος στη δική του (διαφορετική) πίεση. Η πίεση καταβάλλει. Με τα ψώνια ξεδίνεις. Το καινούργιο φρεσκάρει. Ξύνεις την ελπίδα. Την προσμονή. Εως το βράδυ της Παρασκευής οι μαγαζάτορες ευρίσκονταν σε... φάση αγοραστικού οργίου. Απ' την Παρασκευή, πάλι τα κεφάλια (μπαίνουν) μέσα. Οι λογαριασμοί, σιγά σιγά, έρχονται.

Οπως... μετά του Αϊ-Γιαννιού! Την Παρασκευή το βράδυ, όταν οι δουλειές έκλεισαν, λίγο έως πολύ άπαντες έγειραν πίσω και χαλάρωσαν για να χαρούν. Την αίσθηση ή την... ψευδαίσθηση της ευτυχίας. Αυτό το Σαββατοκύριακο είναι το πρώτο απ' τα δώδεκα που μένουν έως το νήμα. Μετά την παρέλευση και του δωδέκατου οι χαρούμενοι θα 'ναι οι ολίγοι.

Οταν κάνεις shopping, παίρνεις ό,τι χρειάζεσαι. Οταν κάνεις shopping therapy, επιπλέον παίρνεις ό,τι δεν χρειάζεσαι. Τα... υπέροχα περιττά! Αυτά, άλλωστε, κάνουν τη διαφορά. Οι ελληνικές ομάδες (περισσότερο κι απ' το να καλύψουν βιοτικές ανάγκες) έκαναν, ξεκάθαρα, ψυχοθεραπεία.

Στην προσπάθεια να ξεδιαλύνει κανείς ανάμεσα στο χρηστικό shopping των ΠΑΕ και στο σωτήριο shopping therapy των ιδιοκτητών, το τρέχον που αναδεικνύεται στο ελληνικό τοπίο είναι η ενδιαφέρουσα στροφή, ακριβέστερα (επειδή δεν ξεκίνησε «εδώ και τώρα») η επιβεβαίωση της στροφής προς ό,τι μιλά πορτογαλικά.

Είναι ωραία αγορά η Πορτογαλία. Εάν ξέρεις, βρίσκεις. Εάν βρεις, το βρίσκεις σε προσιτό κόστος. Η Πορτογαλία εκτιμώ, και το 'χω γράψει πολλές φορές, είναι ό,τι κοντινότερο στην ελληνική μενταλιτέ μπορεί να συναντήσει ο ταξιδιώτης του πλανήτη. Επίσης, η Πορτογαλία διαθέτει πολύ βαθύτερο, σε κουλτούρα, ποδόσφαιρο.

Η παρακολούθηση του πορτογαλικού πρωταθλήματος, για τα στελέχη των ΠΑΕ που είναι επιφορτισμένα μ' αυτή τη δουλειά, θα 'πρεπε να 'ναι ό,τι η εκπαίδευση στο σχολείο: υποχρεωτική! Είναι ευρύτατη η βάση των μεσαίων και μικρομεσαίων συλλόγων, απ' την οποία ο θεατής-γνώστης ενδέχεται να ξεχωρίσει και ν' αντλήσει παίκτες.

Τα παιγνίδια είναι τακτικά... δίχως να 'ναι ιταλικά. Βλέπεις καλά μαρκαρίσματα, κλειστές (όχι ταμπουρωμένες, μόνον οργανωμένες) άμυνες, εξ ων και τα κατά κανόνα χαμηλά σκορ, όχι πολλά φάουλ, όχι πολύ γρήγορο τέμπο, έρχεται 0-0 κι όμως έχεις προλάβει να δεις (ελκυστικά) πράγματα. Ελκυστικά, ίσως άσημα, αλλά όχι πανάκριβα.

Μπορείς ν' αγοράσεις. Εστω, να δανειστείς. Εάν κάτι (άκριτο) δυσκολεύομαι στις ελληνικές συνθήκες να κατανοήσω, αυτό είναι η σχεδόν... ενοχοποίηση του να δανείζεσαι. Ενώ στην πραγματικότητα, ο Ιανουάριος ιδίως, είναι παράθυρο (κατ' εξοχήν) δανεισμών.

Φυσιολογικά. Εχει κυλήσει ήδη η μισή σεζόν, βλέπεις τι σου περισσεύει, τι σου λείπει, τι είναι φύρα, τι σου γεμίζει κενό για μερικούς μήνες, κι ύστερα προσέρχονται όλοι, σαν σε... διεθνή έκθεση, να κάνουν τις ανταλλαγές τους. Βρίσκουν λύσεις, συγχρόνως συρρικνώνοντας το ρίσκο. Επτά-οκτώ στις δέκα μετακινήσεις, αυτόν τον μήνα στις top λίγκες της Ευρώπης, έτσι πραγματοποιήθηκαν.

Η Βαλένθια δάνεισε τον Μανουέλ Φερνάντες και τον Γκαβιλάν, η Βιγιαρεάλ τον Μαβούμπα, η Λάτσιο τον Σκαλόνι, η Νιουκάσλ τον Ρόζεναλ, η Μάντσεστερ Σίτι τον Σαμαρά και τον Μπιάνκι, η Ολιμπίκ Λιόν τον Μπάρος, η Γιουβέντους τον Αλμιρόν, η Μίλαν τον Γκρίμι, η Λεβάντε τον Τσιρίλο, η Φιορεντίνα τον Βαν ντεν Μπόρε, η Σαχτάρ τον Καστίγιο, η Βέρντερ Βρέμης τον Κάρλος Αλμπέρτο, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τον Μανούσο, η Στουτγκάρδη τον Εβέρτον, η Μπόλτον τον Βίλελμσον και τον Σπιντ, η Ατλέτικο Μαδρίτης τον Μανίς.

Κάτι σαν «ελεύθερη σχέση». Ή σαν «δοκιμαστική περίοδος». Αντί να πας απευθείας σε γάμο, συζείς για να δεις εάν στ' αλήθεια θέλεις να πας σε γάμο. Ή ούτε αυτό, καν. Απλώς συζείς για τα ωραία της συμβίωσης σήμερα. Δίχως να νοιάζεσαι τι θα γίνει αύριο. Στη χειρότερη εξέλιξη έχεις γλιτώσει την ταλαιπωρία ενός διαζυγίου.

Ο Ολυμπιακός τον δανεικό Αρτσούμπι μια χαρά... εύκολα τον έβγαλε (αφού η σχέση, για τον άλφα ή βήτα λόγο, δεν περπάτησε) από πάνω του. Και σε χαμηλό κόστος. Υποψιάζομαι ότι, με τη στερνή γνώση, θα ήσαν πανευτυχείς εάν είχαν πάρει δανεικό και τον Ραούλ Μπράβο. Οπως ο Παναθηναϊκός τον Ενακαρίρε.