Μία η ΕΚΤ, πολλά τα ΑΤΜ...

Δύο τρελοί στο λεωφορείο. «Συγγνώμη, κύριε, έχετε ώρα;». Ο αποδέκτης της ερώτησης βγάζει από την τσέπη ένα θερμόμετρο, το κοιτά προσεκτικά και απαντά: «Παρασκευή». Ικανοποιημένος ο άλλος λέει: «Α, σας ευχαριστώ, τότε θα κατέβω στην άλλη στάση». Ε, κάπως έτσι καταλήγουν οι όποιες συζητήσεις κάνεις με τον Πανούτσο. Τέτοιο... ειρμό έχουν, εκτός αν το θέμα τους περιορίζεται στην εθνική Ουρουγουάης. Χαβαλετζίδικα απόρησε, χθες, ο Αντώνης. Διότι θεωρώ –έτσι έγραψε– καριόλα την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), επειδή δανείζει σε άλλες τράπεζες. Αλλο έγραψα, φυσικά: όταν η ΕΚΤ δανείζει σε τράπεζες με επιτόκια χαμηλότερα από αυτά της αγοράς, στην ουσία δωρίζει. Ούτε «χαλασμένο τηλέφωνο» να παίζαμε…

Ανοίγοντας την κάνουλα του «τσάμπα χρήματος», η ΕΚΤ προσφέρει ειδικά στις ευρωπαϊκές τράπεζες όσα προσδοκούσαν ότι θα κέρδιζαν εάν εκείνη δεν ακολουθούσε πολιτική υψηλών επιτοκίων. Φοβούμενη τον πληθωρισμό, η ΕΚΤ κρατά ψηλά τα επιτόκια (αντιθέτως στις ΗΠΑ πέφτουν). Αυτό δυσχεραίνει την κυκλοφορία του χρήματος, συνιστά πρόβλημα για το ευρωπαϊκό πιστωτικό σύστημα, αλλά η ΕΚΤ έχει τη λύση. Μοιράζει κολοσσιαία ποσά, κάτι που δεν ξέρω αν καθιστά την ΕΚΤ «καριόλα», αλλά μάλλον έχει κάτι από «πάρ' τα όλα».

Κάπου εδώ, όμως, εγείρονται υπαρξιακής και ηθικής χροιάς ερωτήματα, στα οποία ίσως μπορεί να δώσει απαντήσεις η «επίσημη αγαπημένη» του Πανούτσου: η φιλοσοφική σκέψη της Ταϊλάνδης. Η ΕΚΤ είναι μία υπερεθνική, μη κρατική οντότητα, η οποία όμως διαμορφώνει νευραλγικές πτυχές της οικονομικής πολιτικής των ευρωπαϊκών κρατών – κάτι που εξοργίζει ακόμα και τον Σαρκοζί: είπαμε, κάθε ακραιφνής νεοφιλελεύθερος σε κάποιους τομείς βάζει νερό στο κρασάκι του. Κι ας είναι και γαλλικός ο οίνος.

Αν και ανεξέλεγκτη η ίδια, η ΕΚΤ φιλοδοξεί να εποπτεύει τα πάντα. Ανενδοίαστα μοιράζει σε τράπεζες 350 δισεκατομμύρια ευρώ σε μία ημέρα, αλλά ουρλιάζει σαν υστερική γεροντοκόρη εάν διεκδικήσουν μισθολογικές αυξήσεις οι Γερμανοί εργοδηγοί ή οι Ισπανοί δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν ξέρω εάν αυτού του είδους το νταβατζιλίκι συνάδει προς την ταϊλανδέζικη σοφία, κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος, πάντως «κάπου μπάζει» το πράγμα.

Εν αναμονή του Μανιφέστου της ταϊλανδέζικης Σχολής Σκέψης, ακόμα κι αν αυτό εκπονηθεί «τσάτρα πάτρα Σιναβάτρα», ελπίζω να διαβάσω κι άλλα απολαυστικά περί θρησκείας κείμενα του Πανούτσου, όπως το χθεσινό. Κι ας μου το έχει κάθε φορά, ο μπαγάσας, αναμμένο το φιτίλι. Εκεί, στο τέλος του κειμένου, για να μην αγιάσω. Σε τελική ανάλυση, δύο ρεμάλια με εξασφαλισμένη θέση στην κόλαση μία σημαντική υπηρεσία μπορούν να προσφέρουν σε εαυτούς και αλλήλους: να μην αφήνει ο ένας τον άλλον να αγιάσει.

Το μόνο που με εξέπληξε ήταν η σύζευξη της Σκέψης του Σιναβάτρα με τον Στίβεν Κινγκ. Η ιδέα ότι κάποια στιγμή θα με κατασπαράξει ένα μηχάνημα, κάποιο ΑΤΜ, μόνο στην «Κριστίν» παραπέμπει. Σε εκείνο το αυτοκίνητο-δολοφόνο (όσοι είδαν την ταινία του Κάρπεντερ, θα το θυμούνται). Ας είναι. Εμμέσως ο Πανούτσος ομολογεί, έτσι, ότι ο καπιταλισμός έχει γίνει κανιβαλικός. Να αξιολογήσω τη διαπίστωσή του; Ενα μικρό βήμα για την ανθρωπότητα, ένα μεγάλο για τον Αντώνη. Μένει να αποφασίσω αν θα τραγουδώ τη «Διεθνή» ή το «Bad To The Bone» του Τζορτζ Θόρογουντ, από το soundtrack του «Κριστίν», την ώρα που θα με ρουφάει το ΑΤΜ. Προς το παρόν, άλλο ΑΤΜ αντιμετωπίζω. Ενα ασταμάτητο μηχάνημα παραγωγής ιδεών, λόγου και χαβαλέ, του οποίου τα αρχικά θα μπορούσαν κάλλιστα να σημαίνουν: Αντωνάκη, Τρέλανέ Μας…