Το καλύτερο σκάουτινγκ στα χειρότερα χέρια

H αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια έκαναν στην Ελλάδα τελευταίες μεγάλες εμφανίσεις καριέρας διάφοροι γνωστοί 34χρονοι παίκτες με λαμπρό παρελθόν. Ο Ριβάλντο κέρδισε τον θαυμασμό, ο Καρεμπέ τον σεβασμό όλων, ο Εμερσον αποδείχτηκε ένας τίμιος επαγγελματίας, ο Μάρκους Μινχ ήταν ο MVP του πρωταθλήματος πριν κρεμάσει τα παπούτσια του, ο Κοβάσεβιτς και ο Ρατζίνσκι κάνουν φέτος θαύματα. Ομως δεν υπάρχει κανόνας που να λέει ότι ο διάσημος βετεράνος στην Ελλάδα κάνει τη διαφορά. Ο Σόουζα δεν ξεπέρασε ποτέ τους τραυματισμούς του, ο Σινιόρι ήταν πρώην ποδοσφαιριστής πριν υπογράψει στον Ηρακλή και τέτοιος αποδείχτηκε, ο Γιάρνι δεν έτρεχε, τον Ντάνι θα τον θυμούνται με συμπάθεια στο «Galea», ο κοσμογυρισμένος Τζόνι Νόβακ απλώς είχε ωραίο όνομα.

Νόημα

Στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης ο άγνωστος ποδοσφαιριστής παρουσιάζεται στην καλύτερη των περιπτώσεων σαν «στοίχημα». Πολλά «στοιχήματα» συνήθως αποτελούν λόγο γκρίνιας των εφημερίδων και στη συνέχεια των οπαδών. Στην Ελλάδα όσο περισσότερα «στοιχήματα» βάζεις τόσο πιο μάγκας είσαι! Αν, μάλιστα, οι παίκτες που φέρνεις είναι κατά κανόνα άγνωστοι, μπορεί και να περάσεις για ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα, φτάνει να βρίσκεσαι στη σωστή ομάδα. Θυμάμαι τους τόνους των λέξεων που γράφτηκαν για τις ικανότητες του Σόλιντ και των συνεργατών του στο μάνατζμεντ. Η αλήθεια είναι ότι ο Νορβηγός ξεκίνησε καλά, φέρνοντας τον Γιάγια Τουρέ. Στη συνέχεια έφερε, όμως, τον Μπαμπαγκίντα, τον Ντομί, τον Νε, τον Μπόρχα, τον Λέμενς, που πήρε το πιο ξεκούραστο μεροκάματο του κόσμου. Αν έβλεπες τι έκανε ο Σόλιντ στην Μπριζ, όπου δούλευε πριν αναλάβει τον Ολυμπιακό, θα είχες μια ιδέα για το ποιόν του ανδρός. Τα ίδια έκανε κι εκεί. Εφερνε δέκα ξένους τον χρόνο και του έβγαιναν δύο: αν αυτό είναι λόγος θαυμασμού, οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους.

Υπερβολές

Πάντοτε οι αθλητικές εφημερίδες έγραφαν υπερβολές, ποτέ όμως δεν γράφονταν τόσες. Το καλοκαίρι π.χ. η ΑΕΚ απέκτησε τον Ασκάρατε. Ενας παίκτης που στα 23 του αγωνίζεται στη δεύτερη ομάδα της Ατλέτικο ή δεν είναι τίποτα το σπουδαίο ή έχει συνωμοτήσει εναντίον του το ποδοσφαιρικό σύμπαν για να μην κάνει καριέρα: προφανώς δεν μπορεί να συνέβαινε το δεύτερο. Την ίδια στιγμή ο Ολυμπιακός έδινε το ακριβότερο συμβόλαιό του στον Ραούλ Μπράβο. Θα έφτανε απλώς κάποιος να δει το βιογραφικό του Ισπανού για να εκφράσει τις αμφιβολίες του. Στη μοναδική του έξοδο από την Ισπανία, όταν δοκίμασε στη Λιντς, ο Μπράβο έπαιξε σε πέντε ματς. Τα τρία τελευταία χρόνια οι συμμετοχές του ως βασικού στην ενδεκάδα της Ρεάλ είναι ελάχιστες: 13 το 2005, 5 το 2006, 4 το 2007. Στο ίδιο διάστημα η Ρεάλ άλλαξε πέντε προπονητές και τρεις τεχνικούς διευθυντές: είναι δύσκολο να τον αδίκησαν όλοι. Το καλοκαίρι ο ΠΑΟ βρήκε τον Ενακαρίρε. Το όνομα είναι από αυτά που δύσκολα ξεχνάς και το ότι κανένας δεν το θυμόταν θα 'πρεπε να προβληματίσει ίσως και περισσότερο από το ότι ο Αφρικανός έχει αλλάξει τέσσερις ομάδες σε τρία χρόνια!

Κανόνας

Για το αν μια μεταγραφή είναι καλή ή κακή υπάρχει ένας κανόνας. Αν το όνομα του παίκτη που διαβάζεις στο πρωτοσέλιδο το ξέρεις, υπάρχει μια σημαντική πιθανότητα ο παίκτης αυτός να είναι καλός. Αν το ξέρεις αλλά το συνοδεύει μια θλιβερή ιστορία, τότε δύσκολα αυτός θα είναι της προκοπής. Αν δεν το έχεις ακούσει ποτέ, τότε οι πιθανότητες να έχουν διαλέξει σωστά οι αρμόδιοι της ομάδας είναι μικρές – καλό είναι, άμα την αγαπάς την ομάδα, να κάνεις την προσευχή σου. Επίσης, όσο πιο πολλά είναι τα «στοιχήματα» τόσο αναλογικά μικρότερες είναι οι πιθανότητες επιτυχίας τους. Αν π.χ. η ΑΕΚ αποκτήσει δύο γνωστούς παίκτες και τον Βενγλίνσκι για την επίθεσή της, υπάρχουν πιθανότητες να βγει και ο Βενγλίνσκι. Αν πάρει τρεις Βενγλίνσκι, το πιθανότερο είναι να μη βγει κανένας.

Ευθύνη

Θα πει κάποιος: «Ποιος φταίει για το ότι το παραμύθι πάει σύννεφο;». Νομίζω ότι κυρίως φταίει ο αναγνώστης: η εφημερίδα δυστυχώς δεν διαμορφώνει αναγνώστες, αλλά τους κυνηγάει με το ψαροντούφεκο. Και η ευθύνη του δημοσιογράφου; Θα σας παρακαλούσα να τον λυπηθείτε. Θα φέρω ένα προσωπικό παράδειγμα.

Ενστάσεις

Το καλοκαίρι του 2000 ο Ολυμπιακός αγόρασε τον Ζε Ελίας. Θεώρησα σωστό να επισημάνω ότι το ρίσκο της μεταγραφής είναι τεράστιο. Ο Βραζιλιάνος έπαιξε υποδειγματικά το πρώτο τετράμηνο της παρουσίας του: το τι άκουσα δεν λέγεται, έλα όμως που δεν έκανα λάθος. Επειτα από τρία χρόνια ο Ζε έφυγε 13 κιλά υπέρβαρος και με το σπάνιο ρεκόρ της συλλογής 27 κίτρινων καρτών στα μόλις 38 ματς που αγωνίστηκε σε όλες τις διοργανώσεις. Το σπουδαιότερο είναι ότι στοίχισε στον Ολυμπιακό οκτώ φορές τα χρήματα του Στολτίδη (!), δηλαδή περίπου 2,2 δισ. δρχ., που σημαίνει ότι ήταν μία από τις πλέον αποτυχημένες μεταγραφές όλων των εποχών! Κι όμως, ακόμα κι αν είχα μια μαγική σφαίρα και είχα τη βεβαιότητα για όλα αυτά, αν ερχόταν αύριο το πρωί αυτή τη φορά δεν θα άνοιγα το στόμα μου: σε μια χώρα που γουστάρει το παραμύθι κατάλαβα ότι το να κάνεις ενστάσεις είναι επικίνδυνο.

Χορός

Συντάσσομαι, λοιπόν, κι εγώ με τον χορό: ο Λεονάρντο είναι ο «νέος Ρομπέρτο Κάρλος», ο Εντίνιο τρώει παιδιά, ο ξένος που θα φέρει ο Τζίγκερ θα ντριμπλάρει ενώ ταυτόχρονα θα κάνει κατακόρυφο. Και μην ξεχάσουμε να βγάλουμε και κανένα DVD…

Το προφανές

Mου γράφει ο φίλος Αντώνης Οικονόμου (και συμφωνώ απόλυτα): «Είναι μερικά πράγματα τόσο προφανή, που το μόνο εμπόδιο για την κατάδειξή τους –δεν μιλάμε καν για αποκάλυψη– είναι η ανθρώπινη οκνηρία. Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός –προπονητής ομάδας, εξέδρας ή... κοινού– για να καταλάβεις ότι ο φετινός Ολυμπιακός αρχίζει και τελειώνει σε έναν παίκτη: τον Λεντέσμα. Το ότι ο περί ου ο λόγος είναι χαμηλού προφίλ, απέριττος στις κινήσεις του και εύθραυστος δεν συνιστά λόγο για να αδιαφορεί κανείς για τη διατήρησή του σε κατάσταση τέτοια που να επιτρέπει τη συνεισφορά του σε ένα σύνολο που χωρίς αυτόν αγκομαχά ατομικά (βλ. Στολτίδη) ή ομαδικά (βλ. όλα τα παιχνίδια από τα οποία απουσίασε).

Ο Ολυμπιακός δεν είναι ασφαλώς φιλανθρωπικό ίδρυμα για να απαιτεί κανείς από τη διοίκησή του ελεημοσύνες ή χάρες. Ακόμα κι αν η "αρρώστια" του προέδρου-οπαδού έχει προκαλέσει στο παρελθόν ουκ ολίγες ελεημοσύνες και χάρες, που στοίχισαν και συνεχίζουν να στοιχίζουν όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά και αμιγώς οικονομικά. Ομως σε μια "επιχείρηση" που δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι εξορθολογίζεται αποφασιστικά θεωρώ ότι η προστασία των περιουσιακών στοιχείων της είναι εκ των ων ουκ άνευ όρος επιβίωσης και ανάπτυξης.

Δυστυχώς διαπιστώνω εξαρχής ότι κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να κάνει ποτέ οτιδήποτε για τον Λεντέμα. Δεν τον ανέδειξαν ως αυτό που είναι: παίκτης-κλειδί. Δεν τον προφύλαξαν από την υπερκόπωση του μυϊκού του συστήματος (χρησιμοποιώντας τον αδιακρίτως σε όλα τα παιχνίδια, Τετάρτη-Κυριακή-Τετάρτη, ακόμη κι αν αυτό δεν χρειαζόταν). Δεν κούνησαν το δαχτυλάκι τους όταν τα σενάρια περί επιστροφής του στην Αργεντινή είδαν το φως της δημοσιότητας. Και φυσικά δεν σκέφτηκαν μέσα στο μπαράζ των ανανεώσεων να τον φωνάξουν για αύξηση αποδοχών.

Στο αντεπιχείρημα ότι για τους συχνούς τραυματισμούς φταίει ο... ίδιος η απάντηση είναι απλούστατη: αν ο Λεντέσμα είχε τις σωματικές αντοχές του ...Λαμπάρντ, δεν θα ερχόταν ποτέ στον Ολυμπιακό – όπως αντιστοίχως το ίδιο θα συνέβαινε και με τον Λούα Λούα, αν δεν ήταν τόσο ατομιστής. Αν ο Ολυμπιακός θέλει να συνεχίσει αξιοπρεπώς στο Τσάμπιονς Λιγκ πέφτοντας μαχόμενος ή παρ' ελπίδα προκρινόμενος στους "8", αν θέλει το πρωτάθλημα (και το Κύπελλο) και κυρίως αν θέλει να φτιάξει μια σοβαρή και λογική ομάδα, πρέπει άμεσα να τον προστατέψει, να τον συντηρήσει ορθότερα και να του αναπροσαρμόσει το συμβόλαιο. Τελεία!».

Οπως ο Ολυμπιακός

Η σκηνή διαδραματίστηκε στην πρωινή εκπομπή του Mega, αυτή που κάνουν ο Δημήτρης Καμπουράκης και ο Γιώργος Οικονομέας, και ήταν απλώς καταπληκτική. Κάποια στιγμή η εκπομπή συνδέθηκε με τον Βόλο, απ' όπου ένας κύριος μίλησε για τον μακαριστό Χριστόδουλο και την αγάπη προς το πρόσωπό του από το σύνολο των κατοίκων της πόλης. «Για μας», είπε ο κύριος, «ο Χριστόδουλος θα ζει για πάντα. Τον νιώθουμε πάντα κοντά μας, τον είχαμε πάντα δίπλα μας. Δεν υπάρχει στιγμή στη ζωή του Βόλου τα τελευταία χρόνια που να νιώσαμε ότι δεν τον έχουμε μαζί μας. Ολοι εμείς με αυτόν και τις ευλογίες του μεγαλώσαμε. Για να σας δώσω να καταλάβετε, κ. Οικονομέα, ο Χριστόδουλος ήταν για μας ό,τι για ένα παιδάκι ο Ολυμπιακός, που κερδίζει συνεχώς το πρωτάθλημα: μ' αυτόν μεγαλώσαμε»!
Σε αυτό ακριβώς το σημείο ο Οικονομέας δεν άντεξε και τον έκοψε…