Εμεινε, με τους όρους του, στην Ελλάδα

Δύο-τρία χρόνια πίσω, με την υπόθεση ντόπινγκ, ο Νίκος Σπυρόπουλος έχανε το φως του. Και το έδαφος, κάτω από τα πόδια. Η «φυγή προς τα εμπρός» του Τζιόλη και του Μάντζιου συνέπιπτε με το δικό του «άλμα στο κενό». Τότε, έμοιαζε το τέλος του κόσμου. Αλλά, ρεαλιστικά συζητώντας, στα 20 και στα 22 ποτέ δεν έχεις δει, άλλο τι σου φαίνεται προς στιγμήν, το αληθινό «τέλος του κόσμου». Στα 24, περπατώντας στα 25, το deal της Παρασκευής αίρει, κατ' ουσίαν, εκκρεμότητα. Ο πραγματικός κόσμος, στα μάτια του Νίκου Σπυρόπουλου, μόλις τώρα ανοίγεται μπροστά...

Ο Σπυρόπουλος είναι παιδί με ποδοσφαιρική καρδιά. Την ανιχνεύει κανείς στα κακά, όχι στα καλά, παιχνίδια της ομάδας του. Στα καλά, όλα είναι πιο εύκολα. Οταν, όμως, η ομάδα πελαγοδρομεί και το ματς γίνεται χαμένο για χαμένο, τότε ξεχωρίζει εκείνος που το λέει η περδικούλα του. Που έχει τη δίψα του κινήτρου. Να μην τα παρατήσει. Ο Πανιώνιος, τον τελευταίο καιρό, ατυχώς έδωσε διαδοχικά παραδείγματα πελαγοδρομήσεων. Ο Νίκος, εκεί, έδειξε (με τη νωπή εξαίρεση της Λιβαδειάς) τη διαφορετικότητά του. Από τη νέα φουρνιά Ελληνόπουλων, αυτός και ο Τοροσίδης.

Ο Νίκος είναι «καλό παιδί». Πέρασε μονομιάς, από πέρυσι, την αλάνθαστη κρησάρα των Ελλήνων διεθνών. Μία στο ξενοδοχείο, δύο στην προπόνηση, τρεις στα αποδυτήρια και στο πούλμαν, τον... κατάλαβαν. Θυμάμαι τον Τάκη Φύσσα να μου τονίζει στην κουβέντα επάνω τις πρώτες κιόλας ημέρες στον Αγιο Κοσμά, τη συμβατότητα του ψάρακλα Σπυρόπουλου με το περιβάλλον-Εθνική. Αλλος στη θέση του, φυσικά όχι ο Τάκης με τον διαμαντένιο χαρακτήρα, θα μπορούσε στον Σπυρόπουλο να δει... απειλή. Και να πιάσει, ψιθυριστά, να τον διαβάλλει. Συμβαίνουν. Ανασφάλειες.

Το πακέτο-Σπυρόπουλος είναι, εν περιλήψει, το εξής: ο καλός παίκτης που κοστίζει όσο ένας πολύ καλός παίκτης, μόνο και μόνο επειδή είναι αριστεροπόδαρος, και δη με αριστερό-γλύκα, δηλαδή δυσεύρετος. Το ίδιο πακέτο σε δεξιοπόδαρο, π.χ. ο (κατά τη γνώμη μου εξίσου ποιοτικός) Μανιάτης, θα κόστιζε αρκετά φθηνότερα. Δεξιοπόδαροι, ωστόσο, υπάρχουν πολλοί. Οι δυσεύρετοι, απλό μάθημα οικονομίας, είναι ακριβοί. Για τον Παναθηναϊκό, ο Σπυρόπουλος ήταν ακριβή αγορά.

Επίσης, η αγορά του Σπυρόπουλου επιβεβαίωσε πόσο ισχυρή παραμένει, στους καιρούς που ζούμε, η βούληση του εργαζόμενου-ποδοσφαιριστή. Ενα καλό μάθημα, για τους εργοδότες-ιδιοκτήτες, να μην... ξανοίγονται πολύ όποτε τοποθετούνται σε τέτοια ζητήματα. Ο Τσακίρης πέτυχε έξοχη συμφωνία με τον Τζίγκερ και το αποτέλεσμα (των ξανοιγμάτων) είναι ότι κινδυνεύει τώρα να βγει, απέναντι στα όσα επίμονα (περί εξωτερικού και συναισθήματος) δήλωνε, αναξιόπιστος. Ενώ δεν το αξίζει.

Εξω, ο Πανιώνιος μπορεί να εύρισκε κάτι κοντινό στα λεφτά του Τζίγκερ. Εξω, πάλι, ο Σπυρόπουλος είναι εντελώς απίθανο να εύρισκε κάτι κοντινό στα λεφτά του Τζίγκερ. Ή του Κόκκαλη.

Ηθελε, ο εργαζόμενος, να μείνει στην Ελλάδα. Με τα έως προχθές δεδομένα, ήθελε (διότι, όπως λέει και ο Φερνάντο Σάντος, «η αλήθεια είναι πάνω κι απ' τον Χριστό») να πάει στον Ολυμπιακό! Με τα δεδομένα της Παρασκευής, ήθελε και πήγε στον Παναθηναϊκό. Το βασικό είναι ότι έμεινε, με τους όρους του, στην Ελλάδα. Πέρασε, του εργαζόμενου.

Παρακολουθώντας τον Σπυρόπουλο με τη φανέλα του Πανιωνίου, σχεδόν πάντοτε έμενε η οξύμωρη αίσθηση ότι, ενώ πρόκειται για καταφανή ποιότητα, παρά ταύτα χρειάζεται να δώσει το (απροσδιόριστο, δεν ξέρω να γράψω ακριβώς τι) «κάτι παραπάνω» για να τον φανταστείς αυτονόητα βασικό στον Παναθηναϊκό ή στον Ολυμπιακό, πρώτη επιλογή στην Εθνική, ανταγωνιστικό σ' ένα ματς Τσάμπιονς Λιγκ. Ισως, όμως, είναι μόνον η φανέλα. Ο Τοροσίδης, αν έμενε δέκα χρόνια στην Ξάνθη, τι θα (απο)γινόταν; Το πολύ πολύ ένας βελτιωμένος Παπαδημητρίου.

Η ομάδα, μην κρυβόμαστε, ανεβάζει. Ή... κατεβάζει. Εδώ, πιάνει δουλειά ο Πεσέιρο. Δύο παράλληλες αλήθειες: η μία είναι ότι ο Σπυρόπουλος εντάσσεται σε «δυσκοίλια» ομάδα, όπου οι ακραίοι χαφ είναι πιο πολύ «εσωτερικοί» παρά εξτρέμ και γι' αυτό δεν βλέπεις, σχεδόν ποτέ, overlap και καλές σέντρες από τους ακραίους μπακ. Η δεύτερη (αλήθεια) είναι ότι ο Σπυρόπουλος ανήκει στον «τύπο παίκτη» που διαθέτει ακριβώς αυτό το οποίο απαιτείται, το ρίσκο της επιθετικής προώθησης, για να πάψει ο Παναθηναϊκός να είναι δυσκοίλια ομάδα.

Η σύνθεση των δύο αληθειών μάς οδηγεί στην τρίτη και τελική: ότι ο Παναθηναϊκός, διά του προπονητή του, είν' αυτός που οφείλει να ενθαρρύνει και να αναδείξει, ώστε να αξιοποιήσει, τα δαπανηρά προσόντα του Σπυρόπουλου. Και να εισπράξει (ομορφιά στο παιχνίδι κι αποτέλεσμα στο ταμπλό) από αυτά.