Εθίγησαν... με καθυστέρηση δέκα μηνών

Για τη μέση ελληνική ΠΑΕ «καλοί δημοσιογράφοι» απλώς δεν υπάρχουν. Οι κατηγορίες (των δημοσιογράφων, έτσι όπως τους βλέπει η μέση ελληνική ΠΑΕ) είναι, χοντρικά, οι εξής τρεις:

• Αυτοί που γράφουν και λένε πόσο σπουδαίος είν' ο πρόεδρος. Αυτοί δεν είναι καλοί δημοσιογράφοι. Μόνον επιτελούν το «αυτονόητο καθήκον» τους.

• Αυτοί που έχουν για αφετηρία την προσπάθεια να ορθοτομούν τα πράγματα και τις καταστάσεις. Αυτοί είναι ενοχλητικοί δημοσιογράφοι. Εξ ου και η... ρετσινιά-ειρωνεία «αντικειμενικοί».

• Αυτοί που γράφουν και λένε πόσο κακός είν' ο πρόεδρος. Αυτοί χρειάζονται μονάχα ένα πράγμα. Την παραδειγματική (για να μη βρεθούν κι άλλοι που θα πάρουν θάρρος) εξουθένωση.

Πηγαίνει, περίπου, όπως και με τους διαιτητές. «Καλοί διαιτητές», επίσης, δεν υπάρχουν. Η διαβάθμιση έχει, πάνω-κάτω, ως εξής:

• Αυτοί που μας παίζουν 70-30. Δεν κάνουν τίποτα περισσότερο... απ' την αναμενόμενη δουλειά τους. Και, αξιολογούμενοι, βαθμολογούνται νορμάλ.

• Αυτοί που μας παίζουν 50-50. Ως γνωστόν, το φίφτι-φίφτι δεν υποφέρεται. Αξιολογούμενοι, συνήθως παραπέμπονται για να τη φάνε στο κεφάλι και να βάλουν μυαλό.

• Αυτοί που μας παίζουν 30-70. Μ' αυτούς ο μονόδρομος είν' ο αφανισμός. Καρατομούνται, συνήθως, συνοπτικά. Για να βάλουν μυαλό... οι άλλοι.

Τους διαιτητές τους τιμωρούν. Τους δημοσιογράφους, αφού ακόμα δεν έχουμε φτάσει στον «ιδανικό κόσμο» όπου το ρεπορτάζ καταργείται πλήρως, τους κάνουν αγωγές! Είναι η υπόθεση των ημερών, με τους αδελφούς Βατσινάδες και τον Μανώλη Δανδουλάκη κάτω στο Ηράκλειο.

Δεν θα βρείτε πολλούς γύρω γύρω, ομολογώ, να 'χουν χαμηλότερη εκτίμηση για το σινάφι μας... απ' τη δική μου. Ενας βασικός λόγος είναι ότι δεν βλέπω στο σινάφι μας πολλούς (τόσο... αληθινούς δημοσιογράφους) «σαν τον Δανδουλάκη».

Αγωγή έχει κάνει και ο Μητσοτάκης στον Στάθη (Σταυρόπουλο). Αγωγή έχει κάνει και η Εφη Σαρρή στον Λάκη Λαζόπουλο. Καμιά φορά αρκεί, απ' το ποιος κάνει την αγωγή και ποιος την υφίσταται, για να (κόβεις φάτσες, που λένε, και να) βγάζεις συμπέρασμα.

Οι Βατσινάδες τράβηξαν την αγωγή στον Δανδουλάκη επειδή, στην εκπομπή του στο τοπικό κανάλι, επέτρεψε στον προσκεκλημένο Σήφη Κορωνάκη (παλαιό δεκάρι του ΟΦΗ) να τους χαρακτηρίσει «αχυράνθρωπους». Ενώ, κανονικά, μάλλον θα 'πρεπε να τον πετάξει, ο Μανώλης τον Σήφη, έξω απ' το στούντιο με τις κλοτσιές. Κι έπειτα, να βγάλει και διάγγελμα υπέρ της διοίκησης...

Τι ζητούν; Ενα εκατομμύριο (μισό ο ένας Βατσινάς, μισό ο άλλος) απ' τον Μανώλη, ένα απ' το κανάλι, ένα απ' τον Σήφη. Το όλον, τρία. Δηλαδή, πάνω από ένα (σε δραχμές) δισεκατομμύριο! Μεταξύ μας, not that bad. Ωραία φάμπρικα. Επικερδής. Και εκφοβιστική.

Για κάτι («αχυράνθρωποι») που δεν είναι, μονάχα, ότι η Ελλάδα το 'χει τούμπανο. Ή ότι το 'χουν γράψει φόρα παρτίδα («παράρτημα») οι εφημερίδες... καμιά χιλιάδα φορές. Ετσι, γενικώς και αορίστως. Ο Κορωνάκης, στην ουσία, δεν είπε κάτι διαφορετικό απ' ό,τι είχαν πει στο νωπό παρελθόν, ο καθένας με τον τρόπο του, ο Νίκος Μαχλάς («θέατρο σκιών») ή ο Ρόναλντ Γκόμες («έπαιζα στον ΟΦΗ, πληρωνόμουν απ' τον Παναθηναϊκό»).

Εξ όσων συμβαίνει να γνωρίζω, ουδέποτε αθλητική εφημερίδα (απ' τις... εχθρικές κοκκινοκίτρινες) της Αθήνας έφαγε αγωγή απ' τους Βατσινάδες για τέτοιο πρωτοσέλιδο δυσφήμησης. Επίσης, ουδέποτε έσυραν στα δικαστήρια έναν Μαχλά ή έναν Γκόμες. Και τα ΜΜΕ που φιλοξένησαν τις δηλώσεις τους.

Ο κοινής λογικής άνθρωπος μπορεί να δεχθεί τον θυμό της στιγμής για κινητήρια (της αγωγής) δύναμη. Πράγματι, είτε εν δικαίω ευρίσκεσαι είτε εν αδίκω, δεν είναι ακριβώς μουσική στ' αυτιά... να τ' ακούς. Θίγεσαι, παίρνεις ανάποδες, είμαστε που είμαστε και δικομανείς ως λαός, τρέχεις στο δικαστήριο. Κατανοητό.

Είναι ό,τι έπραξε ο, θιγόμενος απ' τα λόγια Κορωνάκη, Σπύρος Λιβαθηνός. Αλλά πότε; Αμέσως μετά τη συνέντευξη Κορωνάκη στην εκπομπή Δανδουλάκη. Και πώς; Με αγωγή (μόνον) κατά Κορωνάκη. Οχι και κατά Δανδουλάκη. Ή του καναλιού.

Οι Βατσινάδες εθίγησαν... με καθυστέρηση δέκα μηνών. Και τους πήραν όλους (Κορωνάκη, Δανδουλάκη, κανάλι) αμπάριζα. Μυρίζει εκδικητικότητα για ό,τι έχει γράψει και έχει πει ο Δανδουλάκης... σ' όλη την προηγούμενη ζωή του. Μυρίζει και πρόθεση φίμωσης, για να μην ξαναγράψει και να μην ξαναπεί τίποτα σ' όλη την επόμενη ζωή του.