Ο Μπελούτσι και ο Χήρας

Τον Ιανουάριο του 1994 στο «Φως» από τον Κώστα Νικολακόπουλο γράφτηκε ένα κείμενο που έμελλε να αλλάξει την ελληνική αθλητικογραφία. «Οι 69 κινήσεις του Εστάι». Με χαρά, λοιπόν, μπορώ να γράψω ότι η κινησιογραφία δεν πέθανε. Απόδειξη, το χθεσινό πόνημα των Αντύπα και Παπάζογλου στη «SportDay»: «Οι 77 ενέργειες του Μπελούτσι».

Ξεπερνάω τη ζήλια των δύο συντακτών, που όχι μόνο δεν είχαν το θάρρος να γράψουν «κινήσεις», αλλά το έκαναν ενέργειες, συγχωρώ τον πληθωρισμό, με το 69 να γίνεται 77, και πηγαίνω στην καταγραφή των κινήσεων του συμπαθούς Αργεντινού άσου.

«3': Στη σέντρα μετά το 0-1 με το δεξί έδωσε στον Μενδρινό». Ελάχιστοι παίκτες έχουν προσπαθήσει να κάνουν σέντρα και τα κατάφεραν. Από προχθές ο Ολυμπιακός έχει έναν παίκτη που μπορεί να πετυχαίνει από τα τρία μέτρα τον Μενδρινό.

«10': Η δεύτερη ξεχωριστή ενέργεια. Πέρασε την μπάλα πάνω από τον Μαρκομιχάλη, αλλά τον έκοψε ο Ψαρής». Ενώ το πάμε καλά το κείμενο, το χαλάμε. Ο Ψαρής; Δεν μπορούσαμε δηλαδή να γράψουμε «αντίπαλος αμυντικός», που να αφήνει υπόνοιες ότι ήταν ο Νέστα; Επρεπε να βάλουμε τον Ψαρή;

«17': Με ωραία προσποίηση (άφησε την μπάλα) πέρασε τον Αντωνόπουλο, ο οποίος τον κυνήγησε και τον έκοψε». Τον βγάλαμε και παράφρονα τον άνθρωπο. Αφήνει την μπάλα και περνάει τον αντίπαλο; Εκτός του ότι βγάλαμε παράφρονα και τον Αντωνόπουλο, που αντί να πάρει την μπάλα κυνηγούσε τον Μπελούτσι.

«19': Διεκδίκησε την μπάλα με τον Χήρα και την έχασε». Αντεξε, Τσιγγάνα καρδιά… Την έχασε από τον Χήρα;

«38': Κόρνερ πάλι στο πρώτο δοκάρι, ο Στολτίδης δεν κατάφερε να κερδίσει την κεφαλιά». Τώρα ξεκάναμε και τον Στολτίδη, που διαπραγματεύεται το συμβόλαιό του το παλικάρι.

«54': Εκανε το "ένα-δύο" με τον Μενδρινό, αλλά έκοψε ο Χήρας». Τώρα πόσοι σκέφτηκαν μήπως ο Ολυμπιακός έκανε λάθος και έπρεπε να πάρει τον Χήρα;

Ακολουθούν μερικές δεκάδες κάθετες πάσες στον Νούνιες –για να φανεί ότι ο Μπελούτσι εκτός από άχρηστος είναι και κλικαδόρος και πασάρει μόνο στον συμπατριώτη του–, αλλά μετά έρχεται η δικαίωση.

«80': Κέρδισε την μπάλα από τον Χήρα, πέρασε τον Μανωλιάδη, την άλλαξε με τον Μήτρογλου και έκανε εντυπωσιακό ανάποδο ψαλίδι από το ύψος της περιοχής. Ο Βενιαμίν το εξουδετέρωσε, αλλά ο κόσμος σηκώθηκε όρθιος χειροκροτώντας τον Αργεντινό». Οι παρατηρητικοί θα πρόσεξαν ότι οι δύο συντάκτες δεν αναφέρονται στον λόγο που χειροκροτούσε ο κόσμος. Μήπως ήταν γιατί έπειτα από 80 λεπτά παιχνιδιού πρώτη φορά ο Μπελούτσι πέρασε τον Χήρα;

«85': Εκανε φάουλ στον Μαρκομιχάλη και καταγράφηκε η πρώτη του διαμαρτυρία στον διαιτητή (Δασκαλόπουλο)». Δεν νιώσατε μια συγκίνηση; Οπως όταν το παιδί λέει για πρώτη φορά «μαμά»;

Αυτά στο περίπου. Με την ελπίδα ότι η τέχνη της κινησιογραφίας θα ανθήσει ξανά, μπορώ να δηλώσω εθελοντής στους Τσοχοχελάκηδες για την επόμενη καταγραφή; Με τις κινήσεις του Χήρα, όμως...


Στις παλιές εφημερίδες που έχω δουλέψει υπήρχε πάντα ένας χαρακτηριστικός τύπος δημοσιογράφου. Φορούσε σακάκι που κάποτε είχε αγοραστεί από τον Στρογγυλό, ήταν συνήθως κοντός και παντρεμένος πενήντα χρόνια και εμφανιζόταν στο γραφείο νωρίς το απόγευμα για να γράψει το μόνοστηλό του. Ελαφρά ενοχλητικός, μια και έψαχνε θύματα ανάμεσα στους νέους συντάκτες για να τους διηγηθεί τι γίγαντες δημοσιογραφάρες ήταν ο Παλαιολόγου και ο Ψαθάς, ο «παππούς», όπως συνήθως τον αποκαλούσαν στην εφημερίδα, ήταν φίλος με όλους. Εκτός από το γκαρσόνι του κυλικείου, που το ταλαιπωρούσε μέχρι να του δώσει τα λεφτά που στοίχιζε το γιαούρτι που είχε παραγγείλει και περίμενε να το πληρώσει στην τιμή που κόστιζε όταν ζούσαν ο Παλαιολόγος και ο Ψαθάς. Επειτα από ένα δίωρο έφευγε αφήνοντας πίσω του έναν άδειο κεσέ και το μονόστηλο, που όλοι αναρωτιόντουσαν γιατί έπρεπε να έρθει στην εφημερίδα για να το γράψει, αφού είχε γράψει το ίδιο κείμενο μισή χιλιάδα φορές. Οταν κάποιος θρασύς πιτσιρικάς τολμούσε να ρωτήσει γιατί τον κρατάνε ακόμα στη φυλλάδα, οι απαντήσεις ήταν δύο: «Ξέρεις πόση αποζημίωση πρέπει να του δώσουν για να φύγει;», αν ο παππούς δεν είχε βγει στη σύνταξη, και «ξέρεις από πότε δουλεύει στην εφημερίδα;». Αν ρωτούσες αριθμούς για την αποζημίωση, ακολουθούσε το ετήσιο μπάτζετ της ΑΕΚ και για τα χρόνια στην εφημερίδα κάτι που πλησίαζε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας.

Εχοντας μεγαλώσει αρκετά ώστε οι μισοί συντάκτες να με φωνάζουν «παππού», το μόνο που έχω να προσθέσω είναι ότι προτιμώ να φάω δηλητηριασμένο γιαούρτι από το κυλικείο και να αποδημήσω στας αιωνίους μονάς, παρά να μείνω σε μια εφημερίδα που θα με πληρώνουν επειδή κάποτε είχα προσφέρει. Παρ' όλο που υπάρχει μια θεωρία αμοιβής σύμφωνα με την οποία παίρνεις ό,τι είχες προσφέρει πριν από δύο χρόνια, προσωπικά –και από εγωισμό– πιστεύω ότι πρέπει να παίρνεις όσα περισσότερα μπορείς, με μόνο όμως όπλο, όχι την ευγνωμοσύνη, αλλά τους νόμους της αγοράς. «Δεν μου τα δίνετε, παλικάρια μου; Κανένα πρόβλημα και πάω παραδίπλα να τα πάρω». Είναι η άποψή μου για τα λεφτά που παίρνεις από την κάθε δουλειά και ό,τι ισχύει στη δημοσιογραφία νομίζω πως ισχύει και στο ποδόσφαιρο, όπως και ό,τι ισχύει για εμένα ισχύει και για τον Ιεροκλή Στολτίδη.

Εχοντας κάνει μία από τις μεγαλύτερες εμφανίσεις που έχει κάνει Ελληνας παίκτης στο Τσάμπιονς Λιγκ, την εμφάνιση στο δεύτερο ματς με τη Βέρντερ, ο Ιεροκλής Στολτίδης έκανε αυτό που θα έκανε κάθε λογικός ποδοσφαιριστής στα 32 του. Με τις μνήμες από τη μεγάλη εμφάνισή του νωπές και τον κόσμο στο πλευρό του, πήρε τον μάνατζέρ του, Αγγελο Τραυλό, και κατέβηκε στο Πασαλιμάνι για να διαπραγματευτεί ένα νέο συμβόλαιο. Μέχρις εδώ όλα καλά. Το πρόβλημα θα είναι αν ο «Ιέρο» αποφασίσει να βασίσει τις απαιτήσεις του στην αναγνώριση ή στη σύγκριση με το τι παίρνουν κάποιοι από τους άλλους συμπαίκτες του.

Η «ηθική ανταμοιβή», όπως ακούστηκε ότι είναι αυτό που ζητάει ο Ιεροκλής Στολτίδης, είναι κάτι φλου, που όμως δεν μπορεί να ξεφύγει από κάποια όρια. Ηθική αναγνώριση είναι να ζητήσεις να σου γράψουν με χρυσά γράμματα το όνομα στην πόρτα των γραφείων του συλλόγου, να ζητήσεις το όνομά σου να μπει στον ύμνο του Ολυμπιακού, να ζητήσεις να σε στεφανώσουν σαν τον έφηβο του εμβλήματος του συλλόγου, αλλά η ηθική αναγνώριση δεν μπορεί ποτέ να περνάει σαν το «χρυσούν ωρολόγιον» που δινόταν παλιά σε όσους υπηρετούσαν πιστά μια εταιρεία και έβγαιναν στη σύνταξη. Να παίρνεις τεσσεράμισι κατοστάρικα και να ζητάς οκτακόσια δεν λέγεται ηθική αναγνώριση, αλλά αύξηση 80%.

Το άλλο επιχείρημα που λέγεται ότι διαπραγματευτικά χρησιμοποιεί η πλευρά του Στολτίδη είναι η σύγκριση με τις αμοιβές άλλων παικτών. Συγκεκριμένα, του Ραούλ Μπράβο. Στον Ολυμπιακό ο Μπράβο πάει να εξελιχθεί σε ανάποδο Βαζέχα, την εποχή που ο Γιώργος Βαρδινογιάννης διαπραγματευόταν συμβόλαια στον Παναθηναϊκό. Οποιος πήγαινε να διαπραγματευθεί αύξηση συμβολαίου, ο «καπετάνιος» του απαντούσε: «Ξέρεις πόσα παίρνει ο Βαζέχα;». Τρομοκρατημένος ο παίκτης που θα μπορούσε να μάθει ότι ο Βαζέχα έπαιρνε 10 εκατομμύρια, δεχόταν ό,τι του έλεγε ο πρόεδρος. Το μυστικό του συμβολαίου του Βαζέχα παραμένει κρυφό ακόμα και σήμερα, αλλά στον Ολυμπιακό υπάρχει μια άλλη αμοιβή, που δεν είναι και τόσο μυστική. Τα 220 χιλιάρικα που παίρνει ετησίως ο Βασίλης Τοροσίδης. Οσο καλό είναι το επιχείρημα του συμβολαίου του Ραούλ Μπράβο άλλο τόσο είναι του Τοροσίδη, που μπορεί να προστεθεί ότι το καλοκαίρι πιθανόν να φέρει και πεντέμισι εκατομμύρια από τη Λιόν.

Η πραγματική, όμως, τιμή ενός παίκτη βγαίνει από την ελεύθερη αγορά. Στην Ελλάδα, με την ΑΕΚ να έχει γίνει Αναγέννηση Καρδίτσας του ισπανικού ποδοσφαίρου και να παίρνει δεκαοκτάρηδες για να πάρουν ματς στα πόδια τους, μόνο ο Παναθηναϊκός θεωρητικά θα μπορούσε να δώσει τέτοια λεφτά. Πολύ θεωρητικά… Διότι το «γιγάντιο» συμβόλαιο του Παπαδόπουλου, που κοντεύει να του τσακίσει την καριέρα, είναι επτακόσιες χιλιάδες. Στην πράξη η μόνη περίπτωση να βρει αυτά τα λεφτά ο Στολτίδης είναι να πάρει μεταγραφή σε άλλη ευρωπαϊκή ομάδα. Στην οποία λόγω μεγάλης φορολογίας το συμβόλαιο του Στολτίδη θα είναι βαρύ για έναν 32άρη παίκτη που δεν παίζει στην Εθνική και ακόμα κι αν βρεθεί ομάδα, ο Ολυμπιακός δεν θα ενοχληθεί πολύ, μια και δεν θα είναι αντίπαλός του στο πρωτάθλημα.

Στην πραγματικότητα μοναδικό κριτήριο της χρηματικής αξίας ενός παίκτη είναι η ελεύθερη αγορά. Οταν το συμβόλαιο του Αντώνη Νικοπολίδη τελείωνε, ο Παναθηναϊκός πήρε το ρίσκο να μην το ανανεώσει. Ο Νικοπολίδης βρήκε τα λεφτά που έψαχνε στον Ολυμπιακό. Αντίθετα, όταν το συμβόλαιο του Γιάννη Οκκά τελείωσε ακόμα και ο Κώστας Μπότος δεν μπόρεσε να του βρει αντίστοιχο σε ελληνική ομάδα, παρά την επιθυμία της γυναίκας του Κύπριου παίκτη.


Αξίζει ο Ιεροκλής Στολτίδης τα οκτακόσια χιλιάρικα; Τα αξίζει υπό δύο προϋποθέσεις: ο Ολυμπιακός να πιστεύει ότι έχει αντίστοιχες με τη διάρκεια του συμβολαίου καλές χρονιές στα πόδια του και ότι κάπου εκεί κοντά είναι η τιμή του στην ελεύθερη αγορά. Προσωπικά το πρώτο και με το ενισχυμένο κέντρο του Ολυμπιακού το βρίσκω πιθανό, αλλά το να βρει τα οκτακόσια στην Ελλάδα απίθανο. Θα τα βρουν; Νομίζω πως ναι. Διότι και τα πεντέμισι κατοστάρικα που λέγεται ότι πρόσφερε ο Ιβιτς είναι μια καλή αύξηση και ο Τραυλός καταλαβαίνει ότι για έναν παίκτη που στα 30 του έκλεισε με 450 χιλιάρικα, τα 800 στα 32 είναι υπερβολικά. Και όποιος νομίζει ότι είναι λίγα, ξέρει πόσα έπαιρνε ο Βαζέχα;