Συμβατικά γρανάζια σε πυρηνική μηχανή

Οταν ο Παναθηναϊκός έβαλε βέρες με τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, πρόσθεσε στην εξίσωση λάμψη, προσωπικότητα, κλάση, μια μονάδα τεράστιου βεληνεκούς. Σκόρπισε ενθουσιασμό στους οπαδούς του, ξάφνιασε τους ουδέτερους που πίστευαν ότι πέρασαν ανεπιστρεπτί οι μέρες του «ελληνικού Ελ Ντοράντο» και ταυτόχρονα έδωσε καίριο πλήγμα στον Ολυμπιακό, ο οποίος έμοιαζε να απέχει έναν Γιασικεβίτσιους από την κατάκτηση της κορυφής. Ηταν μια κίνηση υπεράνω αμφισβητήσεων και αμφιβολιών. Κίνηση-ματ.

Παράλληλα, όμως, ο Παναθηναϊκός κληρονόμησε και ένα σημαντικό πρόβλημα. Εναν κρυμμένο ύφαλο που απειλεί να βγάλει το πλοίο από τη ρότα του. Και δεν εννοώ τα προβλήματα αγωνιστικής προσαρμογής που εμφανώς αντιμετωπίζει ο Λιθουανός. Αυτά, αργά ή γρήγορα, θα λυθούν.

Με τον Γιασικεβίτσιους στις τάξεις του, δίπλα στους Διαμαντίδη, Σπανούλη, Μπετσίροβιτς, Χατζηβρέττα και -τότε- Βούγιανιτς, ο Παναθηναϊκός έγινε αίφνης μια ομάδα υπερβολικά «ελαφριά». Για να στριμώξει όλους αυτούς τους αστέρες ο Ομπράντοβιτς υποχρεώνεται να καταφύγει σε αλχημείες που δημιουργούν ασταθή ισορροπία.

Ο ίδιος ο Ουίνστον, που στον Πανιώνιο αγωνιζόταν σούτινγκ γκαρντ, στον Παναθηναϊκό παίζει συνήθως «τεσσάρι», για να κάνει την ομάδα πιο αθλητική και να της δώσει υπόσταση στις μάχες των αιθέρων. Ο πολύτιμος Μπατίστ αντιμετωπίζει (τα γνωστά) προβλήματα τραυματισμών στα ταλαιπωρημένα πόδια του και δυσκολεύεται να αντεπεξέλθει στον ούτως ή άλλως δύσκολο ρόλο του σέντερ. Ο ευπαθής Τομάσεβιτς βρέθηκε νωρίς στα «πιτς», ο Ντικούδης πονάει εσχάτως στη μέση του, ο Ζίζιτς σηκώνει τα χέρια ψηλά όταν βρίσκεται αντίπαλος με θηρία όπως ο Πέκοβιτς, οπότε μένει αβοήθητος ο πολυσύνθετος Τσαρτσαρής να παλεύει με τα θηρία των άλλων ομάδων. Δεν περιποιεί τιμή το θέαμα του αγώνα με τον Πανελλήνιο, τον οποίο ο πρωταθλητής Ευρώπης τελείωσε με σέντερ τον Αλβέρτη.

Αλλά και με τι καρδιά να ξεστομίσει ο Ομπράντοβιτς τη φράση «πρόεδρε, πλήρωνε».

Πριν περάσει εξάμηνο από τη δαπανηρότατη απόκτηση του Γιασικεβίτσιους, ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και ψάχνει απεγνωσμένα για ψηλό. Οποιον και αν πάρει, Ιανουάριο μήνα, θα πληρώσει το βάρος και το ύψος του σε -ακόμα περισσότερο- χρυσάφι. Τα ίδια τράβηξε και το 2005, όταν με κρύα καρδιά έντυσε στα πράσινα τον σχεδόν άχρηστο (και θεατή πολυτελείας στο φάιναλ φορ της Μόσχας) Μπάξτερ. Πέρυσι πήρε για δικλείδα ασφαλείας τον ακριβοπληρωμένο Γιαβτόκας, ο οποίος κόστισε στην ομάδα ένα σκασμό λεφτά, αλλά κρίθηκε ανίκανος να βοηθήσει. Ολη τη χρονιά την πέρασε λύνοντας σουντόκου στον πάγκο, παρέα με εκείνον τον Ντελκ.

Ο Ομπράντοβιτς θα προτιμούσε να δώσει εξαρχής τον μισθό του Γιασικεβίτσιους σε κάποιον σπουδαίο ψηλό, αφού τέτοιον είχε ανάγκη ο Παναθηναϊκός του 2007-08. Ή έστω να αφήσει το χρήμα στον κουμπαρά, για τις καθιερωμένες δύσκολες μέρες του Γενάρη. Αν οι Γιαννακόπουλοι δείχνουν έτοιμοι να ξαναβάλουν το χέρι στην τσέπη, αυτό οφείλεται στη δική τους ασύνορη «τρέλα» και στην εμπιστοσύνη με την οποία -δικαιολογημένα- περιβάλλουν τον προπονητή.

Αλλιώς όμως τη φαντάζονταν τη φετινή χρονιά. Αν η ομάδα ήταν πυρηνικό οπλοστάσιο, όπως πίστεψαν και οι ίδιοι το καλοκαίρι, δεν θα χρειαζόταν ενισχύσεις με συμβατικά όπλα τόσο γρήγορα.