Κούρσα τριών αλόγων κάνει καλύτερο έργο από δύο

Εκεί που πιάνει το ζόρι, οι ζόρικοι τύποι είναι αυτοί που προχωρούν. Δανεικό. When the going gets tough, the tough get going. Ο Αντώνης Νικοπολίδης, όχι πως είχαμε «χρείαν μαρτύρων», έκανε την... επίσημη ανακοίνωση στο Παγκρήτιο. Από δω και πέρα, μετράνε μόνον οι νίκες. Ενα-μηδέν, επί έξι. ΑΕΚ, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, Ηρακλής, Λεβαδειακός, Βέροια. Η 17η αγωνιστική. Το παιχνίδι ήδη τελείωσε. Ο αγώνας της βαθμοθηρίας μόλις αρχίζει. Θα 'ναι, στην παρατεταμένη τελική ευθεία με τις ευαίσθητες κι αστάθμητες ισορροπίες, σκληρός.

Στην Κρήτη, ο Ολυμπιακός επέστρεψε στα «γνωστά» μετά την παρένθεση (διότι, μην κοροϊδευόμαστε, τέτοια ήταν) του Κυπέλλου Ελλάδας. Δεν είναι, ακριβώς, άμεσο πρόβλημα (μπορεί να 'ναι και ευλογία στον πρωταθλητισμό) ότι οι «κόκκινοι» κατ' εξακολούθησιν κερδίζουν περισσότερους πόντους απ' όσους η απόδοσή τους αξίζει. Δεν είναι πρόβλημα, διότι η μισή σεζόν «εξαγοράστηκε» με την πρόκριση του Τσάμπιονς Λιγκ. Η άλλη μισή, με το 4-0 την περασμένη Τετάρτη.

Οσοι πλήρωσαν για τα διαρκείας, πήραν πίσω τις απολαύσεις. Κατόπιν τούτων, η μέση εικόνα της ομάδας στο πρωτάθλημα φαντάζει μικρολεπτομέρεια. Οχι σημαντική για να δίνει λόγο δυσφορίας και διαμαρτυρίας. Η γλυκιά προσμονή του μπόνους-Τσέλσι, σ' ένα βαθμό και του καινούργιου παιχνιδιού-Μπελούσι, επικαλύπτει τα πάντα. Σ' αυτό το περιρρέον κλίμα, ο πρωταθλητής αντιμετωπίζει υπόγειο κίνδυνο ότι ρέπει προς το να (ξανα)γίνει, με διαφορετικό τρόπο, «ομάδα του ενός». Ή των δύο.

Υποτίθεται ότι οι Ριβάλντο και οι Καστίγιο έγιναν ιστορία, για να μην εξαρτάται ο Ολυμπιακός από το κέφι του ενός on-the-day ή την ατομική λύση του άλλου. Για να φτάνει στα αποτελέσματα «μέσα» από τη συνολική λειτουργία του μηχανισμού. Εκείνο που αβίαστα παρατηρεί κανείς είναι ότι έφτασε (ο Ολυμπιακός) πάλι, λίγο πριν, λίγο μετά τα μισά του πρωταθλήματος, πρακτικά να εξαρτάται από τον έναν. Τώρα, η διαφορά είναι ότι αυτός λέγεται Νικοπολίδης. Κι από άλλον έναν, που λέγεται Κοβάτσεβιτς.

Εάν φανταστούμε την παρατεταμένη τελική ευθεία σαν ιπποδρόμιο, η κούρσα τριών αλόγων κάνει καλύτερο έργο από κούρσα δύο αλόγων. Είναι ό,τι προτιμά ο ουδέτερος θεατής να χαζέψει με αυξημένο ενδιαφέρον. Τα ερωτήματα, αν όντως θα 'ναι έως το νήμα κούρσα τριών και όχι δύο, ρεαλιστικά περιτριγυρίζουν τον Παναθηναϊκό. Οχι λόγω Βγενόπουλου, όχι λόγω 4-0. Και προ Βγενόπουλου, δηλαδή και προ 4-0, «καταλύτης» στην «πράσινη» χρονιά ήταν (είναι, και θα είναι) η Λεωφόρος Αλεξάνδρας. Τα δύσκολα αυτά είναι. Οχι η Τούμπα. Ή η ΑΕΚ. Ή η Ξάνθη. Τα εντός.

Οι ζόρικοι τύποι ανήκουν, στην εύλογη πλειονότητά τους, στους τρεις διεκδικητές του τίτλου. Το tough going σιγά σιγά επιβεβαιώνει την πρόσφατη (δυσάρεστη για την ίντριγκα των πλέι οφ) εκτίμησή μας ότι η απόσταση 2ου-3ου με 4ο-5ο θα ανοίξει. Ο Αρης το Σάββατο πήρε, με τη σειρά του, το all-time classic μάθημα πως τα μεγαλύτερα παθήματα συμβαίνουν... στις φιέστες. Και για τον Αστέρα Τρίπολης είναι νορμάλ ότι ξέρουν οι άλλοι να παίζουν εναντίον του όπως παίζει αυτός εναντίον των μεγάλων!

Κάτω, αυτά τα 1-0 (που, όσο προχωρούμε, θα 'ναι περισσότερα από τις ισοπαλίες) ανεβάζουν δραματικά το «όριο σωτηρίας». Κλινικά νεκρός δεν υπάρχει. Πλησίασε ο Εργοτέλης, αλλά ανέπνευσε το οξυγόνο της νίκης επί του Ηρακλή, ενεργοποιήθηκε ο (καλός κύριος) Παπουτσάκης, ήλθε ο (παλαιός φίλος) Ογκουνσότο, καμιά φορά οι παλαιές αγάπες πηγαίνουν στον παράδεισο, θα το παλέψει. Η άνοδος του ορίου σημαίνει, δυνητικά, περιπέτεια για τους ανυποψίαστους.

Οχι για τους σκληραγωγημένους. Παράδειγμα ανυποψίαστου είναι, εάν δεν προσέξει, ο Ατρόμητος. Ηταν, πριν από λίγο καιρό, η Ξάνθη. Μπορεί να γίνει, κι ας περνά τώρα ωραία φάση, ο Ηρακλής. Σκληραγωγημένος, όσο καμία άλλη ομάδα, στην κακουχία της μάχης για την επιβίωση είναι ο Απόλλωνας Καλαμαριάς. Απόδειξη ότι πέντε φορές δέχθηκε πρώτος γκολ και δεν ηττήθηκε (τέσσερις ισοπαλίες, μία νίκη). Ο,τι πήρε από τον Αρη είναι ό,τι δεν πήρε, ενώ «το είχε», τις προάλλες από τον Παναθηναϊκό.

Ανυποψίαστη είναι και η Λάρισα. Την είχαμε για ό,τι είχαν και οι ίδιοι τον εαυτό τους: με βλέψεις προς το Τop 5. Ωστόσο, οι ίδιοι (περισσότερο κι από τους διαιτητές!) αδίκησαν τον εαυτό τους, κατά συρροήν. Εκεί θεωρώ ότι αποδίδονται οι νευρώσεις και οι συμπεριφορές που, πλέον, τους κάνουν υποψήφιους πελάτες για το κρεβάτι του ψυχαναλυτή. Ο Δώνης, στη Βέροια, μίλησε για αποφάσεις «απόψε κιόλας». Ελπίζω ότι, όποιες κι αν είναι αυτές, δεν τις πήραν... την Κυριακή το βράδυ. Δεν θα 'ταν σοφό να το πράξουν «υπό το κράτος». Τι... κράτος; Πανικού. Δηλαδή, αυτοκαταστροφικό.