Ο ΠΑΟΚ δεν είναι ακαδημία

Η δημοκρατικότητα του ΠΑΟΚ είναι ένα στοιχείο που αρχίζει και κουράζει. Σε αντίθεση με πολλές άλλες ομάδες της χώρας, που δεν αφήνουν να πέσει ψίχουλο στο έδαφος, ο ΠΑΟΚ αφήνει τον καθένα να μιλάει και να εκφράζεται, δίνοντας την αίσθηση ότι είναι ξέφραγο αμπέλι. Το άσχημο της υπόθεσης είναι πως η μορφή της κριτικής που ασκείται, π.χ., στον προπονητή είναι η ίδια και απαράλλαχτη. Για παράδειγμα, έπειτα από ήττες της ομάδας ένα μόνιμο θέμα συζήτησης είναι η μη χρησιμοποίηση των νεαρών παικτών που προέρχονται από τα σπλάχνα της ομάδας. Αυτού του είδους η κριτική ασκήθηκε επί Νίκου Καραγεωργίου, Ιλιε Ντουμιτρέσκου και σήμερα στον Φερνάντο Σάντος.

Οι δύο πρώτοι έφυγαν νύχτα, κάτι που δεν μπορεί να συμβεί στον τρίτο, γιατί σ' αυτόν έχει επενδύσει η ομάδα Ζαγοράκη.

Η κριτική πρέπει να έχει βάση και τη δεδομένη χρονική στιγμή, πάνω στον πανικό των αρνητικών αποτελεσμάτων, κανένας δεν είναι σε θέση να θυμηθεί ότι ο ΠΑΟΚ βολοδέρνει αγωνιστικά επειδή χρησιμοποίησε αλόγιστα ποδοσφαιριστές χωρίς εμπειρίες. Οπως αδυνατούν να αντιληφθούν πως μέσα από αυτή τη διαδικασία οι πρώτοι χαμένοι είναι οι ίδιοι νεαροί ποδοσφαιριστές που μπήκαν στην ομάδα χωρίς κανέναν προγραμματισμό και σίγουρα χωρίς την κατάλληλη υποδομή.

Από την άλλη οι κριτές των πάντων αδυνατούν να κατανοήσουν πως η ενασχόλησή τους με τους νεαρούς παίκτες τους φέρνει στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος σε μία εποχή που πρέπει να αυτοί δουλέψουν για να βελτιωθούν. Και αυτό μόνο καλό δεν είναι.

Ο ΠΑΟΚ ούτε ακαδημία είναι ούτε πρέπει να γίνει. Αν κάποτε υπό την ηγεσία Παντελάκη ή Σεργιαννίδη υπήρχε η συγκεκριμένη νοοτροπία, οφειλόταν καθαρά στο ότι το ποδόσφαιρο ήταν πολύ διαφορετικό.