«Πράσινα» σύνδρομα δύο ειδών

Ποιος είπε ότι η λύπη «αποβάλλει» οπωσδήποτε την ευθυκρισία; «Πρόσεξες κάτι; Οποτε μας συντρίβει ο Ολυμπιακός έχει ξεκινήσει με γκολ στο δεκάλεπτο. Αυτά σπανίζουν σε ντέρμπι, αλλά κοίτα μ' εμάς τι συμβαίνει… Σκέψου πόσο απροετοίμαστοι ή φοβισμένοι μπαίνουμε –όλα αυτά τα χρόνια– στα ματς με τον Ολυμπιακό».

Η επισήμανση του Ηλία, φίλου «βάζελου», με παρακίνησε να «στύψω» λίγο τη μνήμη μου. Την παρατήρησή του δεν τη δικαιώνει μόνο το 4-1 (2001), το 3-0 (2003) και το νωπό 4-0. Πρόχειρα θυμήθηκα δύο ακόμα ντέρμπι «αιωνίων» -από τα 90s. Ενα 2-0 (γκολ του Γεωργάτου στο 6ο λεπτό) και κάποιο 3-1 (γκολ του Ιβιτς, στο 3ο). Πολλά τα «κρούσματα» όντως. Επί θητείας κάμποσων διαφορετικών προπονητών. Στον αντίποδα, η μνήμη μου συγκράτησε δύο μόνο «πράσινους αιφνιδιασμούς»: το 2-2 της Λεωφόρου και το 3-1 της Ν. Σμύρνης. Αμφότερα ματς του 2004. Ετος του «πράσινου» νταμπλ. Συμπτωματικό;

Αλήθεια, προβληματίστηκε ποτέ σοβαρά κανείς (ιθύνων) στον Παναθηναϊκό με –διαχρονικής εμβέλειας– θέματα, όπως αυτά που απασχολούν τον Ηλία; Πολύ αμφιβάλλω. Ο γράφων εξέφρασε κι άλλοτε την άποψή του: εδώ και χρόνια στον ΠΑΟ δείχνουν να ενδιαφέρονται περισσότερο για την επικοινωνιακή διαχείριση των δυσάρεστων καταστάσεων, παρά για το πώς θα εξαλείψουν τις αιτίες της αναπαραγωγής τους. Η ανισοβαρής αυτή κατανομή μόχθου και ιδεών αντανακλάται και στην αντιμετώπιση των ντέρμπι με τον Ολυμπιακό.

Το γράψαμε χθες, το αναλύουμε σήμερα: η «πράσινη» περιρρέουσα ατμόσφαιρα πότε μοιάζει με στρουθοκάμηλο που αρνείται να δει τα οφθαλμοφανή και άλλοτε με σπουργίτι που αποπνέει δέος απέναντι στον «ερυθρόλευκο αετό»! Οι εναλλαγές αυτές, εκτός των άλλων, συνθέτουν αντιφατική «γραμμή πλεύσης», της οποίας το ήμισυ ακυρώνει τα όποια επικοινωνιακά προσωρινά οφέλη θα μπορούσε να εγγυηθεί (;) το άλλο μισό.

Αναζητήστε τη στρουθοκάμηλο στην (παλιά, εκείνη) βεβαιότητα ότι το σερί των «ερυθρόλευκων» νικών στα έτη 1997-99 ήταν καθ' ολοκληρία «έργο διαιτησίας»: κάτι τέτοια προετοίμασαν και το ημιλιντσάρισμα του Ευθυμιάδη. Αναζητήστε την στην ιδέα ότι το 1-4 της Λεωφόρου οφειλόταν στο «κακό κληροδότημα» του Αγγελου Αναστασιάδη ή σε τύχη: «Το σκορ θα μπορούσε να είναι 4-1 υπέρ μας», είχε πει τότε ένας βετεράνος της ομάδας, «απαντώντας» με πασίδηλη υπερβολή στο υπερβολικό όντως, για την εικόνα του ματς εκείνου, σκορ. Μόνο που τρεις εβδομάδες νωρίτερα υπερβολικά κολακευτικό για τον ΠΑΟ ήταν εκείνο το 1-0, σκορ της ήττας από τον Ολυμπιακό σε αγώνα πρωταθλήματος.

Αναζητήστε κάτι από το πνεύμα του φοβισμένου σπουργιτιού στο εξής γεγονός: μετά τη λήξη του τελικού Κυπέλλου του '99 (2-0 ο Ολυμπιακός), ο προπονητής των «πράσινων», Χουάν Ραμόν Ρότσα, θεώρησε αξιοπρόσεκτο, σχεδόν εντυπωσιακό, το ότι η ομάδα «στο πρώτο μέρος στάθηκε καλά». Ούτε στο «Μπερναμπέου» να αγωνιζόταν! Αναζητήστε την παραίτηση -όχι την απαιτητικότητα- στη στρατηγική να ξηλωθεί η ομάδα της Ριζούπολης: αντί να ενισχυθεί κάτι που στον πυρήνα του ήταν καλό, «προγράφηκε». Αναζητήστε, τέλος, το δέος απέναντι στους «ερυθρόλευκους» στο εξής πρόσφατο φαινόμενο: η εξαιρετική, όντως, κυριακάτικη εμφάνιση στο Καραϊσκάκη προβλήθηκε περίπου ως «σταθμός» κι ας μη συνοδεύτηκε από νίκη. Εγγυημένη τόνωση του «εγώ» των παικτών του Ολυμπιακού…

Τα δύο πρόσφατα ντέρμπι συνθέτουν χρήσιμη πυξίδα, αρκεί να μην τη… θάψει στην άμμο καμιά στρουθοκάμηλος. Στο κάκιστο –ως προς την απόδοση των περισσότερων παικτών και τις ιδέες του προπονητή– παιχνίδι του ο Παναθηναϊκός δημιούργησε μία μόνο ευκαιρία (κι αυτή χάρη στην απροθυμία του Κάκου να δει επιθετικό φάουλ). Εναντι 6-7 των «ερυθρολεύκων». Ελεγχος του παιχνιδιού; Ούτε για ένα πεντάλεπτο. Ε, δεν ήταν ακριβώς «το αντεστραμμένο είδωλο» της κυριακάτικης αναμέτρησης, τότε που ο Ολυμπιακός έκανε το κάκιστο παιχνίδι του. Ο Παναθηναϊκός έχει τις δυνατότητες να φτιάξει καλή ομάδα, αρκεί να ξέρει πού ακριβώς βρίσκεται τούτη τη στιγμή. Τα σύνδρομα της στρουθοκαμήλου τον αποπροσανατολίζουν, εκείνα του σπουργιτιού τον παραλύουν. Ας τελειώνει, πια, με αμφότερα.