Το αυτογκόλ των διαμαρτυρόμενων

Η Β' Εθνική επανεκκίνησε, ύστερα από ακριβώς δύο μήνες νέκρας, το περασμένο Σάββατο (και σήμερα «παίρνει σειρά» η Γ' Εθνική) με ματς, εκείνο στον Βόλο, που ομολογουμένως θα απολάμβανε εξέχουσα θέση στην ανθολογία έργων και ημερών της μια-φορά-κι-ένα-καιρό Παράγκας. Τύφλα να 'χει...

Η κλασική επιστροφή στη ρουτίνα των δύο εθνικών κατηγοριών. Με αγώνες που το μόνο που εξυπηρετούν είναι το να παίζονται στο Στοίχημα, ύστερα να γίνεται το σύστριγκλο ακόμα και μεταξύ των προπονητών, και να τρελαίνουν κάθε εβδομάδα τον ΟΠΑΠ, ποιον να πρωτοφράξει!

'Η, η άλλη βασική σκοπιμότητα της τέλεσης αυτών των αγώνων, να τους δείχνει το κανάλι της δημόσιας τηλεόρασης. Μάλιστα, δίχως την απαραίτητη προειδοποίηση για τους γονείς. Να μην τους βλέπουν τα μικρά παιδιά και... παραμορφωθούν ως προς το τι εστί ποδόσφαιρο!

Ολον αυτόν τον καιρό, από τα μέσα Νοεμβρίου, ελάχιστοι στην κοινωνία ένιωσαν την έλλειψη. Ελάχιστοι αποθύμησαν τα πρωταθλήματα. Ελάχιστων ήταν «πάγια και διαρκής» ανάγκη να γεμίζουν το Σαββατοκύριακό τους, πηγαίνοντας να δουν τέτοια παιγνίδια...

Τα σκορ, επίσης, υπήρξαν κατατονικά. Αποδόθηκαν στην απορρύθμιση από τη δίμηνη απραξία. Το διάστημα Σεπτεμβρίου-Νοεμβρίου, είναι η αλήθεια, δεν έμπαιναν πολλά περισσότερα (γκολ). Τότε, μάλλον, οι ομάδες ακόμα δεν είχαν βρει τέμπο. Αργότερα, θα φταίει το επιβαρυμένο πρόγραμμα. Αλλά αυτό, τα 0-0 και τα 1-0, είναι το λιγότερο.

Οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, επιστρέφοντας, εμφανίστηκαν χολωμένοι με τον έξω, γενικώς, κόσμο. Διαμαρτυρόμενοι. Με την «Αθλητική Κυριακή». Με το ίδιο το συνδικάτο τους. Με τους συναδέλφους τους, της Σούπερ Λίγκας. Οτι δεν συγκινήθηκαν. Δεν μπήκαν στον κόπο να αναδείξουν τα προβλήματα.

Η απάντηση, εάν θέλουν να είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους, είναι (σκληρή μεν, ρεαλιστική δε) ότι η ύπαρξή τους δεν ικανοποιεί κάποια σοβαρή ανάγκη της κοινωνίας. Για να 'χει, το πράγμα, τον αντίκτυπο που θα επιθυμούσαν. Δεν μαζεύουν, δα, τα σκουπίδια μας...

Η επίκληση του δράματος «των 2.000 ποδοσφαιριστών», και των οικογενειών τους, είναι (σαν πρώτο άκουσμα) πιασάρικη. Αλλά, με όρους πραγματισμού, στις συνθήκες της ελεύθερης αγοράς δεν έχει κανένα νόημα. Κανένα αντίκρισμα.

Εάν η (δεδομένη και πεπερασμένη) αγορά «δεν αντέχει» μερικές ντουζίνες ΠΑΕ και τους 2.000 ποδοσφαιριστές τους, λυπάμαι, το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να αλλάξουν επάγγελμα! Δόξα τω Θεώ, νέα παλικάρια είναι όλοι, μ' ολόκληρη τη ζωή μπροστά, κατά τεκμήριο τα χέρια τους (και τα πόδια τους, οπωσδήποτε) πιάνουν, κάτι θα βρουν...

Θα ίσχυε, ισχύει, και για τη δική μας δουλειά. Εάν, κάποια στιγμή, η αγορά πάψει να μας αντέχει, κάτι (άλλο) θα ψάξουμε να κάνουμε στη ζωή μας. Υπάρχουν, πάνω-κάτω στην ηλικία των 2.000 ποδοσφαιριστών, παιδιά που έβγαλαν μάτια σε πανεπιστημιακά έδρανα και δουλεύουν, κόντρα στα όνειρά τους, οδηγοί. Δεν είναι ντροπή...

Οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές εξέφρασαν τη διαμαρτυρία τους στις αίθουσες Τύπου, «επί τη ευκαιρία» των αγώνων της Κυριακής, συλλαβίζοντας προκάτ ανακοινώσεις. Οτι τις συλλάβιζαν, δίχως ευχέρεια λόγου, τούτο δεν είναι ψόγος. Ουδείς τους έχει προσλάβει για εκφωνητές.

Οτι στις προκάτ ανακοινώσεις (μας) έλεγαν πόσο καλοί άνθρωποι είναι οι εργοδότες τους, και πόσο κακή... όλη η άλλη κοινωνία, τούτο (εάν υποτεθεί ότι στόχευαν να συγκινήσουν) ήταν το τέλειο αυτογκόλ. Διότι όλη η (άλλη) κοινωνία ξέρει. Πόσο μοσχομυριστά μπουμπούκια είναι οι (περισσότεροι) εργοδότες τους...