Η κατήχηση και η ανακύκλωση βασικών

Ο Ολυμπιακός έχει διάταξη 4-3-3, ψάχνει όμως τη συστηματοποίησή του. Το ότι παρατάσσεται πάντα με τον ίδιο τρόπο, δεν σημαίνει ότι απέκτησε και ένα απολύτως οργανωμένο παιγνίδι. Αν οι ακραίοι του (ο Λούα Λούα κι ο Γκαλέτι) δεν γυρνούν για να βοηθήσουν, αν οι αναπληρωματικοί του Λεντέσμα και του Στολτίδη (παίκτες όπως ο Μενδρινός π.χ.) κάποιες φορές αποδίδουν καλά και κάποιες χάνονται, αν ο Νούνιες κι ο Αρτσούμπι μοιάζουν ξεκομμένοι κι αν ο Τοροσίδης παίρνει υπερβολικές επιθετικές πρωτοβουλίες, που άλλοτε βγαίνουν (με την ΑΕΚ) κι άλλοτε δεν βγαίνουν (με τον ΠΑΟ), αν όλα αυτά συμβαίνουν, είναι γιατί το πλάνο του Λεμονή, το «σύστημα», δεν είναι κτήμα της ομάδας, δεν υπάρχει ακόμα στο DNA της. Πιστεύω ότι ο Λεμονής εκτιμά ότι αυτό θα το φέρει κυρίως ο χρόνος και γι' αυτό επιμένει. Η σκέψη δεν είναι λάθος (ο Ολυμπιακός είναι σε πολλά μια καινούργια ομάδα), όμως στον Ολυμπιακό ο χρόνος δύσκολα δωρίζεται κι όταν υπάρχει, πρέπει να αξιοποιείται.

Σημασία

Στο δεύτερο ημίχρονο του ντέρμπι ο Ολυμπιακός έμοιαζε να παίζει χωρίς μεσαία γραμμή. Γι' αυτό δεν φταίει φυσικά το 4-3-3. Δεν υπάρχει σύστημα στον κόσμο στο οποίο να μην προβλέπονται επιστροφές των επιθετικών και των μέσων. Ειπώθηκε ότι το πρόβλημα του Ολυμπιακού ήταν ότι έπαιζε με έναν παίκτη λιγότερο στη μέση. Αν μια ομάδα που παίζει 4-3-3, όταν συναντά ομάδες που παίζουν 4-4-2, αντιμετωπίζει υποχρεωτικά δυσκολίες, τότε ο Ολυμπιακός από τη Λάτσιο θα έχανε δύο φορές! Στο ντέρμπι ο Λεμονής όταν πέρασε στο ματς τον Σίσιτς (κι αργότερα τον Κωνσταντίνου και τον Νούνιες) παρέταξε τον Ολυμπιακό με 4-4-2, αλλά οι μέσοι του ΠΑΟ εξακολούθησαν να κάνουν πάρτι. Το πρόβλημα δεν είναι το σύστημα, αλλά η κακή εφαρμογή του.

Εφαρμογή

Εχω δει την καλύτερη εφαρμογή του 4-3-3 στον κόσμο: την έκανε η Λάτσιο με προπονητή το Ζντένεκ Τζέμαν από το 1994 έως τον Δεκέμβριο του 1996. Εκείνη η ομάδα είχε 13-14 παίκτες και σχεδόν πάντα την ίδια ενδεκάδα: Μαρκετζιάνι -Νέγκρο, Φαβάλι, Τσάμοτ, Νέστα- Ντι Ματέο, Βίντερ, Φουζέρ- Ραμπάουντι, Σινιόρι, Μπόκσιτς. Μόνη αλλαγή επιπέδου ο Καζιράγκι στη γραμμή των φορ. Το 1994 και το 1995 η ομάδα αυτή πλασαρίστηκε στην τριάδα του πρωταθλήματος, τρέχοντας όσο όλες οι άλλες μαζί και βάζοντας γκολ με το τσουβάλι: την πρώτη χρονιά πέτυχε 100 γκολ στις τρεις διοργανώσεις που πήρε μέρος (Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, πρωτάθλημα και Κύπελλο Ιταλίας) -κάτι απίστευτο για ιταλική ομάδα. Στη διετία έβαλε 4 γκολ στη Μίλαν του Μπαρέζι που δεχόταν τότε 4 γκολ τον χρόνο, νίκησε 3-0 τη Γιούβε στο Τορίνο, έριξε 8 γκολ στη Φιορεντίνα, 6 στη σπουδαία Σαμπντόρια και 5 στη Νάπολι σε ένα ημίχρονο! Ηταν τόσο αρμονική ομάδα, που ο Βίντερ κι ο Φουζέρ (ο μέσα δεξιά κι ο μέσα αριστερά) σκόραραν τα ίδια γκολ. Ο Τζέμαν δεν πείραζε ποτέ την ενδεκάδα της, γιατί φοβόταν μη χαλάσει την αρμονία της. Και την άφησε χωρίς αναπληρωματικούς και δυστυχώς κάποια στιγμή χωρίς βενζίνη!

Ντι Ματέο

Το καλοκαίρι του 1996 η Λάτσιο πούλησε τον Ντι Ματέο στην Τσέλσι και τον Βίντερ στην Ιντερ. Πήρε στη θέση τους τον Πάβελ Νέντβεντ και τον Πολ Οκόν, έναν Αυστραλό γυρολόγο, ανακάλυψη του κόουτς. Θυμάμαι τους πρώτους μήνες της σεζόν 1996-97 σαν εφιάλτη. Η Λάτσιο, χάνοντας από την Μπολόνια 2-0 στο «Ολίμπικο» τον Δεκέμβρη, ήταν τέταρτη από το τέλος, έχοντας αλλάξει μόλις δύο παίκτες στην ενδεκάδα της: ο Οκόν δεν βλεπόταν, ο Νέντβεντ έβγαζε μάτια κι όμως τίποτα δεν λειτουργούσε! Η ομάδα είχε σκάσει. Ο Τζέμαν έφυγε και επέστρεψε ο πρακτικός Ντίνο Τζοφ: το ίδιο υλικό με μια άλλου τύπου διαχείριση έκανε στον δεύτερο γύρο πορεία πρωταθλητισμού! Εκανε σε 15 ματς 11 νίκες και η Λάτσιο τερμάτισε τέταρτη, χωρίς πάντως να παίξει το ωραίο ποδόσφαιρο που είχε δείξει τα δύο προηγούμενα χρόνια.

Αντικαταστάτες

Λέμε ότι ο Λεντέσμα (όπως ο Ντι Ματέο που έφυγε και κατέρρευσε η Λάτσιο) δεν έχει αντικαταστάτη. Αν αυτό συμβαίνει είναι γιατί στο διάστημα της απουσίας του δεν «κατηχήθηκε» κάποιος, ώστε να μάθει τη θέση: στον Ολυμπιακό γίνεται ανακύκλωση βασικών! Κι ο Πεσέιρο πάντα με τον ίδιο τρόπο παίζει και ο ΠΑΟ έχει προβλήματα όταν δεν βρίσκει χώρους. Ομως, ο Πορτογάλος, δίνοντας ευκαιρίες, κατήχησε παίκτες. Αυτή την κατήχηση την πλήρωσε: στον Πανιώνιο έχασε γιατί αντί του Μάτος έπαιξε ο Σιμάο, στη Λεωφόρο εναντίον του Ολυμπιακού η επιλογή του Δημούτσου παραλίγο να στοιχίσει ακριβά, με την Καλαμαριά η μη χρησιμοποίηση του Ιβανσιτς ήταν σφάλμα. Ομως στη διαδρομή, διδάσκοντας το ίδιο σύστημα σε όλους, ο Πορτογάλος κέρδισε παίκτες κι αυτό φαίνεται. Νομίζετε ότι ο Σιμάο και ο Δημούτσος είναι καλύτεροι του Κατσικογιάννη, του Μήτρογλου, ή του Αρτσούμπι; Το σίγουρο είναι ότι παίζουν κι όποιος παίζει, βελτιώνεται.

Συγκρίσεις

Η αλήθεια είναι ότι ο Λεμονής δούλεψε υπό άλλη πίεση. Δεν είναι εύκολο να πρέπει να πείσεις τη νέα διοίκηση για την αξία σου και να διαχειριστείς και βεντέτες που έχουν κερδίσει τίτλους: υπάρχουν ελαφρυντικά. Κι έτσι όμως το αποψινό ματς είναι καθοριστικό. Κυρίως γιατί μπορεί να προκαλέσει επικίνδυνες και ίσως άδικες για τον προπονητή του Ολυμπιακού συγκρίσεις…

Απόδοση

Μπορεί ο ΠΑΟ να επαναλάβει την εμφάνιση που έκανε εναντίον του Ολυμπιακού την Κυριακή; Η λογική λέει «ναι», γιατί ο ΠΑΟ έχει αποδείξει φέτος ότι ξέρει καλά τη λογική και τα μυστικά τέτοιων παιγνιδιών: για την ακρίβεια, συνήθως σε τέτοιου τύπου ματς παίζει καλά.

Μόνο που για να τα (ξανα)καταφέρει ο ΠΑΟ στο Καραϊσκάκη χρειάζεται κάτι βασικό: να έχουν πάλι σπουδαία απόδοση όπως την Κυριακή 7-8 παίκτες της ενδεκάδας του! Αυτό το γεγονός, η σπουδαία βραδιά των παικτών του ΠΑΟ, δεν επισημάνθηκε όσο θα 'πρεπε την επομένη του ντέρμπι: στον κόσμο έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι ο ΠΑΟ έκανε στο Καραϊσκάκη ένα σπουδαίο ματς κυρίως χάρη στην τακτική και τη στρατηγική του. Πιστεύω ότι η εμφάνισή του υπήρξε σπουδαία κυρίως χάρη στην απόδοση των παικτών του.

Τους κοιτάζω έναν έναν. Ο Νίλσον και ο Βύντρα δεν έχασαν ατομική μονομαχία, ο Σουηδός μάλιστα πήρε και επιθετικές πρωτοβουλίες. Ο Γκούμας και ο Σαριέγκι έκαναν ελάχιστα (για την ένταση του ματς) λάθη. Ο Τζιόλης έκανε το καλύτερο φετινό παιγνίδι του, πιέζοντας τον «Τζόλε» και περνώντας τρεις σούπερ τελικές πάσες. Ο Σιμάο ακολούθησε σωστά τις οδηγίες, χωρίς να κάνει επιπλέον πράγματα, όπως και ο «Κάρα» που απέφυγε τα περιττά. Ο Ν'Ντόι και ο Ιβανσιτς παλεύουν για τον τίτλο του καλύτερου και ο Σαλπιγγίδης κάνει ένα σούπερ πρώτο ημίχρονο. Οκτώ τουλάχιστον παίκτες είναι σε καταπληκτική βραδιά κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τις οδηγίες που πήραν, αλλά και με τη φρεσκάδα, τη συγκέντρωση και τη διάθεσή τους.

Το μόνο που έχει απόψε να φοβάται ο ΠΑΟ είναι τι θα γίνει αν κάποιοι από τους παίκτες του δεν φτάσουν σε τέτοιο αξιοζήλευτο επίπεδο απόδοσης. Ο Ολυμπιακός έπαιξε άσχημα και είχε τρεις μεγάλες ευκαιρίες κι ένα δοκάρι! Η ερώτηση που έχει καρφωθεί στο μυαλό μου είναι ποια ακριβώς θα είναι η παραγωγή του ΠΑΟ, αν η απόδοσή των παικτών του δεν είναι σούπερ όπως την Κυριακή.

Κατά τ' άλλα, το σενάριο είναι κι απόψε κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του ΠΑΟ. Ο Ολυμπιακός δύσκολα μπορεί να πιέσει κι αν επιχειρήσει να γυρίσει την μπάλα απέναντι στο τείχος των δύο «πράσινων» γραμμών, κινδυνεύει να δεχτεί αντεπιθέσεις-φωτιά. Το τι διαφορετικό θα κάνει ο Ολυμπιακός, δεν το ξέρω. Δύσκολα, πάντως, οι παίκτες του θα 'χουν χειρότερη απόδοση.

Πίσω, όχι μέσα

Χθες ήρθε στην εφημερίδα για να πιούμε καφέ ο συμπατριώτης μου κ. Ζήσης Μπέλος, παρατηρητής της ΔΕΑΒ, για τον οποίο χθες έγραψα ότι μου φάνηκε πως τον είδα να βγαίνει από το πούλμαν του ΠΑΟ πριν αρχίσει το κυριακάτικο ντέρμπι στο Καραϊσκάκη. Τελικώς, όπως μου εξήγησε ο άνθρωπος, δεν ήταν μέσα στο πούλμαν, αλλά στην υποδοχή του πούλμαν όπως τα καθήκοντά του επιβάλλουν: τον είδα πίσω από τους παίκτες του ΠΑΟ που έβγαιναν με τις τσάντες στον ώμο και μπερδεύτηκα –είχα άλλωστε επισημάνει ότι δεν ήμουν καθόλου βέβαιος για το τι είδαν τα άρρωστα μάτια μου. Κατά σατανική σύμπτωση ο άνθρωπος θα είναι παρατηρητής ΔΕΑΒ στο Καραϊσκάκη και σήμερα, όπως ήταν και στο ντέρμπι του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ. Είναι σαν τον Κάκο –έχει μάθει τα ντέρμπι και τον βάζουν συχνά…