Φταίνε τα λεφτά

Πριν από 40 χρόνια ο Σπύρος Φαναριώτης μού πλήρωνε το μπριάμ στην αγορά. Θα μου πλήρωνε και το ποτό στο Minuit. Αν είχε αρκετά λεφτά για να το πληρώσει. Αν ψάχνετε για λόγους στη σημερινή δημοσιογραφική κρίση, που κορυφώθηκε με το «διαζύγιο« Θέμου-Μάκη από το «Πρώτο Θέμα», ψάξτε τους στα λεφτά.

Δεν εννοώ σε λεφτά που δόθηκαν κάτω από το τραπέζι και από την κυβέρνηση για να φτάσει στα χέρια της το DVD. Ακόμα στη σημερινή εποχή της χαλαρής πολιτικής ηθικής είναι απίθανο να βρεθεί κυβερνητικό ταμείο που να μπορεί να εκταμιεύσει πέντε εκατομμύρια. Ούτε και στην εκδοχή τού να έχει ο Θέμος πέντε εκατομμύρια ευρώ μαύρα και η κυβέρνηση να έκανε πρόταση ότι θα καλύψει το θέμα αν η εφημερίδα μαλακώσει γραμμή ή δώσει το DVD. Κανένας άνθρωπος της πιάτσας, όπως ο Θέμος, δεν θα πίστευε ότι με αντικυβερνητική γραμμή που δεν μπορεί να αλλάξει χωρίς να γελοιοποιηθεί η εφημερίδα και με τον Θοδωρή Ρουσόπουλο ορκισμένο εχθρό, οποιαδήποτε υπόσχεση δεν αξίζει το σάλιο που χρησιμοποιήθηκε. Το θέμα είναι τα ίδια τα λεφτά και η ζήλια που δημιουργούν όταν κάποιοι τα έχουν και κάποιοι όχι. Την εποχή που ξεκινούσα το αντικείμενο ήταν το «όνομα». Να βγάλεις την είδηση, να γράψεις το καλό το κείμενο, να κάνεις όνομα τέλος πάντων, για να λένε όταν σε βλέπουν «Ξέρεις ποιος είναι αυτός;».

Σήμερα ο επιτυχημένος δημοσιογράφος φαίνεται από το αμάξι που κυκλοφορεί, από την περιοχή που είναι το σπίτι του, από το πόσο κοντά στη σεζ λονγκ του Κόκκαλη μπορεί να νοικιάσει μια δικιά του στην Ψαρρού. Η δημοσιογραφία έχει γίνει σαν το γκολφ. Πρωταθλητής είναι αυτός που βγάζει τα πιο πολλά. Οπως οι πολιτικοί υποτίθεται ότι εκπροσωπούν τους πολίτες, αλλά ανάθεμα αν έχουν μπει ποτέ σε λεωφορείο και οι δημοσιογράφοι φωνάζουν για τα δικαιώματα του «κοσμάκη» που συνάντησαν σαν πωλητή στη Rolex ή γκαρσόνι στο Da Capo...

Οσο για την υπόθεση τού ποιος έδωσε το DVD στον Αδριανό, το μόνο που έχω να πω είναι ότι ενδιαφέρει από την σκοπιά της δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Το αδίκημα θα είναι ότι ένας δημοσιογράφος πρόδωσε την πηγή του. Το θέμα που ενδιαφέρει δεν είναι το ποιος πήγε το DVD ή το αν γουστάρουν οι γενικοί γραμματείς των υπουργείων πίπες σε καναπέδες. Το θέμα που θα έπρεπε να ενδιαφέρει τον κόσμο είναι το πού πήγαιναν τα εκατομμύρια ευρώ των χορηγιών του Υπουργείου Πολιτισμού. Αλλά στη δημοσιογραφία της Ψαρρούς, όπου ο δημοσιογράφος είναι η είδηση, ο τσακωμός του Μάκη με τον Θέμο αξίζει περισσότερο από μερικές δεκάδες εκατομμύρια που έφυγαν από τις τσέπες των πολιτών για να καταλήξουν στους συλλόγους των φίλων του θαλάσσιου σκι, στα μοναστήρια και στις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις της πίπας. Από το 2004 και δώθε δεν παύει να με εκπλήσσει το πόσο εύκολα ο Ελληνας πολίτης αφήνει τον πολιτικό να βάζει το χέρι στις τσέπες του. Είτε μπροστά που βρίσκεται το πορτοφόλι, είτε πίσω για να του πιάσουνε τον κώλο.


Πριν από αρκετά χρόνια είχα γνωρίσει στην Πάρο την Μπάρμπαρα, μία Αμερικανή Εβραία από το Κολόμπους στο Οχάιο. Καλά τα είχαμε πάει και πριν επιστρέψει στην Αμερική μού το έσκασε το παραμύθι.

«Γιατί δεν έρχεσαι να μείνεις στο Κολόμπους;». Οταν τη ρώτησα «Και τι θα κάνω στο Κολόμπους, Μπάρμπαρα;» μου είχε απαντήσει «Θα φτιάχνεις χειροποίητες ζώνες». «Και γιατί να φτιάχνω χειροποίητες ζώνες, Μπάρμπαρα;». «Γιατί μια φίλη μου τα είχε φτιάξει με έναν Ισπανό. Τον έφερε στο Κολόμπους. Φτιάχνει χειροποίητες ζώνες και βγάζει ένα κάρο λεφτά». Αν υπάρχει μια συνομιλία που να μου αποκάλυψε τη νοοτροπία του μέσου Αμερικανού, ήταν η συγκεκριμένη. Αφού ο Ισπανός, που είναι Ευρωπαίος, φτιάχνει ζώνες και εσύ που είσαι Ελληνας, άρα Ευρωπαίος, δεν μπορεί να μην ξέρεις να φτιάχνεις.

Θυμήθηκα την ιστορία της Μπάρμπαρα από το ενδιαφέρον των γαλλικών ομάδων για τον Παπασταθόπουλο. Εφόσον ο Ταβλαρίδης έπιασε ως στόπερ στη Λιλ, κοιτάμε στην Ελλάδα για να βρούμε και άλλα στόπερ και το μάτι μας πέφτει στον Παπασταθόπουλο. Στην άποψη ότι η Ελλάδα βγάζει καλούς αμυντικούς παίκτες βοήθησε και η Εθνική. Με τα 1-0 κέρδισε το Euro βασισμένη στα μπακ και τα αμυντικά χαφ η Εθνική του Ρεχάγκελ και οι περισσότεροι παίκτες που συνεχίζουν να κάνουν καριέρα στην Ευρώπη παίζουν στις συγκεκριμένες θέσεις. Η επιτυχία των μπακ και των αμυντικών χαφ στην Ευρώπη αποδεικνύεται και από την ευκολία με την οποία βρήκε πρόταση ο Μπασινάς για καινούργια ομάδα αλλά και από το ύψος του συμβολαίου. Ενα εκατομμύριο ευρώ για αμυντικό χαφ είναι super συμβόλαιο. Για να φανούν τα μέτρα στη συγκεκριμένη θέση, ο Λεντέσμα, ο πολυτιμότερος παίκτης στο κέντρο του Ολυμπιακού, παίζει με συμβόλαιο των τριάμισι κατοστάρικων. Τα τριάμισι κατοστάρικα είναι και ο λόγος που γίνεται τώρα η φασαρία με το υποτιθέμενο ενδιαφέρον της Σαν Λορέντσο για τον Αργεντινό παίκτη.

Στην ιστορία του ενδιαφέροντος της Σαν Λορέντσο για τον Λεντέσμα υπάρχει μια αλήθεια. Η σχέση του Λεντέσμα με τον προπονητή της Σαν Λορέντσο, Ραμόν Ντίαζ. Είναι σαν να αναλαμβάνει ο Παράσχος ομάδα ή σαν να ανοίγει ο Χελάκης εφημερίδα. Ο,τι και να γίνει, η πιάτσα το ξέρει ότι ο Παράσχος θα ενδιαφερθεί για τον Κορακάκη και ο Χελάκης για τους τσοχομαζιάδες και τους πανουτσοκαρπετόπουλους. Το ενδιαφέρον λοιπόν του Ντίαζ για το «παιδί του», τον Λεντέσμα, ήταν αναμενόμενο, αλλά εάν όπως λέγεται η ιστορία σκάει για να γίνει επαναδιαπραγμάτευση στο συμβόλαιο, ο Ολυμπιακός έχει κάθε δικαίωμα να αρνηθεί.

Ο Λεντέσμα μπορεί να έκανε καλές εμφανίσεις, να έπαιξε πέντε ματς στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά στο πρωτάθλημα η συνεισφορά του είναι μικρή. Εχοντας παίξει στα 7 από τα 16 του πρωταθλήματος (από τα οποία στα δύο βγήκε τραυματισμένος) ο Λεντέσμα το τελευταίο πράγμα που μπορεί να πει είναι ότι προσέφερε πάνω από τις προσδοκίες. Με αυτή τη λογική, αν έπαιζε σύμφωνα με τις προσδοκίες όταν κλεινόταν η μεταγραφή, πόσα ματς θα έπρεπε να είχε παίξει; Τρία; Επίσης αν αληθεύει ότι το μυικό σύστημα του Λεντέσμα είναι εύθραυστο, ο Ολυμπιακός θα πρέπει να ζει με έναν από τους βασικότερους παίκτες του να υποφέρει από το «σύνδρομο Καψή». Να έχει έναν παίκτη γυμνασμένο, φιλότιμο, που το μυικό σύστημά του να προδίδει τη διάθεσή του να προσφέρει.
Το ότι η διοίκηση του Ολυμπιακού πρέπει να συνυπολογίσει τις αντοχές του Λεντέσμα δεν σημαίνει ότι την απαλλάσσει από την υποχρέωση να πάρει εδώ και τώρα χαφ. Σήμερα ο Ολυμπιακός, παίζοντας με σύστημα 4-3-3, έχει δύο bona fide αμυντικά χαφ, τον Λεντέσμα και τον Στολτίδη. Και οι δύο μαζί στοιχίζουν σκάρτα εννιακόσια χιλιάρικα. Με τον Μενδρινό και τον Κατσικογιάννη και οι τέσσερις κόφτες μπροστά από τα στόπερ κάνουν λίγο περισσότερο από έναν «νέο μπασινά». Παρενθετικά το «νέος» να υπογραμμιστεί, αφού η παλιά μονάδα «μπασινά» ήταν το εκατομμύριο δραχμές που έπαιρνε ο Μπασινάς την εποχή του Καπετάνιου. Σε σύγκριση με την ΑΕΚ του ενός τρίτου του μπάτζετ τα αμυντικά χαφ του Ολυμπιακού είναι οι πιο φθηνοί παίκτες. Πεντέμισι κατοστάρικα χιλιάδες ο Ζήκος, τεσσεράμισι ο Καφές, εκατόν πενήντα χιλιάδες ο Τόζερ και τριακόσιες ο Ενσαλίβα και τα αμυντικά χαφ της ΑΕΚ είναι πιο ακριβά από του Ολυμπιακού. Τώρα αν στον Ολυμπιακό πιστεύουν ότι μπορούν να καλύψουν τη θέση με τους μεταποιημένους μπακ, δικαίωμά τους είναι, όπως και υποχρέωση των οπαδών του θα είναι να παρακολουθούν τον Πατσατζόγλου να κάνει πισωπεταλιές πριν βγει στην μπάλα, όπως κάνει κάθε καλό μπακ και κανένα αμυντικό χαφ, που το πρώτο που σκέφτεται είναι πώς θα φάει ζωντανό τον αντίπαλο που έχει την μπάλα. Επίσης η ανάγκη ενός υγιούς αμυντικού χαφ θα φανεί στο άμεσο μέλλον, αν πρέπει να χωρέσουν στην ίδια ομάδα ο Τζόρτζεβιτς και ο Μπελούτσι. Αμφότεροι «και κόβουν» αλλά το δυνατό σημείο τους είναι να ράβουν. Οπότε αυτός που θα παίζει κεντρικό χαφ στον Ολυμπιακό πρέπει να είναι σκύλος, ανοξείδωτος και να τρώει παιδιά. Εκτός του ότι πρέπει να προσέχει τις διαγνώσεις και τις αποθεραπείες...

Εδώ αρχίζει η πένθιμη μπαλάντα του Ραούλ Μπράβο, που δεν έχει κι έναν Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα για να του τη γράψει. «Δέκα και μισή η ώρα που την τρώει», θα έγραφε ο ποιητής στα μέτρα του ταυρομάχου του Μεχία και μετά θα έκλεινε τον θρήνο «και δυόμισι μήνες μετά αποφασίζουν να του βάλουν το πόδι στον γύψο». Στην περιπτωση του Μπράβο υπάρχουν δύο εκδοχές. Μία να μην πρόσεξε ο Ισπανός την αποθεραπεία του και, όπως λένε στον Ολυμπιακό, αντί τα βράδια να ξεκουράζεται να χοροπήδαγε στο Villa Mercedes, και δύο να μην έπιασε η διάγνωση ή η αποθεραπεία. Το μόνο βέβαιο είναι πάντως ότι η επικοινωνία του Ολυμπιακού δεν αλλάζει ούτε με σφαίρες. Γιατί δυόμισι μήνες ο Ραούλ Μπράβο δεν είχε τίποτα και «να 'τον προβάλλει από τη γωνιά και αντριεύει και θεριεύει» και έπειτα από ογδόντα μέρες χάνει πρακτικά την υπόλοιπη σεζόν.

Eχει λοιπόν άδικο ο Ντιντιέ Ντομί που για την αποθεραπεία του σηκώθηκε και πήγε στο Κατάρ; Και όχι μόνο για την αποθεραπεία, αλλά όπως έλεγε ο Κώστας στο ράδιο «για να κάνει δίαιτα». Φταίει ο συμπαθής Γάλλος να ανησυχεί ότι θα ρώταγε τι δίαιτα να κάνει και θα του απαντούσαν «Να τρως μπόλικα ζυμαρικά και κυρίως μην ξεχνάς να τρως την τούρτα παγωτό που είπαμε;». Και μια που γράφω για μυικούς τραυματισμούς και θλάσεις, να προσθέσω κάτι. Στους Θρακομακεδόνες προπονούνται οι παίκτες του Ολυμπιακού; Κοντεύουν να έχουν τόσους τραυματισμούς όσους είχαν πέρυσι στην ΑΕΚ. Ας μου επιτραπεί να πιστεύω ότι, αν το μουστάκι είναι ο φερετζές του gay, τα «κακά προπονητήρια» είναι ο φερετζές του προγράμματος που δεν βγήκε.