Οι ευκαιρίες «φτιάχνουν» σκορ... πόλο

Να τηρήσει η στήλη το... έθιμο, το οποίο επιβάλλει κάθε Δευτέρα να αφιερώνουμε στην αντίστοιχη αγωνιστική ένα ροκ ή ποπ τραγούδι; Αν ναι, ας επιστρέψουμε στο 1989 και το «Mixted Emotions» των Rolling Stones. Ανάμεικτα συναισθήματα. Ασμα αφιερωμένο στους φίλους του Παναθηναϊκού. Είδαν την ομάδα τους, στην καλύτερη εμφάνιση που έχει πραγματοποιήσει στο Καραϊσκάκη εδώ και πολλά χρόνια (αλήθεια, πόσα ακριβώς;), να αδυνατεί να φθάσει στο «διπλό», κάτι που βάσει απόδοσης εδικαιούτο. Οι ταυτόχρονες απουσίες των Στολτίδη και Λεντέσμα αποδιοργάνωσαν τον Ολυμπιακό περίπου όσο υπέθεταν οι πλέον απαισιόδοξοι φίλοι του. Κινητήριοι μοχλοί των «ερυθρολεύκων» σε αυτό το ντέρμπι ήταν η δύναμη της έδρας, ο χαρακτήρας –και τέτοια «καύσιμα» ελλείψει άλλων ερεισμάτων συνήθως εξαντλούνται κάμποσα λεπτά μετά την αρχή του αγώνα, άντε και του δεύτερου μέρους. Η επιστράτευση του Λούα Λούα στον άξονα, στην επανάληψη, ήταν προφανής απόρροια της αγωνιώδους αναζήτησης του Τάκη Λεμονή: κάποιος να «ανακατεύει» τα πράγματα... εκτός προγράμματος, αφού προγραμματισμένα στο συγκεκριμένο παιχνίδι κάτι τέτοιο δεν γινόταν! Λίγες φορές έγινε, ούτως ή άλλως.

Στον αντίποδα, η κίνηση του Πεσέιρο να «περάσει» τον Ιβανσιτς στα δεξιά αποδείχθηκε πηγή δημιουργίας ευκαιριών. Ειρήσθω εν παρόδω, θυμάστε πολλά ντέρμπι «αιωνίων» με τέτοιο ρυθμό, τόσο καθαρό χρόνο παιχνιδιού και έντεκα-δώδεκα ευκαιρίες; Πρόχειρα μπορούμε να θυμηθούμε τέσσερις των γηπεδούχων (οι τρεις μεγάλες) και επτά των φιλοξενούμενων (οι πέντε μεγάλες)! Αναμφιβόλως οι απουσίες Στολτίδη, Λεντέσμα και Μάτος συνέβαλαν σε αυτό το «πάνω-κάτω», ωθώντας κι εμάς σε μια αναγκαία προσαρμογή της γνωστής ρήσης: ουδέν κακόν για τους προπονητές, αμιγές καλού για το θέαμα! Διαιτησία; Αφήνει με δικαιολογημένα παράπονα τον Ολυμπιακό για τη φάση του 1-0 και για τον καταλογισμό τέτοιου πέναλτι. Οσοι θέλουν να «ψειρίσουν τη μαϊμού» ας τα θέσουν αυτά στο επίκεντρο της προσοχής τους, συνυπολογίζοντας στο «τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι» και την κόκκινη που δεν είδε ο Γκαλέτι στο τέλος. Στο επίκεντρο, όμως, αξίζει να παραμείνει η διαπίστωση πως είδαμε ένα πληθωρικό ντέρμπι.