Οταν οι πατέρες του έθνους κάνουν ντου στο γήπεδο...

Ολόκληρη… ποδοσφαιρική ομάδα απαρτίζουν τα έτη κατά τα οποία η Νέα Δημοκρατία ανέμενε καρτερικά στον προθάλαμο της εξουσίας. Εντεκα χρόνια –1993 έως 2004. Κατά μια διαβολεμένη σύμπτωση, τόσα έτη παρήλθαν έως ότου μια «γαλάζια» επίδειξη «τσάμπα μαγκιάς», υπό τη μορφή της εισβολής σε αγωνιστικό χώρο γηπέδου, απάντησε σε μια προηγηθείσα «πράσινη».

Ηταν το 1997 όταν ο βουλευτής Καβάλας Γιάννης Τσακλίδης, τέως υφυπουργός ΠΕΧΩΔΕ, κατέφυγε στο ντου και τις χειροδικίες για να «απονείμει δικαιοσύνη». Ο Γ. Κασναφέρης είχε μόλις «δωρίσει» ένα πέναλτι στον Ολυμπιακό και ο κ. Τσακλίδης θεώρησε εαυτόν αρμόδιο να αντιδράσει τοιουτοτρόπως. Ανακλήθηκε, έτσι, για λίγο το πατροπαράδοτο σλόγκαν «το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο δυνατό» και αντικαταστάθηκε από το «το ΠΑΣΟΚ δέρνει εδώ, μες στο γήπεδο αυτό». Με το «καλημέρα» του 2008 απήντησε ο βουλευτής Θεσσαλονίκης Θεόδωρος Καράογλου: «Είναι εδώ κι η Νου Δου κι άμα λάχει κάνει ντου».

Ο –διάσημος ανά το πανελλήνιο πλέον– κ. Καράογλου έδωσε την παράστασή του με (τυπικό) σκοπό να «σπικάρει δύο φωνήεντα» στον διαιτητή Πολατιάν για τις περιβόητες απανωτές διακοπές στα τελευταία λεπτά του σαββατιάτικου αγώνα στο Καυταντζόγλειο. Με ύφος χιλίων καρδινάλιων. Δεν χειροδίκησε ο Θ. Καράογλου. Δεν μιμήθηκε στο έπακρο τον Γ. Τσακλίδη: αυτό θα πει σεμνότης και ταπεινότης. Η ταπεινότης, μάλιστα, θριάμβευσε με τη «συγγνώμη» που ζήτησε αργότερα ο βουλευτής-τοποτηρητής-παρατηρητής διαιτησίας-γενικός δερβέναγας και οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα νομίζετε ότι δικαιούται μετά την εισβολή ο κ. Καράογλου. «Ζητώ συγγνώμη αν η εικόνα δίνει λάθος εντύπωση», είπε. «Δεν ήταν απειλητική η στάση μου, απλώς ήθελα να αποφύγω να πυροδοτηθεί ένας τόσο ήρεμος αγώνας», πρόσθεσε. Μάααλιστα…

Ξεπερνάμε τη συγκίνηση κι αναρωτιόμαστε: καλά, τη νηφαλιότητα (;) της κερκίδας σε έναν «τόσο ήρεμο αγώνα» θα τη διασφάλιζε η… εισβολή ενός θυμωμένου βουλευτή; Είναι σαν να λες ότι βλέπεις μια μικρή φλόγα και για προληπτικούς λόγους σπεύδεις να τη σβήσεις όπως ακριβώς περιέγραφε ο Ντέιβιντ Μπάουι τραγουδώντας το «Putting Out Fire». Με βενζίνη. Ακόμα κι αν δεχόμασταν, λοιπόν, ότι ο βουλευτής είχε αγαθές προθέσεις, θα τρέμαμε στη σκέψη ότι ίσως κάποτε αναλάβει διοικητικές ευθύνες σε τομείς που απαιτούν «διαχειρίσεις κρίσεων».

Αλλά κι αυτό το «με παρεξηγήσατε, για καλό σκοπό βρέθηκα εκεί» είναι πολύ σκοροφαγωμένο, πλέον, στον θαυμαστό κόσμο του ποδοσφαίρου. Θυμίζει κάτι από τις εξηγήσεις (;) του Αγγελου Φιλιππίδη τη βραδιά του ξυλοδαρμού του διαιτητή Ευθυμιάδη στη Λεωφόρο. Θυμίζει κάτι από… Τάκη Τσουκαλά τότε που ο Μπασινάς πάσχιζε να εκτελέσει κόρνερ στο Καραϊσκάκη. Τι είπατε; Οτι αδικούμε κατάφωρα τον βουλευτή με τέτοιους συνειρμούς; Μπα; Εμείς φταίμε ή εκείνος; Οταν μετατρέπεσαι ετσιθελικά σε «μπουκαδόρο», με ποιους ακριβώς ευελπιστείς να παραλληλίζεσαι; Με τους «από μηχανής θεούς» των αρχαίων; Με τον Σολομώντα; Με τις απανταχού «διεθνείς ειρηνευτικές δυνάμεις», αρκετές εκ των οποίων δεν έχουν δα και την καλύτερη φήμη;

Ασφαλώς και οι πολιτικοί άνθρωποι είναι. Με ψυχή, πάθη, αδυναμίες. Μακάρι, μάλιστα, τη γήινη υπόστασή τους να τη διατηρούσαν αναλλοίωτη από τα κόλπα των image makers. Μακάρι να πρότασσαν συχνότερα το «αυτός είμαι» από το «έτσι πρέπει να φαίνομαι» του επιτηδευμένου «αυθορμητισμού» και των «ανθρώπινων, οικογενειακών στιγμών», που εκδηλώνονται όταν… κατά τύχη κάπου εκεί γύρω υπάρχουν φλας και κάμερες. Δεν με ενοχλεί η εικόνα ενός πολιτικού που παθιάζεται για την ομάδα του, αντιθέτως με απωθεί η σοβαροφάνεια. Υπάρχει, όμως, μεγαλύτερη σοβαροφάνεια από το να παίρνεις τον εαυτό σου στα σοβαρά σε τέτοιο βαθμό, ώστε να τον θεωρείς αρμόδιο να παρεμβαίνει –ως προφέσορας ή Πάπας– επί παντός επιστητού, συμπεριλαμβανομένου και ενός ποδοσφαιρικού αγώνα; Υπάρχει, επιπροσθέτως, σε αυτή την «τσακλίδεια» ή «καραόγλεια» σοβαροφάνεια τίποτε αποκρουστικότερο της πρόσμειξής της με το πνεύμα του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» ή του «αυτό που σου λέω εγώ;».

Ανέξοδες «μαγκιές». Ρωτούσε –ρητορικά– ένας ακροατής του SuperΣΠΟΡ FM τι θα κινδύνευε να πάθει βάσει του νέου «αθλητικού νόμου» κάποιος οπαδός εάν κατέβαινε (απλώς) στον αγωνιστικό χώρο σε μια περίοδο κατά την οποία η πολιτική και η δικαστική εξουσία θα «διψούσαν» για ποινές φυλάκισης. Εστω και για εξύβριση. Για να φανεί ότι «αντιμετωπίζεται» η βία στα γήπεδα. Μα, αυτό ακριβώς δεν είναι το διπλό παιχνίδι; Ως οπαδοί της ομάδας και ψηφοφόροι, οι κοινοί θνητοί «οφείλουν» να εκτιμήσουν το «ενδιαφέρον» του εκάστοτε Γ. Τσακλίδη ή Θ. Καράογλου. Ως… υπήκοοι καλούνται να συνειδητοποιήσουν ότι «δεν είναι όλα τα δάχτυλα ίσα». Ετσι, «οφείλουν» να νιώθουν δέος για την ευχέρεια που έχουν οι «πατέρες του έθνους» στο καθετί. Από την υπέρβαση αρμοδιοτήτων μέχρι –ενίοτε– τον συγκεκαλυμμένο «χουλιγκανισμό της γραβάτας».

Ας αναγνωρίσουμε όμως και μια ανθρώπινη πλευρά στις αυθαιρεσίες αυτού του είδους. Ο σημερινός υφυπουργός Αθλητισμού κάποτε, ως προπονητής, είχε πει για τους υβριστές της κερκίδας: «Ολη την εβδομάδα τους δέρνει η γυναίκα τους και το Σαββατοκύριακο βγάζουν στα γήπεδα το άχτι τους». Κατ' αναλογίαν, τους αιρετούς ανθρώπους της εξουσίας τους «έχει σούζα» το κόμμα τους: σκεφθείτε απλώς πόσο σπανίζουν οι περιπτώσεις κατά τις οποίες βουλευτές κυβερνώντος κόμματος τολμούν να καταψηφίσουν νομοσχέδιο, ακόμα κι αν παθαίνουν αλλεργία διαβάζοντάς το. Πού θα «πουλήσουν ισχύ» οι «ταγοί του έθνους», αν όχι στο βασίλειο της εύκολης επίδειξης, το γήπεδο;