Το πηγαινέλα του Καραγκούνη... απ' άκρου εις άκρον!

Τα Χριστούγεννα ήταν, οπωσδήποτε, της ΑΕΚ. Η Πρωτοχρονιά, πάλι, του Παναθηναϊκού. Τα Φώτα, θα δούμε, ίσως του Ολυμπιακού. Αυτό το ενδιαφέρον σίριαλ με τις εναλλαγές, τις διακυμάνσεις, τις ανατροπές, τα (μικρά ή μεγάλα ή... παρά τρίχα) λάθη θα πάει έτσι, υπολογίζει κανείς, για καιρό ακόμη.

Φόκους, λόγω της νωπής νίκης επί του Αρη, στον Παναθηναϊκό. Βρήκα χαριτωμένο αυτό που άκουσα, «μέσα από την Παιανία», πριν από τη Θεσσαλονίκη: «Εμείς φέτος», μου είπαν σε χαλαρή κουβέντα τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, «παίζουμε είτε εκτός έδρας είτε σε... ουδέτερη έδρα»! Το νόημα ήταν ότι στ' αλήθεια γηπεδούχοι, στο πρωτάθλημα που εξελίσσεται, ένιωσαν μονάχα στο ντέρμπι με την ΑΕΚ. Κι αυτό στο 70% της παλαιάς πυρακτωμένης, υπολογίσιμης από πάσης απόψεως, Λεωφόρου.

Οι «πράσινοι» έχουν μαζέψει 14 πόντους απ' τα εντός έδρας και 16 απ' τα εκτός, πράγμα που εν μέρει όντως οφείλεται στο ότι εκτός έδρας έχουν δώσει δύο παιγνίδια περισσότερα από εντός, αλλά όχι μόνον σ' αυτό. Το εκτός έδρας τούς ταιριάζει καλύτερα, φαίνεται και στις ευρωπαϊκές αναμετρήσεις άλλωστε. Απλώς, με τη νυσταλέα και γκρινιάρα Λεωφόρο του σήμερα... απογίνεται.

Πηγαίνουν λίγοι, πηγαίνουν (οι πιο πολλοί ανάμεσα στους ολίγους) να μαλώσουν για τον Τζίγκερ, η βοήθεια που παίρνει η ομάδα στο (υποτίθεται) κλουβί έχει μικρή σχέση με την αντίστοιχη βοήθεια που παίρνει η ΑΕΚ στο (αχανές) Μαρούσι και... καμία μ' εκείνη του Ολυμπιακού στο (ζεστό και πλέον δίχως καφριλίκια) Καραϊσκάκη. Εάν κάτι πρωτίστως λείπει στους «πράσινους» ποδοσφαιριστές, αυτό είναι η αυθεντική ατμόσφαιρα γηπέδου. Ο παλμός.

Ανίχνευε κανείς ευμενή διάθεση, εν όψει του ταξιδιού στην (ωραία) έδρα του Αρη. Βγήκε, επί σκηνής. Το αληθινό γήπεδο, ας είναι και «εχθρικό», ανοίγει την όρεξη να παίξεις. Δίνει τόνο. Ρυθμό. Για ομάδα που βασίζεται στον ρυθμό, καθοριστικό.
Μετά τις γιορτές, στο καλεντάρι του Παναθηναϊκού έρχονται δύο διαδοχικές επισκέψεις, Κυριακή και Τετάρτη στο Νέο Φάληρο. Πρωτάθλημα, Κύπελλο. Δεν ξέρω τι θα καταφέρουν εκεί. Ξέρω πώς θα πάνε να παίξουν, τουλάχιστον στην πρώτη. Με την ίδια, α λα Χαριλάου, ευμενή διάθεση. Μοιάζει ο ορισμός του οξύμωρου, αλλά δεν είναι ψέμα. Προσμένουν απ' την έδρα... του αντιπάλου να πάρουν τέμπο!

Οι μεταπτώσεις, λοιπόν, λειτουργώντας σ' ένα τέτοιο περιβάλλον, είναι έως ένα βαθμό νορμάλ. Πολλοί τις αποδίδουν, με αρκετή επιδερμικότητα, στο rotation. Είναι η εξήγηση, παντού στον κόσμο, οπουδήποτε υπάρχει rotation και συμβεί να έρθει ανάποδο αποτέλεσμα. Το 'χουμε εμπεδώσει μια χαρά πια... απ' τη Λίβερπουλ. Στράβωσε το ματς; Φταίει το rotation του Ράφα. Ανακλαστικά!

Φταίει και με τον Πεσέιρο. Το μοναδικό rotation του Πεσέιρο που μπορεί να φταίει, στην πραγματικότητα, είναι το rotation... του ρόλου του Καραγκούνη στην ενδεκάδα. Αυτός ναι, να το δεχθεί κανείς, υπάρχει ανάγκη να 'ναι πιο σταθερός. Πιο συγκεκριμένος.

Στην Μπενφίκα ο Καραγκούνης είχε βρει τη σειρά του ως αριστερός χαφ στον ρόμβο. Στην Εθνική, ως αριστερός στους τρεις χαφ ή (πού και πού) ως αριστερός στους τρεις προωθημένους. Στον Παναθηναϊκό ο Καραγκούνης (κατά κυριολεξίαν) άγεται και φέρεται απ' άκρου εις άκρον. Κανονικό πηγαινέλα. Το αποτέλεσμα; Μολονότι τα παιγνίδια στο ελληνικό πρωτάθλημα δεν απομυζούν τόση ενέργεια, παρά ταύτα αυτός νιώθει ότι εδώ κουράζεται πιο πολύ! Ενδεχομένως και άσκοπα.

Προέχει, εννοείται, το συμφέρον του συνόλου. Και το συμφέρον του συνόλου στο ποδόσφαιρο, καλώς ή κακώς, είναι δουλειά του προπονητή να το αντιλαμβάνεται. Το συμφέρον του Παναθηναϊκού, όχι απλώς να διαθέτει στο ρόστερ τον Καραγκούνη, αλλά να 'χει στην αληθινή ζωή τον ευτυχισμένο Καραγκούνη, είναι αυταπόδεικτο. Για μένα, επιπλέον, κομβικό στην παρατεταμένη διεκδίκηση του τίτλου.

Ο κόουτς, για την εξέδρα και τις δυσθυμίες της, δεν μπορεί να κάνει πολλά. Για την ομάδα, ωστόσο, για τους παίκτες και για να νιώθουν αυτοί καλά, μπορεί (και οφείλει) να κάνει τα πάντα...