Ο άνθρωπος για τις νίκες

Η Αγγλία, στο ποδόσφαιρο εστιάζοντας, διαθέτει τρία (βασικά) πράγματα: Ενα, τρέλα για το παιγνίδι. Δύο, αφόρητη ποσότητα Τύπου (κι ας λείπει η κλασική αθλητική εφημερίδα) που ασχολείται με το παιγνίδι. Τρίτον, πολύ χρήμα περί το παιγνίδι. Μηχανή που κόβει χρήμα.

Επίσης, η Αγγλία, σε γενικότερη θεώρηση, έχει άλλα τρία (καθοριστικά) πράγματα: Ενα, καιρικές συνθήκες «για τα σκουπίδια». Δύο, λαό με (απότοκο του καιρού) κακής ποιότητας επιδερμίδα. Συνεπώς, τρίτον, ανθρώπους σε απόγνωση για (ήλιο και) θερινές διακοπές.

Σε συνδυασμό ειδικής και γενικότερης θεώρησης, τώρα: θερινές διακοπές, κατά προτίμηση ποδοσφαιρικές. Να συσσωρευτούν στον τόπο του event, να πίνουν την μπίρα σαν το νερό, να τρώνε σαν ρινόκεροι, να ξοδεύουν σαν γυναίκες σε shopping therapy στο Ντουμπάι.

Κάποιον χρειάζονται να τους τα δώσει, όλα αυτά, εγγυημένα. Για αρχή, το στοιχειώδες, η εθνική να κερδίζει την πρόκριση στο event. Και εν συνεχεία, ει δυνατόν, να προχωρεί μερικούς γύρους. Περισσότεροι γύροι, περισσότερη αδρεναλίνη, περισσότερη κραιπάλη.

Ο Φάμπιο Καπέλο είναι ο κατάλληλος κοσμοπολίτης, στην (εν αντιθέσει με τον νεαρούλη Ζοσέ Μουρίνιο) κατάλληλη ηλικία των 62 χρόνων, για την κατάλληλη δουλειά. Του προπονητή των Τριών Λιονταριών. Η δουλειά περιγράφεται σαν ηράκλεια, αλλά κατά βάθος είναι εύκολη. Και ασύλληπτα καλοπληρωμένη: Εξίμισι εκατομμύρια λίρες τον χρόνο! Στρατοσφαιρική αμοιβή.

Για τον Ιταλό θα είναι (η δουλειά) παιγνιδάκι. Το να μην κλείνεσαι στη Μόσχα (ενώ προηγείσαι 1-0) ή να μη βγαίνεις σε αλόγιστη επίθεση με την Κροατία στο Γουέμπλεϊ (όταν αρκεί και ο ένας πόντος), δεν είναι ανάγκη να είσαι ιδιοφυΐα του πάγκου για να το επιτύχεις. Φτάνει να ξέρεις να ξεμπλοκάρεις, νοητικά, κατά τεκμήριον ικανούς επαγγελματίες.

Οι παραδοσιακοί, στη Βρετανία, νιώθουν άσχημα και δυστροπούν. Η πρόσληψη του Καπέλο θεωρείται έμμεση αναγνώριση πως (... αφού δεν ευρέθη ο κατάλληλος ανάμεσά μας) «είμαστε ποδοσφαιρικό έθνος δεύτερης κατηγορίας». Αίφνης, ανακάλυψαν την τεχνική γοητεία του Ρέντναπ, του Κέρμπισλι, του Πιρς.

Οπου και να το πεις στην ηπειρωτική Ευρώπη, να βάλεις δίπλα δίπλα σε σύγκριση τον Καπέλο με όλους αυτούς, θα εισπράξεις το τρανταχτό γέλιο του κάθε πικραμένου. Οι σπουδαίοι ξένοι κόουτς της Πρέμιερσιπ τάχθηκαν, το αυτονόητο, υπέρ του Ιταλού. 'Η, μήπως, η εθνική Αγγλίας δεν είναι (όχι σε αίγλη, αλλά σε τρέχον στάτους) πράγματι... Β' Εθνική;

Ο Καπέλο είναι winner, είναι σκληρός, είναι της πειθαρχίας, είναι της τακτικής, είναι της έντασης, δεν γελά (ούτε το συζητεί) πολύ, δεν σκέπτεται το απώτερο μέλλον, ουδέποτε έχει αναδείξει (από βοηθό του) κάποιον σημαντικό νέο τεχνικό, ζει το σήμερα και το ζει με το αποτέλεσμα.

Αναλαμβάνοντας την Αγγλία θα κληθεί να βρει τις πρακτικές απαντήσεις στην ατζέντα. Να επιλέξει κάπτεν, τερματοφύλακα, σύστημα, να ταιριάξει Τζέραρντ και Λάμπαρντ στη μεσαία γραμμή, να ταιριάξει... ο ίδιος με τον Μπέκαμ, με τη γλώσσα και με τα μίντια, να μάθει το english game. Εχει αντιμετωπίσει και πιο πολύπλοκες ατζέντες στην καριέρα του.

Οι Αγγλοι θέλουν να γίνουν όλα, να γίνουν όλα τώρα, να γίνουν όλα καλά. Αδιαφορούν εάν η εθνική (δεν) θα παίζει σέξι ποδόσφαιρο. Το σέξι είναι για την κρεβατοκάμαρα. 'Η, ανάλογα με την περίσταση, για την τουαλέτα του μπαρ.
Οι Αγγλοι πεθαίνουν για ένα πράγμα. Νίκες. Βρήκαν τον άνθρωπο...