Ηταν άλλη μία αγχωτική νίκη. Και θεωρώ ότι αυτό πρέπει να προβληματίσει. Διότι ναι μεν ο Παναθηναϊκός είχε τον έλεγχο του αγώνα, ήξερε τι έπρεπε να κάνει, αλλά δεν κατάφερε να κάνει κάτι πραγματικά σπουδαίο. Και είχε την άνεση να τα καταφέρει πολύ πιο εύκολα. Πιο άνετα και -γιατί όχι;- πολύ πιο εντυπωσιακά.
Πιστεύω πως ο ΟΦΗ είναι αρκετά ευάλωτος, αλλά οι «πράσινοι» περιόρισαν τον εαυτό τους. Πόσω μάλλον από τη στιγμή που προηγήθηκαν νωρίς στο παιχνίδι. Κάτι που αντί να τους... ελευθερώσει, τους εγκλώβισε. Και αυτό ήταν πολύ αρνητικό.
Επίσης, είμαι πεπεισμένος πως αν δεν γινόταν αυτή η κόντρα και το γκολ στο 77', ο Παναθηναϊκός δεν θα είχε πάρει καλό αποτέλεσμα. Δεν θα άντεχε μέχρι το τέλος ή στην καλύτερη περίπτωση θα έμενε το 1-1. Και φυσικά αναφερόμαστε σε ένα ματς με αδύναμο αντίπαλο. Κόντρα σε μία ομάδα που έπρεπε να την πιέσει και να την... τρομοκρατήσει -με την καλή έννοια. Βέβαια, τίποτα τέτοιο δεν έγινε. Και όποιος είδε το παιχνίδι κατάλαβε γιατί το τελικό 3-1 δεν είχε κανένα νόημα. Η ουσία, πάντως, είναι καλό να σημειωθεί. Η νίκη κατακτήθηκε και ως εκ τούτου οι τρεις βαθμοί. Η ομάδα βρίσκεται ψηλά στη βαθμολογία και αυτό είναι σημαντικό.
Το χειρότερο της υπόθεσης, όμως, είναι πως το σύνολο δεν είναι φρέσκο. Δεν εμπνέει μεγάλη εμπιστοσύνη. Και το ακόμα χειρότερο είναι πως δεν βλέπω να αλλάζει κάτι άμεσα στην ομάδα. Εκτός βέβαια κι αν υπάρξει ενίσχυση. Οχι τυπική, αλλά ουσιαστική. Κάτι τέτοιο θεωρώ ότι αποτελεί επιτακτική ανάγκη για τον Παναθηναϊκό.