Με το φτωχό μου το μυαλό

Το ματς της ΑΕΚ με τη Βιγιαρεάλ ήταν το πρώτο στο οποίο αποδοκιμάστηκε η πολιτική της διοίκησης Νικολαΐδη. Εν πολλοίς αδίκως, αφού το να χάσει ή να νικήσει η ΑΕΚ τη Βιγιαρεάλ δεν μπορεί να έχει σχέση με το πού θα κατασκευαστεί το νέο γήπεδο της. Επίσης παράλογα, αφού η ομάδα Νικολαΐδη ποτέ δεν υποσχέθηκε ότι θα κάνει ακριβές μεταγραφές για να δημιουργήσει τη νέα ΑΕΚ. Ακόμα όμως και να αγνοηθεί το αίτημα των αποδοκιμασιών, αυτό που απομένει είναι το νόημα. Και το νόημα είναι ότι ο κόσμος της ΑΕΚ δεν είναι ευχαριστημένος από την ομάδα του. Οι επιμέρους λόγοι είναι εύκολο να προσδιοριστούν.

Πρώτον, το όνειρο της ομάδας που θα αποτελείται από νεαρούς παίκτες που θα είναι πρώτα ΑΕΚτσήδες και μετά επαγγελματίες. Ο μόνος παίκτης της ΑΕΚ που ταιριάζει στο αρχικό πενταετές πλάνο της ΑΕΚ είναι ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος. Από τους υπόλοιπους, ο Ράμος είναι νεαρός, αλλά όχι ακριβώς προϊόν των ακαδημιών της ΑΕΚ, οι δε υπόλοιποι είναι στα εικοσιφεύγα ή στα τριάντα και ορισμένες φορές γεμάτα. Επίσης, νέοι παίκτες που εμφανίστηκαν ως μελλοντικοί σταρ και στόχοι των μεγάλων ευρωπαϊκών ομάδων έχουν εξαφανιστεί σαν μέλη του σοβιετικού κομουνιστικού κόμματος σε δυσμένεια. Από τον Πλιάτσικα μέχρι τον Κονέ και τον Χετεμάι, παίκτες που έδειξαν ότι αν χρησιμοποιούνταν τακτικά θα γίνονταν βασικοί, εύκολα έγιναν αναπληρωματικοί μέχρι να εξαφανιστούν στην κερκίδα ή να παίζουν Σάββατο με την ομάδα των Νέων.

Δεύτερος παράγοντας της απογοήτευσης των οπαδών της ΑΕΚ είναι η αίσθηση ότι βολεύονται με τα αποφόρια του Ολυμπιακού. Ο Ριβάλντο, που θα είχε κλείσει στον Ολυμπιακό αν είχε δεχτεί τη μείωση στο συμβόλαιό του, είναι μία ιστορία. Ο Καφές όμως και ο Χάρης Παπάς, που έφυγαν από τον Ολυμπιακό επειδή η διοίκηση δεν τους ήθελε, είναι μια εντελώς διαφορετική υπόθεση. Είναι πολύ δύσκολο για τους οπαδούς της ΑΕΚ να πιστέψουν ότι ο Πέτρος Κόκκαλης και ο Ιλια Ιβιτς είναι τόσο ρούκουνες που την πάτησαν αφήνοντάς τους ελεύθερους. Και φυσικά τα γεγονότα τούς δικαιώνουν, αφού ο Καφές παραμένει αυτό που πάντα ήταν, ένας καλός ρολίστας που δεν μπορεί όμως να πάρει το παιχνίδι στα πόδια του. Ο Παππάς είναι ένας ταχύτατος πλάγιος επιθετικός, με τόσες όμως χτυπητές αδυναμίες που σε ορισμένες φάσεις εκτίθεται, όπως στη φάση του ντέρμπι που κοντρολάρει την μπάλα έξω από την περιοχή του Ολυμπιακού και οι αμυντικοί των αφήνουν να σουτάρει ανενόχλητος, ξέροντας ότι το σουτ του δεν θα έχει τύχη.

Τρίτος κρίκος δυσαρέσκειας είναι ο προπονητής. Ο Λορένσο Σέρα Φερέρ μπορεί να λατρεύτηκε από τους οπαδούς της Μπέτις, αλλά είτε χάλασε στη μετακόμιση είτε στη Σεβίλλη έχουν περίεργο γούστο. Με ελάχιστες συμπάθειες στην ίδια του την ομάδα, με απίθανες εμπνεύσεις, όπως όταν ξεκίνησε τον Καπετάνο πλάγιο επιθετικό ή τον Παπασταθόπουλο πλάγιο αμυντικό, αλλαζονικός και εγωπαθής, ο Φερέρ δεν ήταν συμπαθής ούτε από τους βοηθούς του. Ο Φερέρ επιλέχθηκε για να αντικαταστήσει τον Φερνάντο Σάντος, επειδή η ομάδα του Πορτογάλου έπαιζε βαρετό ποδόσφαιρο. Σήμερα το «η νίκη μετράει» επαναλαμβάνεται περισσότερο και από την εποχή του Σάντος. Οσο για συμπεριφορά στον πάγκο, σε σύγκριση με τον Φερέρ ο Σούλης Παπαδόπουλος είναι η μετενσάρκωση του Αλφ Ράμσεϊ.

Τέταρτη κατάρα είναι το γήπεδο. Οχι η απροθυμία να κατασκευαστεί γήπεδο στη Φιλαδέλφεια. Οταν η ομάδα Νικολαΐδη αναλάμβανε την ΑΕΚ, δεν είχε βρεθεί κάποιος να πάρει το ίδιο ρίσκο με δέσμευση να γίνει γήπεδο στη Φιλαδέλφεια. Οποιος τώρα το λέει εκμεταλλεύεται το δέσιμο των οπαδών με το γήπεδο της Φιλαδέλφειας για να υφαρπάξει μια υγιή εταιρεία με μηδενικό ρίσκο. Αυτό που είναι ασυγχώρητη η διοίκηση της ΑΕΚ είναι η αποτυχία της να δώσει στην ομάδα χώρο να προπονείται. Εντάξει, προσπάθησε να κάνει κέντρο στο Ιλιον και απέτυχε. Αλλά από τη στιγμή που αποτυγχάνει, θα έπρεπε να βελτιώσει τον χώρο προπόνησης των Θρακομακεδόνων. Το να λέγεται ότι ο χώρος είναι απαράδεκτος, σαν να είναι η καταραμένη γη, είναι αστείο. Γήπεδα μπορούν να κατασκευαστούν σε κάθε έδαφος, φτάνει να βάλει κάποιος τα λεφτά για τα φτιάξει.

Πάμε λοιπόν στο θέμα των χρημάτων. Του επάρατου μπάτζετ που έπειτα από ήττες αναφέρει ο Φερέρ. Οι οικονομικές δυνατότητες των μετόχων της ΠΑΕ ΑΕΚ, με τους Νοτιά, Γκούμα, Κανελλόπουλο, Παππά και πρόσφατα τον Χατζηιωάννου είναι αντίστοιχες με του Κόκκαλη και του Βαρδινογιάννη. Αντίθετα, όμως, με τους ιδιοκτήτες των υπόλοιπων ομάδων, διαθέτουν χρήματα αν όλοι συμφωνήσουν. Από την αρχή η ομάδα Νικολαΐδη αποφάσισε να τρέξει την ΑΕΚ σε ελεγχόμενο μπάτζετ. Το ερώτημα είναι αν αυτό το μπάτζετ είναι ανταγωνιστικό με τις άλλες μεγάλες ομάδες. Επίσης ερώτημα είναι το μελλοντικό μπάτζετ. Γιατί αν η τοποθέτηση του Νίκου Θανόπουλου είναι να «τρέξει» την επιχείρηση με ακόμα πιο σφιχτό μπάτζετ, η ΑΕΚ δεν θα είναι ανταγωνιστική, εκτός αν επιστρέψει στο αρχικό σχέδιο της ομάδας των πιτσιρικάδων, διαγράφοντας όμως τέσσερα χρόνια. Συνεργάτες του Νικολαΐδη διαψεύδουν ότι αυτός ήταν ο λόγος της τοποθέτησης του Θανόπουλου. Αλλά αν το ελάττωμα του Νικολαΐδη ήταν ο συγκεντρωτισμός, το να τοποθετήσεις κάποιον που θα αναλάβει τον εκτελεστικό ρόλο στην ΠΑΕ δεν στέκει από άποψη ψυχολογίας.

Ο τομέας πάντως που η διοίκηση της ΑΕΚ πέτυχε περισσότερο από όλους ήταν η ψυχολογία των οπαδών. Δημιουργώντας ένα ευχάριστο και ασφαλές περιβάλλον, η διοίκηση Νικολαΐδη είδε τον πρώτο χρόνο το ΟΑΚΑ να γεμίζει. Μετά όμως παρατηρήθηκε ένα πρωτοφανές φαινόμενο. Τα εισιτήρια διαρκείας της ΑΕΚ να πληθύνονται, αλλά οι θεατές να μειώνονται. Με τον αγαπησιάρικο χαρακτήρα των οπαδών της ΑΕΚ, υπήρξαν πολλοί που αγόραζαν διαρκείας, πηγαίνοντας όμως αραιά και πού στο γήπεδο. Το αποτέλεσμα είναι να έχουν πουληθεί 25.000 διαρκείας και οι θεατές να μην ξεπερνούν τους 20.000. Φυσικά αυτοί που πηγαίνουν στο γήπεδο είναι και οι φανατικότεροι, με αποτέλεσμα οι αποδοκιμασίες να ακούγονται περισσότερο δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που απομακρύνει τους μετριοπαθείς.

Συνεχίζω να πιστεύω ότι η ΑΕΚ παραμένει το φαβορί της κατάκτησης του πρωταθλήματος. Εχοντας παίξει τα εκτός έδρας ντέρμπι, έχοντας νικήσει τον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη, τον Αρη στο «Κλ. Βικελίδης» και την Ξάνθη στην ομώνυμη πόλη, η ΑΕΚ έχει βγάλει το δυσκολότερο σε σχέση με τους ανταγωνιστές της πρόγραμμα μένοντας πρώτη. Με την πολιτική όμως που ακολουθήθηκε, τίτλος να 'ναι και όπως να 'ναι και με την απαξίωση της πορείας στο ΟΥΕΦA, η διοίκηση και ο προπονητής της ΑΕΚ στριμώχτηκαν στη γωνία. Η ΑΕΚ δεν θέλει, αλλά πρέπει να πάρει τον τίτλο. Και ψυχολογικά όταν το ζητάς από μια ομάδα που έχει 13 χρόνια να το κατακτήσει, το βάρος είναι δυσβάστακτο. Αυτό που κρίνεται στη φετινή ΑΕΚ είναι όχι αν οι παίκτες της είναι μεγάλοι, αλλά αν νιώθουν ότι ανήκουν σε μια μεγάλη ομάδα.