Ο δρόμος του Νέρι, part two

Tο κείμενο που έπεται το δημοσίευσα (πρώτες μέρες του περασμένου Αυγούστου) στην «Ελευθεροτυπία» υπό το τιτλίδιον «Ο δρόμος του Νέρι». Εάν θέλετε, το διαβάζετε. Και επανερχόμαστε...

Οι σάλτσες της Καστιγιάδας είναι για μια μέρα ή δύο. Μετά, θα μείνει το ψητό. Το ψητό είναι ότι ο Κόκκαλης πώλησε τον Καστίγιο στη Σαχτάρ ακριβώς όπως είχε πωλήσει ο Πίντο ντα Κόστα τον Σεϊταρίδη στην Ντινάμο Μόσχας. Με το μαχαίρι στον λαιμό! Ο ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού ουδέποτε έκρυβε την εκτίμησή του για το αφεντικό-κίλερ της Πόρτο...

Η Πόρτο, στη ροή των ετών, έχτισε τη φήμη (και θεωρείται στο ποδόσφαιρο επιχειρηματικό πρότυπο) φτηνών αγορών, ακριβών πωλήσεων. Τον Σεϊταρίδη τον είχε πάρει απ' τον Παναθηναϊκό για τρία εκατομμύρια, όταν έδωσε τον (επίσης δεξιό μπακ) Πάουλο Φερέιρα στην Τσέλσι για είκοσι. Αλλά δεν είναι όλοι (οι παίκτες) τυχεροί, να τους ζητάνε οι Αμπραμόβιτς ή οι Ρεάλ και οι Μπαρτσελόνες και οι Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αυτού του κόσμου.

Σε κάποιους θα πέσει ο κλήρος να πάνε, θέλοντας και μη, στα λεφτά της «νέας κάστας» της Ανατολής. Ο Αχμέτοφ, μπος της Σαχτάρ, εδώ και χρόνια χτίζει βήμα βήμα προφίλ «διεθνούς παίκτη» στην μπάλα. Με τη διαφορά ότι, λόγω (και) γεωγραφίας, ενώ πωλεί ακριβά, αγοράζει πανάκριβα. Η λεπτομέρεια δεν φαίνεται να τον σκοτίζει. Πριν από τον Καστίγιο ψώνισε έναν ακραίο οπισθοφύλακα απ' τη Βραζιλία, τον Ιλσίνιο, για δέκα εκατομμύρια!

Με τον Καστίγιο η ειρωνεία είναι ότι έλαμψε στο Κόπα Αμέρικα, αλλά μετεγγραφή έκανε... από το Τσάμπιονς Λιγκ. Στα ματς του ομίλου, πέρυσι, τον είδαν οι Ουκρανοί και γούρλωσαν τα μάτια. Πολύ πριν από το (νωπό) γκολ εναντίον της Βραζιλίας στη Βενεζουέλα. Αυτό απλώς ανέβασε το κόστος. Το σημειώσαμε, όμως. Λεπτομέρεια.

Ανθρωποι σαν τον Αχμέτοφ ή τον άλλον της Ντινάμο στη Μόσχα προσφέρουν χρυσά κλουβιά. Μένει ν' απαντηθεί στον χρόνο πόσο αντέχουν τα καλοζωισμένα πουλιά εκεί μέσα.

Ο Καστίγιο θα ζήσει στο Ντόνετσκ. Καλά καλά δεν ξέρεις, εάν πρόκειται να ταξιδέψεις προς Μεξικό, από πού συμφέρει να το πάρεις. Ασία και Ειρηνικό; Ή Ευρώπη και Ατλαντικό; Ο Καστίγιο απ' το Ντόνετσκ θα 'χει μετακινήσεις στην Οδησσό, στο Ντνιεπροπετρόφσκ, στη Ζαπορίζια, στο Λβιφ, στο Κριβίι Ριχ, στη Σιμφερόπολ. Οχι, ακριβώς, οι πόλεις και τα γήπεδα που ονειρεύονται όταν κλοτσάνε το τόπι οι φιλόδοξοι νέοι.

Ο Καστίγιο θα ζήσει στο Ντόνετσκ, όπως κι ο Σεϊταρίδης στη Μόσχα, όχι για πολύ. «Με το ένα πόδι». Και το άλλο ανά πάσα στιγμή έτοιμο για τη (δια)φυγή. Αυτό μοιάζει έως βέβαιον. Το ενδιάμεσο, από σήμερα έως την απόδραση, είναι θέμα χαρακτήρα. Ο Ματουζάλεμ απέδρασε, αλλά όσο έμεινε τα έδινε όλα με την καρδιά... σαν να ήταν Σαχτάρ από μικρός. Ο Ελάνο απέδρασε, αλλά όσο έμεινε... βαριόταν χαρακτηριστικά.

Οταν ο Καστίγιο αποδράσει, θα μπορέσει (εάν είναι και λίγο τυχερός) να αρχίσει τη διεθνή καριέρα του. Εως τότε θα 'χει λύσει το οικονομικό για αρκετές γενεές μπροστά. Το ανάποδο απ' το φυσιολογικό. Η αντιδιαστολή, Χούτος και Καραγκούνης. Το νορμάλ είναι πρώτα να κάνεις καριέρα και στον δρόμο, μέσα απ' αυτήν, να λύνεις και το οικονομικό. Αλλά πάλι, μεταξύ μας, πότε ο μικρός Νέρι πήγε στη ζωή απ' τον ορθόδοξο δρόμο;

Αυτά, τότε. Μονάχα τέσσερις μήνες πίσω. Το πακέτο-περιγραφή των αναμενομένων. Ποτέ η εκτίμηση των μελλούμενων δεν μου έδωσε τόσο ξεκούραστο μεροκάματο. Τον πέμπτο (μήνα), ο Καστίγιο φεύγει απ' τη μελαγχολία της Ουκρανίας. Αφήνει πίσω μόνον προστριβές, δυσθυμία, ψύχος, ελάχιστο ποδόσφαιρο, απειροελάχιστη συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ. Και τη Σαχτάρ Ντόνετσκ ουραγό στον όμιλό της, να 'χει ξεφτιλίσει τον Αχμέτοφ ως «διεθνή παίκτη» της μπάλας. Τα εκατομμύρια δεν αρκούν. Ο Νέρι (έβαλε απ' την τσέπη του μερικά απ' τα κερδισμένα και) τρέχει να βρει, στη Μάντσεστερ Σίτι, τον Ελάνο. Η διεθνής καριέρα του, πιθανότατα η τελευταία ευκαιρία καριέρας τόσο υψηλής ώστε να 'ναι συμβατή με το αληθινό αθλητικό βεληνεκές του, μόλις αρχίζει.