Υπάρχει μεγάλη απόσταση...

Με το χθεσινό ματς κόντρα στη Βιγιαρεάλ ολοκληρώθηκε ουσιαστικά ένα «τουρνουά» που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί... φιλικό, αν σκεφτούμε ότι επέτρεπε στην ΑΕΚ να πετύχει τον στόχο της χωρίς μεγάλο άγχος και υπερπροσπάθεια. Και με την ολοκλήρωση του «τουρνουά» αυτού μπορούμε να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα. Θετικά και αρνητικά.

Οταν η «Ενωση» βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο στην πορεία του 3ου Ομίλου, αντέδρασε σαν μεγάλη ομάδα, με αξία και εγωισμό. Νίκησε τη Μλάντα Μπόλεσλαβ μέσα στο σπίτι της και την άφησε να αναζητεί ένα θαύμα. «Διπλό» στην Ιταλία απέναντι στη Φιορεντίνα με παράλληλη ήττα της ΑΕΚ από τη Βιγιαρεάλ. Σχεδόν αδύνατο...

Επίσης, ο Φερέρ είχε την ευκαιρία να δώσει χρόνο συμμετοχής σε παίκτες που θέλουν να αναδειχθούν και να καθιερωθούν, τσεκάροντας τις αρετές τους για το πρωτάθλημα. Ο Κονέ δοκιμάστηκε σε υψηλό επίπεδο, παίρνοντας πολύτιμες παραστάσεις, όπως και ο Παππάς με τον Μανού.

Αυτά είναι τα θετικά, αλλά υπάρχουν και αρνητικά. Η ΑΕΚ δοκίμασε τις δυνάμεις της στην Ευρώπη και δεν εντυπωσίασε. Δεν κατάφερε να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα σε ομάδες μεγάλων πρωταθλημάτων, όπως η Φιορεντίνα και η Βιγιαρεάλ (και οι δύο με πολλές ελλείψεις), έστω και αν κλήθηκε να παίξει και με τις δύο στην έδρα της. Απέναντι σε γρήγορες και καλές ομάδες, όπως αυτές που έχουν προκριθεί στους «32» δηλαδή, η «Ενωση» έδειξε αργή και προβλέψιμη. Οι φάσεις που «έβγαλε» ήταν λιγοστές και το ποδόσφαιρο που παρουσίασε ήταν μέτριο. Είναι δεδομένο ότι το ελληνικό πρωτάθλημα έχει μεγάλη απόσταση από το ιταλικό και το ισπανικό, αλλά η εικόνα της ΑΕΚ στα μεγάλα και εξαιρετικά χρήσιμα τεστ με τη Φιορεντίνα και τη Βιγιαρεάλ θα πρέπει να προβληματίσει. Και ο προβληματισμός να φέρει κάτι καλύτερο στις επόμενες ευρωπαϊκές περιπέτειες του «Δικεφάλου».