Η σημασία της μισής δήλωσης του Ζήκου

Μπορεί στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων μετά το κυριακάτικο ντέρμπι να κυριαρχεί ο Ντάρκο Κοβάσεβιτς –απολύτως δικαιολογημένα κατά την γνώμη μου– αλλά πολύ περισσότερη κουβέντα θα γίνει για τη δήλωση του Ακη Ζήκου.

Μια ακόμα απόδειξη για την προσέγγιση που πάρα πολλοί από εμάς έχουμε υιοθετήσει απέναντι στο ποδόσφαιρο. Μια προσέγγιση που –ουσιαστικά– δηλητηριάζει τη χαρά του παιχνιδιού. Βέβαια, υπήρξαν –και συνεχίζουν να υπάρχουν– αφορμές που έθρεψαν την καχυποψία και προσφέρουν μια βολική αλλά όχι πάντα επαρκή δικαιολογία για την εξήγηση του αποτελέσματος.

Την κατευθυνόμενη ή προκατειλημμένη διαιτητική συμπεριφορά. Μια δικαιολογία που βρίσκει πρόσφορο έδαφος ανάπτυξης στην οπαδική μας παιδεία, με βάση την οποία δεν μπορούμε να δεχθούμε και να αναγνωρίσουμε την ανωτερότητα του άλλου. Σε κανέναν δεν αρέσει να χάνει, αλλά η ήττα είναι μέρος του παιχνιδιού και ως τέτοιο πρέπει κανείς να την αποδέχεται.

Ο μόνος που κερδίζει πάντα είναι ο τύπος που αυτοϊκανοποιείται, αλλά αυτός παίζει πάντα μόνος του. «Χάσαμε δίκαια, δεν λέω, αλλά μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος γιατί οι διαιτητές παίζουν πάντα σαν χεσμένοι στο Καραϊσκάκη;». Σε αυτή τη δήλωση του Ζήκου το πρώτο μέρος θα περάσει απαρατήρητο, θα αγνοηθεί και στον δημόσιο διάλογο θα κυριαρχήσει το δεύτερο σκέλος, που άλλωστε έχει και ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Προσφέρει μια βολική εξήγηση –όχι κατ' ανάγκην ψευδή– σε όλους όσοι δεν είναι Ολυμπιακοί.

Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο κάποιος διαιτητής να σφυρίξει έδρα στο γήπεδο «Γ. Καραϊσκάκης» διότι θέλει να φανεί αρεστός στους ανθρώπους μιας από τις δύο μεγαλύτερες ομάδες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ή επειδή θέλει να έχει το κεφάλι του ήσυχο. Ή ακόμη διότι, αν πρόκειται για ένα διαιτητή περιορισμένων δυνατοτήτων, αυτός είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να διεκπεραιώσει το παιχνίδι με τις μικρότερες δυνατές απώλειες σε προσωπικό επίπεδο.

Φαντάζομαι ότι κάτι ανάλογο μπορεί να συμβεί –και έχει συμβεί– και σε παιχνίδια του ΠΑΟ ή της ΑΕΚ. Υπάρχει ένα ακόμα ενδεχόμενο. Οι διαιτητές να παίζουν «χεσμένοι» διότι κάποιος τους υποχρεώνει. Επειδή υπάρχει ένα ολόκληρο παράνομο σύστημα «παραδιαιτησίας», μια «παράγκα» που λειτουργεί αποκλειστικά για λογαριασμό του Ολυμπιακού.

Αυτό πραγματικά συνέβη και λειτούργησε στο παρελθόν και υποθέτουμε ότι συνεχίζει να λειτουργεί, διότι αυτή η λειτουργία εξηγεί πολύ βολικά τη συμπεριφορά των διαιτητών –κατά τον Ζήκο– στο «Γ. Καραϊσκάκης». Η αποδοχή αυτού του ενδεχομένου, φυσικά, καταργεί το πρώτο σκέλος της φράσης του Ζήκου, περί της δίκαιης νίκης, πράγμα λιγάκι αντιφατικό. Βέβαια, παρόμοια συμπεριφορά –όχι στο επίπεδο του «χεσμένου», αλλά της εύνοιας με το γάντι, που πολλές φορές είναι απροκάλυπτη– μπορεί να εντοπίσει κάποιος σε ομάδες που αντιμετωπίζουν τη Ρεάλ μέσα στο «Μπερναμπέου», τη Μίλαν στο «Μεάτσα», τη Γιουνάιτεντ στο «Ολντ Τράφορντ» ή την Μπάγερν στην «Αλιάντζ Αρίνα».

Είναι η «θεσμοθετημένη» εύνοια προς τους ισχυρούς, η οποία με ενοχλεί, αλλά έχει γίνει συστατικό στοιχείο ενός παιχνιδιού στο οποίο πλέον διακυβεύονται εκατομμύρια. Ισως γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο να γράφουμε κείμενα για το δεύτερο μισό της δήλωσης του Ζήκου και όχι για το πρώτο. Διαβάζονται πιο εύκολα και από πιο πολλούς. Ποιος θα διάβαζε, άλλωστε, κάτι που θα ανέλυε ή θα ομολογούσε την ανωτερότητα του αντιπάλου του;

Περί της εκπέδευσης του ταπιάνει

Αγαπητή αναγνόστες κε αναγνόστρηες, επανεμφανίζομαι στη γνόριμη θέσι μου λόγο γιορτόνε και λόγο που είχα πολύ χρόνο για συγκραφή μετά από μία ολιγόλεφτη απουσία που σινέβη εκσετίας ενός μικρού τραβματισμού που ίχα στο πόδι κε έτρεχα στους Νικολάου για να διορθόσουνε το διεστραμένο μου το πόδι.

Ο τραβματισμός μου προκσενήθηκε εκσετίας ενός βεβιασμένου πηδίματος που ίχα από μίαν μάντρα γιατίς γίρισε ο άντρας της μιανής πιο γρήγορα από την δουλιά του, γεγονός καταδικαστέον γιατίς άμανε ο καθής φέβγη πιο γρηγόρα από την δουλιά του, θα πέπση στα τάρταρα η παραγογικότης κε το κράτος θα φτοχίνη περετέρο κε δεν θα έχουμε που την κεφαλήν πλύνε.

Τόρα, για να ίμε κε ειλικρινής ο τραβματισμός θα μπορούσε να ίχε γλιτοθή αλλά ίχα πλιροφορίες ότι ο άντρας της ήτονε κάτι σαν Τζατζαρά στο θυμομένο του κε τελικός απεδίχθη ότι ήτονε αθροπάκι του θεού, σκέτος Τσόχος στο μπόι, κε μάλιστα ίρθε στη μαντρα αποκάτο κε με βοίθισε κε δεν του πίγε ο μιαλός του στο πονιρό. Κε εφτιχος που βρέθικε το αθροπάκι κε με πίγε στα εφιμερέβοντα τα επίγοντα αμέσος κε προκάναμε τη ζιμιά. Μάλιστα με το αθροπάκι γίμναμε κε κολιτάρια κε έτσι αμα γίνο καλά θα μπορέσο να πηδάο το γινεκάκι του χορίς ανγχος.

Τέλος πάντον, ίχα κε κάτη ντράβαλα με την έφεσής μου, που εκ νέου αναβλήθηκε γηατί την τελεφτέα στιγμή ασκήθηκε μία διοκση στον ισαγγελέα για λόγους διαφθοράς, επιδής τάπιανε από τον πρόεδρο του δικαστηρίου, ο οπίος επίσης τάπιανε από κάτι δικιγόρους που κατεφθίνανε τις αποφάσης όπος γουστάρανε κε τηνε πλίροσα εγό, που από ότη κατάλαβα μέσα στο δικαστήρηον ίμανε ο λιγότερο διεφθαρής από όλους. Ισος μπορό να πο με μά επιφίλακση ότι μπορή να ίμανε κε ο πιο μαλάκας αφου δεν τα έπιανα από κανένανε, στα φανερά τουλάχιστον.

Κε έτσι όπος γίνετε η κενονία, νομίζσο ότι πρέπη να αλάκση όλο το εκπεδεφτικό σίστημα κε να γίνουνε δάσκαλοι στα σχολία οι εφοριακοί, κε ιδικά αφτοί του ΣΔΟΕ που έχουνε τεραστίαν εμπιρίαν περί πιασίματος, κε δεν αποκλίο κε τους τελονιακούς που κε αφτή γνορίζουνε περή τα σχετικά. Οπος βλέπη κανής, αμα κσέρης πος να τα πιάνης κε να κρατάς το στόμα σου κλιστόν μπορής να φτάσης πολί πσιλά, μέχρι κε ιπουργός που λέη ο λόγος ή κε ακόμη πσιλότερα, μέχρι κε μιτροπολίτης, μόνο που αφτοί πολλές φορέ μπερδέβοντε κε αντίς για μπικικίνια πιάνουνε άλα πράματα.

Βεβέος, πρέπη να δίνης κε να πέρνης κριφά κε να μην εχτίθεσε σε δεκσιόσης κε πανιγίρια γιατής κικλοφοράνε κε κάμερες κε θα ίσε καταλήγον κατηγορούμενος στους Μάκηδες που εντός ολίγου θα ορκίζουσιν κιβερνησης, αντί του Χριστόδουλα. Η διαφθορά, πάντος ίνε ένα φενόμενον που νομίζο ότι πρέπη να νομιμοποιηθή όστε να μπορή το κράτος να φορολογάη την ικονομική αφτή δραστηριότης όπος κε με τον στίχημα.

Κε αμα νομιμοποιηθή η μίζα κε το λάδομα, ίμε της άποπσης ότι όλα θα δουλέβουνε κανονηκά κε κανής δεν θα έχη παράπονο, αρκή να σινφονίσουμε σε έναν τιμοκατάλογο κε να μην γίνοντε τραγικές ιππερβάσης ης βάρος κάπιονε.

Πάλλη, πάμε γι' άλλα

Αν η τοποθέτηση της κυρίας Πετραλιά στο Υπουργείο Απασχόλησης στη θέση του κ. Μαγγίνα είναι ένδειξη του στελεχιακού πλούτου της κυβέρνησης, τότε μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι για την επαναστατικότητα, το περιεχόμενο και την κατεύθυνση των λεγόμενων μεταρρυθμίσεων. Η τοποθέτηση της κυρίας Πετραλιά στο Υπουργείο Απασχόλησης θα επιφέρει τη στρογγυλοποίηση των θέσεων της κυβέρνησης για το ασφαλιστικό. Μια στρογγυλοποίηση που είναι αποτέλεσμα των αντιδράσεων των εργαζομένων, που έχουν καταγραφεί, αλλά και της περιορισμένης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Αλλωστε, η κυβέρνηση δεν θα δυσκολευτεί να στρογγυλοποιήσει θέσεις που ουδέποτε είχε –και γι' αυτό δεν τις παρουσίασε. Η κυρία Πετραλιά, επίσης, δεν θα δυσκολευτεί να συνεχίσει τον διάλογο-παρωδία και κάποια στιγμή να παρουσιάσει το νομοσχέδιο λύσης του ασφαλιστικού, το οποίο θα αποτελεί μία ακόμα χαμένη ευκαιρία.