Κάποιος να του εξηγήσει πού βρίσκεται...

Εφυγα από το γήπεδο της Νέας Σμύρνης προσπαθώντας να θυμηθώ αν έχω δει ομάδα του Παναθηναϊκού να παίζει χειρότερα από ό,τι η ομάδα του Πεσέιρο στο πρώτο ημίχρονο. Αν το ματς τελείωνε στο 45', θα 'λεγα ότι η συγκεκριμένη ομάδα έχει εμφανώς πρόβλημα δυναμικού: πιθανότατα κάποιοι ποδοσφαιριστές να είναι υπερτιμημένοι ή εκτός κλίματος. Ο Νίλσον και ο Σέριτς, π.χ., μπορεί για τα διεθνή στάνταρ να είναι δύο καλοί ποδοσφαιριστές: αν τους έβλεπες στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα του ΠΑΟ στη Νέα Σμύρνη, θα τους λυπόσουν. Το ίδιο μπορεί να πει κανείς για οποιονδήποτε άλλον παίκτη των «πρασίνων». πλην του Μόρις και ίσως του Σαλπιγγίδη, που έδειχναν να αγωνίζονται για την ποδοσφαιρική αξιοπρέπειά τους -άντε να βάλω μαζί τους και τον νεαρό Σιμάο και τον άμοιρο ευθυνών Γκαλίνοβιτς. Ομως το δεύτερο ημίχρονο του ΠΑΟ στο ίδιο ματς μαρτυρά ότι το πρόβλημα δεν ήταν οι παίκτες, αλλά η χρησιμοποίησή τους, ό,τι κι αν ισχυρίζεται ο Ζοσέ Πεσέιρο.

Στη Νέα Σμύρνη παρατάχθηκε η ομάδα ενός προπονητή που δεν ξέρει το ελληνικό πρωτάθλημα κόντρα σε μία της οποίας ο κόουτς την ελληνική πραγματικότητα την έμαθε καλά. Ο Λίνεν ύστερα από ένα χρόνο στην πλατεία ξέρει ότι στην Ελλάδα για να αντιμετωπίσεις με επιτυχία τα θεωρητικά φαβορί πρέπει να σπεκουλάρεις στις αδυναμίες τους. Η ανάγνωση του ΠΑΟ ήταν άψογη. Απέναντι στα αμυντικά χαφ του Πεσέιρο παρέταξε κι αυτός τα δικά του: ο Νικολάου και ο Μαϊστόροβιτς έπαιξαν στις θέσεις του Φερνάντες και του Κουμορτζί, ώστε να αφαιρεθεί από τους κόφτες του Πορτογάλου η δυνατότητα να κλέψουν μπάλα πρεσάροντας -από ποιον να κλέψεις την μπάλα όταν δεν την κατεβάζει; Ο Σκούφαλης ως έξω δεξιά μπέρδεψε τον Σέριτς κι έβγαλε εκτός αγώνα και τον Καραγκούνη, που ως αριστερό χαφ έπρεπε να γυρνάει να καλύπτει τον Κροάτη. Ο Μάκος χρησιμοποιήθηκε μέχρι το 65' σαν σέντερ φορ (!), ο Λίνεν το 'κανε για να μένουν πίσω οι δύο στόπερ του ΠΑΟ και να μπορεί να βγαίνει μακριά από την περιοχή ο Τζιμπούρ χωρίς να τον ακολουθεί κανένας. Οι ανορθοδοξίες του Λίνεν κουβαλάνε μια σκέψη: ο Πανιώνιος δεν αφήνει τον ΠΑΟ να παίξει, αλλά είναι και αμφίβολο πόσο ο ΠΑΟ του πρώτου ημιχρόνου είναι μια νορμάλ ομάδα. Ο Σαλπιγγίδης χάνεται παίζοντας εκτός περιοχής πίσω από τον Μάντζιο. Οι πλάγιοι μπακ δεν παίρνουν καμία πρωτοβουλία. Ο Καραγκούνης είναι χαμένος στ' αριστερά: δύο φορές που βγαίνει να πάρει μπάλα στον άξονα ακούει τον προπονητή του να τον εγκαλεί. Ο Σιμάο στα 20 του είναι αδύνατο να κατευθύνει το πρέσινγκ και να βγάλει την ομάδα μπροστά. Ο Τζιόλης δύσκολα θα γίνει οργανωτής (!) επειδή το απαιτεί το ματς. Η χρησιμοποίηση του Δημούτσου για να «ταπωθεί» η δεξιά πλευρά της άμυνας του ΠΑΟ δείχνει ότι το μόνο που ξέρει για τον Πανιώνιο ο Πορτογάλος είναι ότι ο Σπυρόπουλος είναι καλός παίκτης.

Στο δεύτερο ημίχρονο ο Πορτογάλος διορθώνει τα λάθη του, αλλά ο Πανιώνιος δεν υπερασπίζεται απλώς το αβαντάζ: παίζει για να σπάσει μια παράδοση 30 χρόνων. Ο ΠΑΟ παίζει ένα νορμάλ 4-3-3 με τρία ποιοτικά χαφ (τον Μάτος, τον Ιβανσιτς και τον Καραγκούνη σε μια πιο λογική θέση) και δημιουργεί επτά ευκαιρίες για γκολ. Ο Πεσέιρο έχει δει τον αντίπαλο και κάτι έχει καταλάβει. Κάποιος πρέπει να του εξηγήσει ότι στο ελληνικό πρωτάθλημα των πολλών κλειστών παιχνιδιών αυτό ένας προπονητής πρέπει να το κάνει από πριν. Επίσης, κάποιος πρέπει να του πει ότι το ροτέισον δεν έχει νόημα αν το σχήμα της ομάδας και ο τρόπος παιχνιδιού είναι πάντα ίδια: αλήθεια, τι ακριβώς κάνει ο Βέλιτς;