Δεν τιμωρούν μόνο τον Μπλάνκο

Μόνο στο ελληνικό πρωτάθλημα μπορούμε να συζητάμε τρεις μέρες μετά την ολοκλήρωση της αγωνιστικής για το αν η φανέλα σηκώθηκε πάνω από το όριο. Το όριο που διαχωρίζει την άσεμνη χειρονομία από έναν όμορφο πανηγυρισμό.

Για ακόμα μια φορά, η υπόθεση της κίτρινης κάρτας στον Ισμαέλ Μπλάνκο φέρνει στο προσκήνιο το διαχρονικό ερώτημα: το παιχνίδι υπηρετεί τους κανόνες ή οι κανόνες βοηθούν στη βελτίωση της εικόνας του παιχνιδιού;

Φυσικά και οι υπηρέτες των κανονισμών, οι ίδιοι οι διαιτητές, στην ερώτηση αυτή απαντούν χωρίς δεύτερη σκέψη, επιλέγοντας το δεύτερο σκέλος του διλήμματος. Μιλάμε για τις απαντήσεις που δίνονται εκτός γηπέδων. Εντός αγωνιστικού χώρου η απάντηση είναι διαφορετική. Είτε λόγω ανεπάρκειας είτε λόγω διάφορων φοβιών, οι διαιτητές επιλέγουν την τήρηση του γράμματος του νόμου, γνωρίζοντας ίσως ότι έτσι βλάπτουν το παιχνίδι. Το κάνουν αυτό διότι θέλουν να μη δίνουν δικαίωμα σε κανέναν για να τους βάλει κακή βαθμολογία. Η γιούχα του κόσμου αντέχεται, η παραπομπή όχι.

Αν η επιλογή της τήρησης του γράμματος του νόμου σε κάποιο ποδοσφαιρικό ματς σε κάποια γωνιά του πλανήτη κάνει κακό στο ίδιο το άθλημα, εδώ στη χώρα μας, στο φτωχό ελληνικό ποδόσφαιρο, αντιμετώπιση σαν αυτή που έλαχε ο Μπλάνκο -και ο κάθε Μπλάνκο- κι όχι μόνο στο συγκεκριμένο παιχνίδι αλλά και τότε με τη χρήση της μάσκας του Ζορό, κάνει πολύ μεγαλύτερο κακό σε ένα άθλημα το οποίο έχει ανάγκη την ύπαρξη προτύπων και ειδώλων.

Πώς είναι δυνατόν να στερούμε από τους μικρούς φίλους του ποδοσφαίρου τη δυνατότητα να δουν κάτι το οποίο μπορεί να ζηλέψουν, να θέλουν να αντιγράψουν, να θέλουν να μιμηθούν, όταν όχι μόνο δεν κάνουμε κάτι για να αποτρέψουμε τέτοιου είδους τιμωρίες αλλά προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε και την τακτική αυτή των Ελλήνων διαιτητών;

Ολα αυτά σημειώνονται όχι με αφορμή το αστείο της υπόθεσης για το πόσο σηκώθηκε η μπλούζα του Μπλάνκο κι αν ξεπέρασε το από τον νόμο καθορισμένο όριο. Αυτά έτσι κι αλλιώς ακούγονται κι ίσως είναι γελοιότητες. Αυτά σημειώνονται ίσως για να καταλάβουμε με ακόμα ένα παράδειγμα ότι αυτό που λέμε προώθηση του αθλήματος, αυτό που λέμε δημιουργία κοινού, ταύτιση των νέων ανθρώπων με ποδοσφαιρικά είδωλα είναι έννοιες τόσο μακρινές από την ελληνική πραγματικότητα όσο μακρινή μοιάζει και η μέρα που το πρωτάθλημά μας, η Σούπερ Λίγκα, θα μπορεί να δικαιολογήσει απόλυτα το όνομά της...