Το δικαίωμα της αμφιβολίας

O Τάσος Κάκος τελικώς επιλέχθηκε για να διευθύνει το ντέρμπι του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ. Το περίμεναν όλοι, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε άλλος διαθέσιμος. Ο Κουκουλάκης έχει παίξει πριν από δύο εβδομάδες το Αρης – ΑΕΚ. Δύσκολα θα σφύριζε δεύτερο στη σειρά εκτός έδρας ματς της «Ενωσης». Ο Καλόπουλος σφύριξε το ΠΑΟ – ΑΕΚ, δύσκολα θα του έδιναν και το Ολυμπιακός – ΑΕΚ. Ο Κασναφέρης τους είπε «ευχαριστώ δεν θέλω» κι έστειλε τους επόπτες του. Ο Βασσάρας είναι στο Κατάρ, ο Τσίκινης τιμωρημένος κι ο Τεροβίτσας (που θα ήταν μια καλή λύση) είπε «μπάι μπάι». Η μόνη λύση ήταν ο Κάκος. Από τώρα σας λέω ότι το Ολυμπιακός – ΠΑΟ θα το διευθύνει ή ο Βασσάρας ή ο Κουκουλάκης. Για τα υπόλοιπα ντέρμπι, αν όλα συνεχιστούν όπως τώρα, βλέπω να φέρνουν ξένους.

Ιτσκος

Ο Κάκος έχει παίξει φέτος το Λεβαδειακός – ΑΕΚ (0-4) και το Αστέρας Τρίπολης – Ολυμπιακός (1-0). Και στα δύο έκανε λίγο δημόσιες σχέσεις με τους μεγάλους, όπως άλλωστε και στα δύο ματς του ΠΑΟ που διεύθυνε: στον αγώνα Εργοτέλης – ΠΑΟ (0-4) άφησε τον γηπεδούχο με δέκα παίκτες και στο Λάρισα – ΠΑΟ (2-2) «έσπρωξε» τον φιλοξενούμενο, αν και αρνήθηκε να αφήσει τη Λάρισα με 10 παίκτες, όταν ο Βενετίδης έριξε μια αγκωνιά στον Δημούτσο. Η καλύτερή του εμφάνιση μέχρι τώρα ήταν στο ντέρμπι της Σαλονίκης Αρης – ΠΑΟΚ (3-1). Εγινε φέτος διεθνής, θεωρείται φιλοπαναθηναϊκός, δηλώνει ότι δεν μασάει από έδρες. Και είναι και τυχεράκιας. Από εδώ και πέρα είναι προτιμότερο να παίζει κανείς το Ολυμπιακός – ΑΕΚ παρά ματς των τριών της κορυφής με αντιπάλους μικρότερους. Εν προκειμένω είναι ευκολότερη η δουλειά του Κάκου από αυτή του Καλόπουλου π.χ. που θα παίξει Πανιώνιος – ΠΑΟ ή του Παμπορίδη και του Ιτσκου που έπαιξαν την περασμένη Κυριακή το Ηρακλής – ΠΑΟ. Θα σας εξηγήσω γιατί.

Δεκέμβρης

Στην Ελλάδα όταν πάρουν κεφάλι στη βαθμολογία δύο ή τρεις ομάδες, οι διαιτητές είναι σαν να σφυρίζουν κάθε Κυριακή τα παιχνίδια τους. Επαιζε π.χ. την Κυριακή ο Ηρακλής με τον ΠΑΟ. Νομίζετε ότι ο Ιτσκος που έπρεπε να κρίνει αν ο Χλωρός είναι ή δεν είναι οφσάιντ σκέφτεται τον Ηρακλή ή μετρά ποιος είναι γηπεδούχος; Ποτέ δεν το κάνει. Αυτό που βλέπει είναι τον ΠΑΟ, την ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό: κανέναν άλλο. Και προκειμένου να μην μπλέξει με όλους αυτούς, σηκώνει τη σημαία αβίαστα. Ειδικά στις φάσεις του οφσάιντ αυτό είναι ο ορθότερος ελληνικός κανόνας: ποτέ μην παίρνεις θέση υπέρ του μικρού, γιατί δεν μπορεί να ξέρεις σε ποιον θα χρεωθεί η απόφασή σου. Η θέση οφσάιντ δεν είναι όπως τα πέναλτι που πρέπει να κριθεί το είδος του φάουλ, η δυναμική του ή το πώς πέφτει ο επιθετικός. Το οφσάιντ κρίνεται στην κόψη του ξυραφιού και γι' αυτό η FIFA έχει εκδώσει οδηγία στην οποία μιλά για την ανάγκη, όταν υπάρχει αμφιβολία, αυτή να είναι υπέρ του επιτιθέμενου. Είναι η μόνη απόφαση για την οποία η αμφιβολία είναι λογικό να προκύπτει. Κι όμως, αυτή η απλή οδηγία στην Ελλάδα, ειδικά από τον Δεκέμβρη και μετά, ουδέποτε εφαρμόζεται. Σιγά μην έχει αμφιβολίες ο Ιτσκος: από το να δει τον εαυτό του πρωτοσέλιδο, παίζει ΠΟΚ και καθάρισε!

Λάθη

Αναφέρομαι επίτηδες στον Ιτσκο γιατί τον εκτιμώ πολύ. Μαθαίνω ότι είναι σοβαρός άνθρωπος, ότι δεν δίνει αφορμές, ότι είναι κύριος. Μετά το Καυταντζόγλειο κάτι μου λέει ότι θα γίνει και διεθνής. Οχι γιατί έπαιξε λίγο Παναθηναϊκό, αλλά γιατί έδειξε ότι η αμφιβολία του είναι υπέρ του μεγάλου. Ετσι κάνεις καριέρα στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια: αυτό θέλουν οι διοικούντες το ποδόσφαιρο. Οχι καλούς διαιτητές, αλλά διαιτητές που κάνουν προσεχτικά λάθη.

Απόρροια

Αυτή η νοοτροπία των διαιτητών (απόρροια των πιέσεων που δέχονται από όσους τους διοικούν και που για να δικαιολογήσουν τις καρέκλες τους γαντζώνονται στους εκάστοτε δυνατούς) καταργεί επί της ουσίας (από ένα σημείο του πρωταθλήματος κι έπειτα) το δικαίωμα του μικρού να κάνει αποτέλεσμα. Στο ελληνικό πρωτάθλημα στήνεται ένα σκηνικό στα μέτρα των εκάστοτε πρωτοπόρων: για να κάνει μια μικρότερη ομάδα βαθμούς πρέπει ο μεγάλος να σέρνεται και να μην μπορεί να τον κρατήσει όρθιο κανένα σημαιάκι διαιτητή. Από εκεί κι έπειτα αναλαμβάνει δουλειά η εγχώρια αθλητικογραφία: στο μίξερ της όλα σχεδόν γίνονται ΠΟΚ! Οι στοιχειώδεις κανόνες του παιχνιδιού ανατρέπονται: όρεξη να υπάρχει. Το «τι θέλετε και μιλάτε; Τριακόσια άτομα πάτε στο γήπεδο;», είναι η ευκολότερη των ερωτήσεων. Νόμος στην Ελλάδα είναι το δίκιο αυτού που πουλάει ως πρωτοσέλιδο.

Συνέχεια

Τι συμβαίνει στη συνέχεια; Είναι απλό: ξεκινάει το νταραβέρι. Πόσους βαθμούς έχασες, Ξάνθη (Πανιώνιε, Αρη, Ηρακλή, ΟΦΗ, Καλαμαριά, Ατρόμητε, Λάρισα κ.λπ.) με τους μεγάλους; Θα τους πάρεις με τους μικρούς και από τους μικρούς! Ετσι αρχίζει ένα καταπληκτικό εμπόριο λαθών (και κατανόησης) που κάνει εξαιρετικά χρήσιμους τους ενδιάμεσους που είναι πρόθυμοι ν’ ακούσουν τον πόνο του καθενός και να του δώσουν δίκιο: αν αυτό το εμπόριο δεν υπήρχε, δεν θα υπήρχαν κι αυτοί. Τι θα υπήρχε; Πιθανότατα περισσότεροι οπαδοί των μικρότερων ομάδων -αλλά γι' αυτούς ειδικά ουδείς νοιάζεται! Πόσες εφημερίδες (ή ψήφους ή Ενώσεις ή χορηγούς ή ό,τι άλλο) να φέρουν οι τριακόσιοι;

Βιασμός

Στην Ελλάδα ονομάζουμε πρωτάθλημα τον βιασμό κάποιων ομάδων που υπάρχουν για να λειτουργούν ως κομπάρσοι στο σόου των μεγάλων. Που συνήθως είναι και πολύ κακής ποιότητας…

Κρίσεις

Mια και η σελίδα αφιερώθηκε στα διαιτητικά, θέλω να πω κάτι και για τη διαιτησία του Παπασταμάτη στο Λάρισσα - Αρης (1-0) με αφορμή κάποιες επιστολές που έστειλαν στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο (karpetshow@yahoo.gr) οπαδοί του Αρη. Μου γράφει χαρακτηριστικά ο φίλος Νίκος Παπάς: «Υπήρχαν αρκετές φάσεις που οι αποφάσεις του Παπασταμάτη ήταν πολύ κακές για τον Αρη και τις οποίες θεωρώ πολύ πιο σημαντικές από το πέναλτι του τελευταίου λεπτού. Οπως το μαρκάρισμα του Κώτσιου στον Κάλβο (όλοι θυμόμαστε την κόκκινη που δέχτηκε στον Ατρόμητο) που θεωρώ πως ήταν κόκκινη κάρτα και στο οποίο δεν σφύριξε ούτε καν φάουλ... Ο ίδιος ποδοσφαιριστής παίρνει λίγο αργότερα την μπάλα με το χέρι μπροστά από τον Κόκε. Θα ήθελα επίσης να σας ρωτήσω αν μπορούσε να τιμωρηθεί ο Βενετίδης για το σπρώξιμο στον Χαβίτο μέσα στην περιοχή. Θεώρησε ότι ο Χαβίτο βούτηξε σε μια φάση που επίσης ήταν πεντακάθαρη η παράβαση κ.λπ., κ.λπ.».

Απαντώ λοιπόν. Η προσέγγιση στη διαιτησία του Παπασταμάτη είναι λανθασμένη όταν γίνεται με αυτό τον τρόπο. Το ματς ήταν κλειστό, δύσκολο και αρκετά σκληρό. Ο διαιτητής άφησε τις ομάδες να παίξουν, δεν το διέκοπτε και ως εκ τούτου πήγαινε γυρεύοντας (!) αφού σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου όταν αφήνεις ομάδες να παίξουν, μπορεί να γίνει μεγάλη φάση ακόμα και στις καθυστερήσεις. Δεν μου πάει καρδιά να τον καταδικάσω, επειδή δεν είναι απατεώνας.

Από την άλλη, θέλω να θέσω ειδικά στους φίλους του Αρη τον εξής προβληματισμό: όταν όλη την εβδομάδα γίνεται γνωστό (σε όλους τους τόνους) ότι ο προϊστάμενος της ελληνικής διαιτησίας δηλώνει στο Δ.Σ. της Σούπερ Λίγκας ότι μόνο η Λάρισα δικαιούται να έχει παράπονα, τι περιμένατε, άραγε, να γίνει στο ματς με τον Αρη όταν στον Παπασταμάτη θα προέκυπτε μια αληθινή δύσκολη φάση; Τι θα σκέφτονταν εκείνη τη στιγμή; Τον κανονισμό ή τις κρίσεις των ανωτέρων του;

Δεν απορώ με τον Παπασταμάτη, απορώ με τον Λάμπρο Σκόρδα. Που άφησε στο Δ.Σ. της Σούπερ Λίγκας να γίνει μια τέτοια συζήτηση…