Η διαλυμένη οικογένεια του ελληνικού ποδοσφαίρου

Εδώ και (πάνω από) ένα μήνα, μερικοί κόμβοι στην ελληνική περιφέρεια κι άλλες τόσες γειτονιές στις μεγαλουπόλεις στερούνται τον κυριακάτικο μεσημεριανό καφενέ. Την μπάλα. Να πάνε τη βόλτα τους, όσοι το 'χουν συνήθειο να πηγαίνουν στο τοπικό γήπεδο.

Να ρίξουν δυο-τρία μπινελίκια... οπωσδήποτε, να δουν μια-δυο φάσεις... άμα κάτσει, να περάσεί η ώρα ώσπου να πιάσει να σκοτεινιάζει, κι ύστερα, πριν γυρίσουν σπίτι, να περάσουν απ' το καθημερινό (κανονικό) καφενείο για καμιά ξερή. Κι από Δευτέρα, πάλι, στο μεροδούλι-μεροφάι.

Με κριτήριο τη μέση προσέλευση θεατών (και όχι τις εξαιρέσεις τόπων με δυναμική τύπου Ιωαννίνων ή Αγρινίου) σ' αυτά τα γήπεδα, το προϊόν της Β' και της Γ' Εθνικής δεν είναι κάτι που λείπει σε πολλούς. Ωστε να λογίζεται σοβαρό, ως εκ τούτου και πιεστικό, «κοινωνικό» πρόβλημα.

Ο κόσμος βασανίζεται από άλλα κι άλλα, σε πανεθνική ή σε τοπική κλίμακα, τέτοια. Αληθινά προβλήματα. Η υπόθεση της Β' και της Γ' Εθνικής έχει ενδιαφέρον περισσότερο ως θέμα συμπεριφορών στο εσώτερο της ελληνικής ποδοσφαιρικής πυραμίδας. Ο όρος «πυραμίδα» προτιμάται απ' τον όρο «οικογένεια».

Στις πραγματικές συνθήκες, εάν χρειάζεται να δούμε τη Σούπερ Λίγκα και την Ενωση Β'-Γ' Εθνικής ως (ευρύτερη) οικογένεια, τότε όλο αυτό μπορεί να γίνει αντιληπτό μονάχα ως κλασική... διαλυμένη οικογένεια. Στην αντιμαχία υπάρχουν ορισμένα ασφαλή δεδομένα.

Το πρώτο είναι η συσσώρευση χρεών στην πλάτη της Ενωσης Β'-Γ' Εθνικής απ' τις παλαιότερες (διοικητικές) χρήσεις της ΕΠΑΕ. Με όλες τις ενδεχόμενες (εύλογες) επιμέρους ενστάσεις των σημερινών εταίρων της Σούπερ Λίγκας για τις λεπτομέρειες ως προς τα ύψη των χρεώσεων, η bottom line είναι ότι τα λεφτά στις δικές τους ομάδες, κατά κόρον, κατέληξαν (με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο) να ωφελήσουν.

Το δεύτερο είναι η καταφανής άρνηση, πασπαλισμένη και με την (ίδιον των ισχυρών) αλαζονεία της Σούπερ Λίγκας να διευθετήσει το χρέος. Οπου ακούει κανείς να συστήνονται «επιτροπές διαλόγου» για εξεύρεση «κοινά αποδεκτής λύσης», ο Ελληνας είναι εκπαιδευμένος να ξέρει ότι πρόκειται περί προμελετημένου σχεδίου κωλυσιεργίας.

Η ψύχραιμη εκτίμηση είναι ότι το χρέος, ασυζητητί, η Σούπερ Λίγκα οφείλει να το τακτοποιήσει. Ακριβώς με την ίδια λογική με την οποία ο Ζαγοράκης πληρώνει τα κερατιάτικα του Μπατατούδη ή ο Νικολαΐδης τα αίσχη του Ψωμιάδη. Οταν αναλαμβάνεις, τεκμαίρεται ότι αναγνωρίζεις.

Αυτό, όμως, θα 'ναι (όποτε γίνει) one-off. Πάρτε τα κι απαλλάξτε μας! Στον βαθύτερο χρονικό ορίζοντα έχει σημασία να δούμε εάν η Σούπερ Λίγκα φέρει την (ηθική) υποχρέωση της πάγιας, π.χ. σε ετήσια βάση, ενίσχυσης της Ενωσης Β'-Γ' Εθνικής. Για μένα, όχι. Το νόημα της ηθικής υποχρέωσης θα ήταν η άνωθεν τόνωση ομάδων-φυτωρίων, απ' τις οποίες τα «μόνιμα μέλη» της Σούπερ Λίγκας και οι Εθνικές αντλούν (και επανδρώνονται με) ποδοσφαιριστές.

Αλλά... ποιους ποδοσφαιριστές; Τους μικρούς ερασιτέχνες απ' τα χωριά, που κάποτε τους έπαιρνε η μεγάλη ομάδα του νομού κι έπειτα τους πουλούσε στη μεγάλη ομάδα της χώρας, τώρα τους βρίσκουν από μαθητούδια στο γυμνάσιο (και τους μαζεύουν απευθείας) οι μεγάλες ομάδες. Ο ενδιάμεσος ρόλος του μεταπράτη έχει, de facto, συρρικνωθεί. Πλέον, ο σύλλογος-μεταπράτης παίρνει... δανεικούς απ' τον μεγάλο σύλλογο τους πιτσιρικάδες για να τους «ψήσει».

Δεδομένο είναι, επίσης, ότι και λεφτά να παίρνουν απ' τη Σούπερ Λίγκα οι ομάδες της Β' και της Γ' Εθνικής... δεν θα σωθούν (όσοι δεν «επιχειρούν» στα σοβαρά, όπως π.χ. ο Παναιτωλικός) απ' αυτά. Πάλι στα ίδια, τα μίζερα, θα έρθει η στιγμή να καταλήξουν. Και πάλι θα κλαίγονται, με το χέρι του επαίτη απλωμένο. Ο Κανελλάκης τζούνιορ, χθες, είπε μια κουβέντα όχι άνευ σημασίας: «Απεργία με μεταγραφές δεν γίνεται!».

Στο τέλος τέλος, ποια «ηθική υποχρέωση» θα επιβάλει στη Σούπερ Λίγκα να συντηρεί στη φυτοζωία δεκάδες ομάδες που υπάρχουν μόνο και μόνο για να παίζονται στο Στοίχημα (κι ύστερα... ν' αλληλοκράζονται δημοσίως!) και να 'χει κάθε εβδομάδα ο ΟΠΑΠ τον ίδιον μπελά, με τις αποδόσεις και τις φραγές στο κεφάλι του;