Ο διαιτητής ή οι ήττες οι τρεις;

Η ένταση των διαμαρτυριών για τη διαιτησία είναι -συχνότατα- ευθέως ανάλογη όχι της αδικίας, αλλά της αποτυχίας. Ματαιοπονεί οποιοσδήποτε πασχίζει να ερμηνεύσει την οργισμένη -και ουδόλως πρωτότυπη- αντίδραση του Ντούσαν Μπάγεβιτς με όρους που αφορούν αυτή καθ' αυτή τη διαιτησία στο Αλκαζάρ. Σπαταλά την ώρα του οποιοσδήποτε αναζητεί αναλογίες ανάμεσα στο ειδικό βάρος των διαιτητικών σφαλμάτων και το... βαρύγδουπο της διαμαρτυρίας Μπάγεβιτς. Ας προσμετρήσει, απλώς, το βάρος τριών συνεχών ηττών μιας ομάδας, την οποία περιβάλλουν πλέον αυξημένες απαιτήσεις. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.

Η αντίδραση του Μπάγεβιτς ήταν πασιφανώς υπερβολική, αλλά και... βολική. Αλήθεια, σκέφτεστε τι θα έπραττε έως τώρα ο (κυριακάτικος) αντίπαλός του, ο Δώνης, εάν είχε υιοθετήσει παρόμοια «πολιτική», κλιμακούμενη αναλόγως του πόσο ασυγχώρητα θεωρούσε κάθε φορά τα φαλτσοσφυρίγματα που αδικούσαν την ΑΕΛ; Εδώ και καιρό ο Δώνης θα παρουσιαζόταν στις συνεντεύξεις Τύπου μόνο και μόνο για να αιχμαλωτίσει τον αντίπαλο προπονητή. Να τον κρατήσει όμηρο ζητώντας, αντί λύτρων, δύο ευνοϊκά σφυρίγματα στους επόμενους έξι αγώνες της ΑΕΛ.

Καθένας δικαιούται να αντιδρά όπως και όποτε κρίνει σκόπιμο, θα μου πείτε. Ασφαλώς. Εμείς οι κοινοί θνητοί δεν έχουμε παρά να αναρωτηθούμε πόση «πριγκιπική» νηφαλιότητα αποπνέει η αντίδραση Μπάγεβιτς -και πόση θα αποπνεύσει, εάν τυχόν εξελιχθεί σε «πολιτική». Εάν τυχόν μονιμοποιηθεί. Οχι, δεν έχουμε στον νου κανένα «σαβουάρ βιβρ» όταν μιλάμε για ηρεμία. Για τον ίδιο τον Αρη μιλάμε. Κάθε ομάδα κινδυνεύει να εκνευριστεί και να αποπροσανατολιστεί, εάν ο προπονητής ενοχοποιεί –καθ' υπερβολή μάλιστα– τη διαιτησία. Τα σχετικά παραδείγματα αφθονούν. Οι παίκτες εκλαμβάνουν ως σπασμωδικότητα την περί διαιτησίας υπερβολική γκρίνια του προπονητή τους. Ο ίδιος φαντάζει, έτσι, βραχυκυκλωμένος, με «στερεμένο» το ντεπόζιτο των ιδεών -είτε είναι είτε όχι. Με αυτονόητες αρνητικές επιπτώσεις στην ομάδα.

Γιατί να (κινδυνέψει να) μπει σε τέτοιο τούνελ ο Αρης; Επειδή διέρχεται μια αγωνιστική κάμψη; Η ομάδα, η οποία από την περσινή σεζόν έχει εμπεδώσει υγιέστατα αγωνιστικά χαρακτηριστικά, διαθέτει καλό έμψυχο υλικό. Σύμφωνοι, χρειάζονται προσθήκες στο ρόστερ -ιδού η περίοδος μεταγραφών, καταφθάνει. Ξέρετε καμιά ομάδα, της οποίας οι παράγοντες διαθέτουν την πολυτέλεια να λένε στα σοβαρά «είμαστε πλήρεις;». Συγγνώμη που το... θυμήθηκα, αλλά αυτό το είπε κάποτε ο ίδιος ο Μπάγεβιτς -στο τελευταίο του «πέρασμα» από τον Ολυμπιακό. Και εγένετο ανέκδοτο...

Αν κάποιος περίμενε, στα σοβαρά, ότι ο φετινός Άρης θα... τρομοκρατούσε με τη βαθμολογική του συγκομιδή τους τρεις «μεγάλους», ωραία, αυτός ο αιθεροβάμων ίσως βλέπει κάποιο «τρένο που χάθηκε». Μήπως δεν έκαναν, κάμποσοι, ανάλογες προβλέψεις για την Ξάνθη του 2005-06, όταν η ομάδα του Ματζουράκη ξεκίνησε με πέντε νίκες στους πρώτους έξι αγώνες; Τέτοια εποχή, Νοέμβριος – Δεκέμβριος, του 2005 άρχισαν οι «γκέλες» της Ξάνθης, προς επίρρωσιν όσων επισημαίνουν πως οι βιώσιμες «επαναστάσεις» των «μεσαίων» είναι πολύ δύσκολη υπόθεση. Ο Αρης, λοιπόν, επί της ουσίας δεν έχασε τίποτε. Είναι κρίμα να χάσει την ηρεμία του μόνο και μόνο επειδή ο «πρίγκιπας» δεν αντέχει στην ιδέα ότι οι τρεις απανωτές ήττες «γρατσούνισαν» ελαφρώς το εικόνισμα του «θαυματοποιού», την αγιογραφία που αδιαλείπτως του φτιάχνει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Σε μία ομάδα όπως ο Αρης, ο Μπάγεβιτς μπορεί να προσφέρει πολλά με την εμπειρία του. Θα ήταν κρίμα να τη ζημιώσει με τον εγωισμό του.