Δύο λόγοι για να πάει κανείς στην Τούμπα...

Αν μιλήσεις με ένα φίλαθλο, θα σου πει ότι ένας από τους λόγους της πτώσης των εισιτηρίων στα ελληνικά γήπεδα είναι τα πολλά ματς του ελληνικού πρωταθλήματος χωρίς σοβαρό ενδιαφέρον. Στην Ελλάδα υπάρχουν κάθε χρόνο τρεις-τέσσερις ομάδες που συμμετέχουν στο πρωτάθλημα σχεδόν χωρίς στόχο: συνήθως πρόκειται για ομάδες πολύ δυνατές για να κινδυνέψουν και πολύ αδύνατες για να διεκδικήσουν κάτι περισσότερο από την παραμονή τους ή μια έξοδο στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, που συνήθως έχει τη γεύση της απογοήτευσης, μια και μοιάζει περισσότερο με όριο δυνατοτήτων, παρά με εφαλτήριο για κάτι σπουδαίο που θα ακολουθήσει. Μια τέτοια ομάδα είναι φέτος ο ΠΑΟΚ. Μπορεί, βελτιώνοντας τις εμφανίσεις του μακριά από την Τούμπα, να τερματίσει στην αρχική εξάδα, μπορεί όμως και να ολοκληρώσει τη χρονιά του κολλημένος μεταξύ έβδομης και δέκατης θέσης. Ο,τι από τα δύο κι αν συμβεί, η χρονιά δύσκολα θα είναι από αυτές που ο οπαδός του ΠΑΟΚ θα θυμάται για τα αγωνιστικά -για τα άλλα μπορεί, για την μπάλα που θα δει είναι δύσκολο να το περιμένει κανείς.

Σε μια τέτοια «ανώνυμη» χρονιά ο ΠΑΟΚτσής έχει δύο λόγους για να πάει στο γήπεδο, πέρα από την εκδήλωση της εμπιστοσύνης στον Θοδωρή Ζαγοράκη και την όντως δύσκολη προσπάθειά του: ο πρώτος λόγος είναι ο Γιώργος Γεωργιάδης κι ο δεύτερος ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος. Ο Γεωργιάδης πιθανότατα θα σταματήσει το επόμενο καλοκαίρι. Μετά το πέρασμά του από τον Ολυμπιακό και τον τραυματισμό του (τον πρώτο στην τεράστια καριέρα του) οι εκτιμήσεις όλων ήταν ότι ο τότε 32χρονος «Μπέμπης» δεν θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά σε σοβαρό επίπεδο. Η επιστροφή του Γεωργιάδη στη Σαλονίκη ήταν η απόδειξη ότι το περιβάλλον παίζει στην καριέρα των ποδοσφαιριστών καταλυτικό ρόλο. Στον Ηρακλή ο Γεωργιάδης βρήκε τα πατήματά του, τη φόρμα του και την όρεξη για ποδόσφαιρο: όχι τυχαία, τη χρονιά που επέστρεψε στις μεγάλες εμφανίσεις ο «Γηραιός» βγήκε στην Ευρώπη. Η απαίτησή του να κλείσει την καριέρα του στον ΠΑΟΚ είναι μια από τις σπάνιες αποφάσεις με σφραγίδα οπαδικού ρομαντισμού που συναντάει κανείς στο ελληνικό ποδόσφαιρο του καιρού μας: ο Γεωργιάδης για να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα υπέγραψε ένα συμβόλαιο με τον ΠΑΟΚ πέρυσι τον Δεκέμβριο για λιγότερα απ' όσα έπαιρνε στον Ηρακλή και παραιτήθηκε δύο φορές από χρήματα που ο Ηρακλής του χρωστούσε. Την πρώτη φορά το έκανε επί Σπανουδάκη και τη δεύτερη πριν από είκοσι μέρες, όταν από τα 85.000 ευρώ που του είχαν επιδικαστεί πήρε τα μισά, διευκολύνοντας τον Αντώνη Ρέμο: έτσι κι αλλιώς, αυτός μόνο για το κεφάλαιο «ΠΑΟΚ» πραγματικά ενδιαφέρεται. Για έναν τέτοιο παίκτη και για όσα κάνει εντός αγωνιστικού χώρου αξίζει κανείς να πηγαίνει στην Τούμπα. Γκολ μπορεί να δεις κι από άλλους -οι συγκινήσεις είναι σπάνιες.

Ο δεύτερος λόγος είναι ο Χριστοδουλόπουλος, που έχει εξαφανιστεί. Ο μικρός είναι το μεγαλύτερο ταλέντο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το να τον βλέπεις να παίζει με την μπάλα είναι απόλαυση. Σαφώς και χρειάζεται κατήχηση, σαφώς και λίγος πάγκος θα του κάνει καλό. Ελπίζω ο παραγκωνισμός του να είναι όντως ένα διδακτικό μάθημα του Φερνάντο Σάντος κι όχι ένας τρόπος για να μην ανέβει η αξία του και κατ' επέκταση να πωληθεί το καλοκαίρι ευκολότερα…