Η ανάμνηση του Barry

Το δημοσιογραφικό κλισέ δεν είναι «Ο προπονητής όμως ξέρει περισσότερα από όλους μας»; Οπότε ο Πεσέιρο, που μετά το χθεσινό ματς με τη Λοκομοτίβ είπε: «Με την Ξάνθη μάς έλειπε η κάθετη πάσα, αφού κάναμε περίπου 60 σέντρες ενώ έπρεπε να παίξουμε πιο χαμηλά την μπάλα», δεν πρέπει να ξέρει κάτι περισσότερο; Οπως για παράδειγμα ότι δεν έχει μεγάλο νόημα πώς το ονομάζεις το χαφ, αλλά τι μπορεί να κάνει. Και ότι με Τζιόλη και Μάτος ο Παναθηναϊκός κόβει μια χαρά, αλλά με την Ξάνθη δεν υπήρχε τίποτα για να κοπεί. Αλλά υπήρχε κάτι για να τρυπηθεί. Η άμυνα της Ξάνθης, που χωρίς την μπαλιά-τρύπα το μόνο που χρειαζόταν να κάνει ήταν να πηδάνε τα στόπερ σαν να στεκόντουσαν σε τραμπολίνο και να κόβουν σέντρες. Επίσης, να προστεθεί ότι το συγκεκριμένο πρόβλημα του Παναθηναϊκού δεν προβλέπεται να λυθεί από τον εντυπωσιακό Σιμάο. Ο 19χρονος από τη Μοζαμβίκη δείχνει ότι μπορεί να γίνει ένας πολύ καλός αμυντικός χαφ, αλλά να έχει αποφασίσει να αναδειχθεί μέσα από τη δύναμη. Οπότε ο Παναθηναϊκός πρέπει να σταυρώνεται να γυρίσει καλά ο Εζεκίελ Γκονζάλες και να ξαναβρεί το κέφι του για μπάλα ο Αντρέας Ιβανσιτς, που στα τελευταία ματς μοιάζει να κάνει μόνο τα τυπικά και αυτά δίχως κέφι.

Για τον Ολυμπιακό ισχύει ό,τι και για την ΑΕΚ με τη Βέροια την πρώτη αγωνιστική. Σε έναν άθλιο αγωνιστικό χώρο με καταρρακτώδη βροχή οποιοδήποτε συμπέρασμα για τις αξίες των παικτών είναι υπερβολικό. Εκτός φυσικά από το ότι ο Γκαλέτι έχει τέτοια μεγάλη ποδοσφαιρική κλάση που από τον κίνδυνο της εγκεφαλικής θλάσης των αντιπάλων θα έπρεπε να του απαγορεύεται να παίζει με αντιπάλους παίκτες ομάδας της Γ’ Εθνικής. Πάντως και σε τζακούζι να παίζανε, η διαφορά ανάμεσα στους Τζόρτζεβιτς και Γκαλέτι και Αρτσούμπι και Νούνιες θα φαινότανε. Με τον Αρτσούμπι να δείχνει πιο κοντρολαρισμένος από τον Νούνιες, που από έκφραση πρόσωπου και συμπεριφορά μοιάζει με επαρχιώτη παλιάς ελληνικής ταινίας που για πρώτη φορά βλέπει την Ομόνοια. Οσο για τον Μήτρογλου, έχει τον ατομισμό του γνήσιου φορ, αλλά δείχνει ότι έχει και την ικανότητα για να τον υποστηρίξει. Τουλάχιστον σύμφωνα με τον Νίκο Αναστόπουλο, που στη χθεσινή εκπομπή με τον «Κάρπετ» έδειχνε λιγωμένος από το ταλέντο του Μήτρογλου. Και όσο για ατομισμό, κανένας δεν έχει κατηγορήσει τον allenatore ότι δεν ξέρει το νόημα της λέξης.

Οχι ότι το γήπεδο του Μπόλεσλαβ ήταν state of the art. Οπου ο Ριβάλντο έδειξε ότι μπορεί ακόμα να τρέχει και ότι με μικρομεσαίες, όπως η Βλάντα, με τον Ράμος να μην έχει επιθετική πίεση μπορούν να κάνουν τη δεξιά πλευρά της ΑΕΚ φαρμακερή για τους αντιπάλους. Σε αντίθεση με την αριστερή, που ο σοβαρός αλλά άχρωμος Αρουαμπαρένα και ο ασόβαρος αλλά ντεφορμέ Ζούλιο Σέζαρ δείχνουν να μην μπορούν να τρομάξουν ούτε κουνέλι. Αν υπήρξε highlight του αγώνα, ήταν από τους οπαδούς της ΑΕΚ που καθόντουσαν πίσω από τον Αλέξη Σπυρόπουλο συνοδεύοντας τη μετάδοση με συνθήματα και παρατηρήσεις. Εάν από το Mega αποφασίσουν να ξεκινήσουν μια συνεργασία, ας πούμε με το όνομα «Alexis & the Boleslav Kids», η ανάμνηση του Barry White & the Love unlimited γρήγορα θα ξεθωριάσει.


Από χθες ένας δολοφόνος κυκλοφορεί ατιμώρητος ανάμεσά μας. Ο δολοφόνος ή -ακόμα χειρότερα- οι δολοφόνοι του Μιχάλη Φιλόπουλου, που ποτέ δεν θα τιμωρηθούν για την πράξη τους, επειδή η Αστυνομία δεν έκανε καλά τη δουλειά της. Επειδή κάποιοι αστυφύλακες πήραν καταθέσεις των κατηγορουμένων χωρίς να παρευρίσκονται συνήγοροί τους. Ενα γεγονός που είχε διαρρεύσει μετά τις ανακρίσεις, είχε διαψευστεί από τη διεύθυνση της Αστυνομίας και φυσικά σήμερα δεν υπάρχει κάποιος στο ραδιόφωνο να παίζει τη διάψευση στον υπουργό Δημόσιας Τάξης και τον αστυνομικό διευθυντή για να δούμε τι έχουν να πουν και να καταλάβουμε σε τι «αστέρια» βασίζουμε την ασφάλειά μας.

Μου είναι απεχθές να τιμωρούνται πολίτες για να ικανοποιηθεί το δημόσιο αίσθημα. Αλλά μου είναι απεχθέστερο ένοχοι να απαλλάσσονται για τεχνικούς λόγους που προέκυψαν από την ανικανότητα των αστυνομικών. Ακόμα χειρότερα, όταν υπάρχουν υπόνοιες ότι η ακύρωση των καταθέσεων μπορεί να κρύβει κάτι χειρότερο από την ανικανότητα. Πάντως ύστερα από την τοποθέτηση της υπόθεσης στο αρχείο οι χούλιγκαν έχουν το δικαίωμα να πάρουν τα πάνω τους και φυσικά αφού δεν τους εμπόδισε ο νόμος αποκλείεται να τους τρομάξουν οι επαναλαμβανόμενοι πλατειασμοί του Λιάπη και του Ιωαννίδη ότι θα μετατρέψουν τα clubs των οργανωμένων σε συλλόγους φίλων της ομάδας.

Αντίθετα, η κυβέρνηση μοιάζει να τρομάζει από τις πρώτες αντιδράσεις για το ασφαλιστικό. Για την ώρα ακολουθεί την τακτική της προληπτικής τρομοκρατίας ώστε τα τελικά μέτρα να φανούν ήπια. Αφήνει να κυκλοφορήσουν φήμες ότι οι εργαζόμενοι θα παίρνουν σύνταξη στα 68 και στα 70, για να ανακουφιστεί ο κόσμος όταν μάθει ότι το όριο θα είναι χαμηλότερο. Είχα λοιπόν ένα mail από τον τακτικό «μεϊλίστα» Β.Δ. που αναφερόταν στον τρόπο που παρουσιάστηκε σε μία εκπομπή η απεργία της ερχόμενης Τετάρτης. «Ολος ο κόσμος θα κατέβει στην πορεία-κινητοποίηση που θα γίνει για το ασφαλιστικό. Γιατροί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, διαφημιστές, τραπεζοϋπάλληλοι, ελεύθεροι επαγγελματίες. Ολος ο κόσμος...». Και μετά ο Β.Δ. προσθέτει: «Αυτός είναι όλος ο κόσμος;».

«Τότε που κατέβαιναν οι εργάτες οικοδομών, συνταξιούχοι, καθαρίστριες, courier σε κινητοποιήσεις και όλα τα Μέσα το πέρναγαν σαν μεγάλη είδηση με αναφορές των 2,5 λεπτών τι ήταν;». Ελα ντε… Πάντως για να είμαι δίκαιος, η τελευταία καθαρίστρια που είδα και δεν ήταν από τα Σκόδρα ή το Μπιάλιστοκ ήταν πριν από 20 χρόνια και ο τελευταίος Ελληνας οικοδόμος πριν από 25 και τον φωνάζανε «παππού». Εδώ έχει γίνει δύσκολο να δεις Πολωνό σε οικοδομή και θα βρεις Ελληνα;
Οσο για το ότι οι απεργίες γίνονται για να υπερασπιστούν τα κεκτημένα και όχι για τη «μεγάλη αλλαγή», δεν χρειάζεται να το συζητάμε. Εκτός αν ο Κάρολος Μαρξ είχε προβλέψει ότι η επανάσταση θα γίνει τη μέρα που ο Μαγγίνας θα προσπαθήσει να συγχωνεύσει το Ταμείο των Νομικών με το ΤΣΠΕΑΘ, νομίζω ότι άλλη ήταν η αντίληψη για τη «μεγάλη αλλαγή». Και αν η «μεγάλη αλλαγή» ξεκίνησε από την Οκτωβριανή Επανάσταση για να καταλήξει στη διάλυση, ας την κάνουμε την επόμενη φορά μικρότερη να προλάβουμε να προσαρμοστούμε.

Νομίζω ότι σοσιαλιστικές επαναστάσεις που βελτιώνουν τη ζωή των ανθρώπων τελικά μπορούν να γίνουν μόνο σε υπανάπτυκτες χώρες. Με το που ανέβουν το βιοτικό επίπεδο και ο τεχνολογικός πολιτισμός, με το που αυτό που έχει ο ένας δεν βγαίνει σε αρκετά κομμάτια για να το έχει και ο διπλανός του, το γυρνάνε στον καπιταλισμό και βολεύονται. Παράδειγμα, η Κίνα.

Οποιος έχει πάει στην Κίνα έχει να το λέει ότι σε νοοτροπία είναι πιο καπιταλιστική από την Αμερική του 19ου αιώνα. Στην Αμερική τουλάχιστον όταν οι εργάτες έκαναν απεργία, τα αφεντικά συνήθως φώναζαν τους σεκιουριτάδες του Πίνκερτον για να τη σπάσουν. Στην Κίνα την καταπίεση των εργατών υπέρ των καπιταλιστών την έχει αναλάβει το ίδιο το κράτος. Το οποίο στο όνομα της καλής οργάνωσης των Ολυμπιακών του 2008 αποφάσισε να κατεδαφίσει μια ολόκληρη παραδοσιακή συνοικία του Πεκίνου. Χωρίς να θέλω να καταστρέψω τις αντιαμερικανικές φαντασιώσεις κάποιου αναγνώστη, να προσθέσω ότι η Κίνα έχει γίνει η μεγαλύτερη πηγή περιβαλλοντικής ζημιάς στον πλανήτη. Με σουρεαλιστικά αποτελέσματα.

Πριν από μερικές εβδομάδες είχα βγει να αγοράσω ένα ηλεκτρικό τρυπάνι. Επειδή δεν έχω εμπιστοσύνη στους ελέγχους ασφαλείας ηλεκτρικών συσκευών των Κινέζων και επειδή το τελευταίο πράγμα που επιθυμώ είναι να γράφει η σελίδα των media «Με φέτα λεμόνι στο κεφάλι κηδεύτηκε ο καλός συνάδελφος, που από την ηλεκτροπληξία είχε ξεροψηθεί σαν κότα», ζήτησα το τρυπάνι να μην είναι κινεζικό. Ρε, όλη την Αθήνα γύρισα και ακόμα και η Black & Decker, που στη συνείδησή μου είναι πιο αγγλική και από τα Rothman’s, κατασκεύαζε τα τρυπάνια της στην Κίνα. Ο λόγος είναι προφανής. Τα χαμηλά εργατικά τραβάνε τις πολυεθνικές, οι οποίες παράγουν προϊόντα με μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους, ενώ είναι φτηνότερα για τον δυτικό καταναλωτή. Για να βγαίνουν όμως τα προϊόντα τόσο φτηνά, εκτός από τα φτηνά εργατικά χέρια η Κίνα έχει αγνοήσει κάθε περιβαλλοντική ευαισθησία. Πετάνε τα βιομηχανικά απόβλητα στα ποτάμια και δεν φιλτράρουν τους καπνούς των εργοστασίων.

Στο πλαίσιο της περιβαλλοντικής βοήθειας η Ευρωπαϊκή Ενωση αποφάσισε να βοηθήσει με μισό δισεκατομμύριο ευρώ την Κίνα. Σε αυτό το σημείο λοιπόν υπάρχει σουρεαλισμός. Για να αγοράζουμε φτηνά προϊόντα η Κίνα μολύνει το περιβάλλον και για να τη βοηθήσουμε να μην το μολύνει της δίνουμε λεφτά, απορροφώντας κοινοτικούς πόρους και εμμέσως κάνοντας τα προϊόντα ακριβότερα.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι Κινέζοι είναι αδιάφοροι για το τι συμβαίνει εκτός της χώρας τους. Επίσης, για το δυτικό savoir vivre είναι εκπληκτικά αγενείς. Ρωτήστε κάτι σε κινεζικό μαγαζί και αν κάποιος ενδιαφερθεί να απαντήσει, έχετε πέσει στον Ζαμπούνη της Κίνας. Επίσης, οι Κινέζοι έχουν μια περίεργη αντίληψη για τη βοήθεια στον συνάνθρωπό τους.


Εάν ένας άνθρωπος πέσει σε μια λίμνη και πνίγεται, παραδοσιακά ο Κινέζος δεν θα τον βοηθήσει. Γιατί εάν η μοίρα του συγκεκριμένου ανθρώπου ήταν να πνιγεί, βοηθώντας τον θα έχει διαταράξει τη ροή των πραγμάτων, παίρνοντας ο ίδιος τη μοίρα του άλλου. Οπότε αφήνεις τη μοίρα να αποφασίσει και κάθεσαι και τον παρακολουθείς πώς κάνει μπουρμπουλήθρες. Το εντελώς αντίθετο από την Ελλάδα, που αποτελείται από δέκα εκατομμύρια μικρούς Σαμαρείτες, που έτσι και δουν έναν να πνίγεται θα τον βγάλουν από τη λίμνη, θα του πατάνε την κοιλιά, θα του στρίβουνε το κεφάλι, μέχρι να τον ξεκάνουνε και να ησυχάσουνε.