Ελλειψη ομοιογένειας, άμυνα και ελεύθερο μπάσκετ

Τόσα χρόνια όλα τα φώτα είχαν πέσει πάνω στον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό. Οι «ερυθρόλευκοι» ύστερα από 10 χρόνια στο Τσάμπιονς Λιγκ δεν είχαν πάρει ούτε ένα «διπλό». Φέτος τα κατάφεραν και μάλιστα εις διπλούν. Κόντρα σε Βέρντερ Βρέμης και Λάτσιο. Και ενώ στο ποδόσφαιρο οι Πειραιώτες φαίνεται ότι βρήκαν τον δρόμο τους στις εκτός έδρας αναμετρήσεις στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση, ένας νέος εφιάλτης έχει ξεκινήσει στο μπασκετικό τμήμα της ομάδας.

Προχθές στην Τοσκάνη ηττήθηκαν με 86-84 από τη Σιένα, στην 3η σερί φετινή ήττα τους στην Ευρωλίγκα (μετά τις αποτυχίες σε Λιουμπλιάνα και Μόσχα). Το κακό είναι διπλό, αν αναλογιστεί κανείς ότι το κοντέρ της ομάδας του Πίνι Γκέρσον μετράει αισίως 0/6, σε συνδυασμό με τα περσινά παιχνίδια κόντρα σε Μπανταλόνα, ΤΣΣΚΑ και Τάου.

Η τελευταία φορά που οι «κόκκινοι» έφυγαν με το «διπλό» από εκτός έδρας αγώνα Ευρωλίγκας ήταν στις 14 Φεβρουαρίου 2007. Με 27 πόντους του Σκούνι Πεν και 18 του Σοφοκλή Σχορτσιανίτη άλωσαν τη φλεγόμενη «Χάλα Πιονίρ» του Βελιγραδίου, επικρατώντας της Παρτίζαν (92-84) στην πρεμιέρα του Top 16. Πλέον οι «ερυθρόλευκοι» θα κυνηγήσουν την πρώτη φετινή εκτός έδρας νίκη στη Βιτόρια με αντίπαλο την Τάου την ερχόμενη εβδομάδα, ούτως ώστε να σπάσουν επιτέλους το ρόδι και να δώσουν τέλος στην κακή συνήθεια των τελευταίων ετών.

Τα αίτια

Η απάντηση στο «τι φταίει και ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να πάρει νίκη μακριά από το γήπεδό του;» δεν μπορεί να δοθεί μονομιάς. Κάθε φορά υπάρχει ένας λόγος διαφορετικός. Προχθές στη Σιένα τα λάθη του Γουντς και το ότι στα τελευταία λεπτά ο Γκέρσον δεν έβαλε τον Μπλάκνεϊ δίπλα στον άπειρο Τεόντοσιτς ήταν δύο σοβαροί λόγοι που δεν επέτρεψαν στους Πειραιώτες να χαμογελάσουν. Επίσης, η απουσία του τραυματία Λιν Γκριρ έπαιξε τον ρόλο της.

Στη Λιουμπλιάνα με την Ολίμπια δεν υπάρχει κάτι στο οποίο να μπορείς να σταθείς. Για κάτι παραπάνω από ένα ημίχρονο οι «ερυθρόλευκοι» ήταν χωρίς αρχή και τέλος. Στη Μόσχα στα τελευταία λεπτά υπερίσχυσε ο νόμος του ισχυρού και οι μεγάλες προσωπικότητες, με τον Ραμούνας Σισκάουσκας να δίνει στην πανίσχυρη ΤΣΣΚΑ τις απαιτούμενες λύσεις.

Οσον αφορά τα περσινά ματς που έχασε ο Ολυμπιακός μακριά από την έδρα του, δεν χρειάζεται να σας τα αναλύσουμε ένα ένα. Θα σας κουράσουμε. Εντάξει, κάθε φορά υπάρχει ένας βασικός λόγος για την ήττα. Για όλες, όμως, τις αποτυχίες υπάρχει κι ένας κοινός παρονομαστής. Και αυτός στον Ολυμπιακό του Γκέρσον (διότι αυτός ο Ολυμπιακός μας ενδιαφέρει βασικά) έχει να κάνει με δύο πράγματα: πρώτον, με το ελεύθερο μπάσκετ που παίζει και κυρίως με το ότι δεν ασχολείται με την άμυνα. Δεύτερον, με το γεγονός ότι και πέρυσι και φέτος φτιάχτηκε ρόστερ απ' την αρχή. Ολοι (ή σχεδόν όλοι) θαυμάζουν π.χ. τον Παναθηναϊκό και μιλάνε για τη σφριγηλότητα και την ομοιογένεια που παρουσιάζει. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη. Υπάρχει ένας κορμός που δουλεύεται εδώ και χρόνια από τον ίσως κορυφαίο προπονητή της Ευρώπης, Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Και τι κορμός... Αποτελούμενος από τους καλύτερους Ελληνες παίκτες, από παίκτες που συν τοις άλλοις παίζουν μαζί και στην Εθνική, οπότε γίνεται απόλυτα κατανοητό πόσο συμπαγές σύνολο έχουν φτιάξει. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σε ΤΣΣΚΑ, Ταουγκρές.

Στον Ολυμπιακό, όμως, τι γίνεται; Μόλις φέτος το καλοκαίρι ξεκίνησε να χτίζεται κάποιος ικανοποιητικός κορμός με την απόκτηση Ελλήνων παικτών που μπορεί να μείνουν για χρόνια στην ομάδα. Βασιλειάδης, Μαυροκεφαλίδης συν τους «παλιούς» Σεϊμπούτις, Πρίντεζη (οι δύο αυτοί επέστρεψαν φέτος, παίζοντας πέρυσι δανεικοί), Βασιλόπουλο, Μπουρούση, Σχορτσιανίτη (όταν επανέλθει) και τον πολλά υποσχόμενο Βουγιούκα, που έχει δοθεί δανεικός στο Ρέθυμνο, συνιστούν ένα «μπουκέτο» παικτών που, αν δουλευτεί καλά, σε λίγα χρόνια μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι ανάλογο με αυτό του Παναθηναϊκού.

Σε αυτό το κομμάτι, όμως, τίθεται και ένα καίριο ερώτημα. Είναι ο Γκέρσον ο κατάλληλος γι' αυτή τη διαδικασία; Πολλοί λένε όχι και μάλλον έτσι είναι. Ο Ισραηλινός είναι ένας προπονητής που έχει μάθει να αποδίδει με υλικά πρώτης διαλογής. Στη Μακάμπι αυτό έκανε. Στον Ολυμπιακό το ίδιο επιχειρεί, αλλά μέχρι στιγμής δεν του βγαίνει. Πιθανόν να ήθελε ακόμα καλύτερους παίκτες από αυτούς που πήρε. Ισως ο Γιασικεβίτσιους να εξυπηρετούσε τα σχέδιά του πιο καλά από ό,τι ο Γκριρ. Η ουσία είναι ότι η φιλοσοφία ενός προπονητή δεν αλλάζει (ειδικά, μάλιστα, όταν μιλάμε για έναν τόσο έμπειρο προπονητή), οπότε ο Ολυμπιακός θα ζει και θα πεθαίνει με το run 'n' gun. Και ό,τι βγει...

Και αν κάποιος πει ότι με αυτή την τακτική ο Ολυμπιακός τα εντός έδρας ματς τα παίρνει, η απάντηση είναι ότι α) στο ματς μέσα στο γήπεδό σου αλλιώς λειτουργείς, με τον κόσμο μάλιστα στο πλευρό σου, β) το επιθετικό παιχνίδι βολεύει στο γήπεδό της μια ομάδα που έχει πολλούς μετρ του είδους, όπως ο Μασιγιάουσκας, ο Γουντς και ο Γκριρ, γ) στον αγώνα μακριά από το γήπεδό σου χρειάζεσαι κάτι παραπάνω στον τομέα της τακτικής. Ενα πλάνο, δηλαδή, που να περιέχει και τις έννοιες «αργές επιθέσεις», «άμυνα» και «συγκέντρωση».

Οπως το 2003-04

Ανάλογο ξεκίνημα με το φετινό είχε κάνει ο Ολυμπιακός και τη σεζόν 2003-04. Τότε είχε ηττηθεί από τις Σλασκ, Τάου και Μπενετόν. Παρ' όλα αυτά οι «ερυθρόλευκοι» έσωσαν την παρτίδα κερδίζοντας 4 από τα επόμενα 7 παιχνίδια. Ειδικά η νίκη μέσα στη Βαλένθια επί των «νυχτερίδων» (90-78) στις 15 Ιανουαρίου 2004, με τον Παναγιώτη Λιαδέλη να σημειώνει 33 πόντους, ήταν απίστευτη, μια και βοήθησε τον Ολυμπιακό να πάρει τελικά την πρόκριση στο Top 16.

Η... ξηρασία του «0/12»

Το 2004-05 η χρονιά ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο. Στη «Χάλα "Ντράζεν Πέτροβιτς"» οι Πειραιώτες με πρωταγωνιστές τους Ζόροσκι και Βούκσεβιτς επικράτησαν 64-60 στις 10 Νοεμβρίου, στη δεύτερη αγωνιστική της κανονικής περιόδου. Από εκεί και πέρα ξεκίνησε ένα αρνητικό ρεκόρ που διήρκεσε για πάνω από ένα χρόνο. Οι «κόκκινοι» ηττήθηκαν στα επόμενα 12 εκτός έδρας ματς τους. Οχι μόνο αυτό, αλλά γνώρισαν και μερικές βαριές ήττες. Το 80-54 της Πόλης κόντρα στην Εφές και το ταπεινωτικό 87-57 από την Εστουντιάντες δύσκολα θα ξεχαστούν. Η ομάδα του μεγάλου λιμανιού πραγματοποίησε τη χειρότερη σεζόν της, μια και για πρώτη φορά έμεινε έξω από το Top 16. To κακό συνεχίστηκε και την περίοδο 2005-06. Το αρνητικό ρεκόρ διαιωνίστηκε. Χρειάστηκε να φτάσει η 9η Φεβρουαρίου 2006. Θύμα, η Αρμάνι. Στην τελευταία αγωνιστική της κανονικής περιόδου, με κορυφαίο τον Εντνι (17 π.), η ομάδα του Γιόνας Καζλάουσκας πήρε τη νίκη και το «εισιτήριο» για το Top 16. Υστερα από μια μικρή «άνοιξη» (δύο νίκες επί των Μάλαγα και Ζαλγκίρις στο Top 16), ο Ολυμπιακός επέστρεψε στις κακές του συνήθειες. Δεν μπόρεσε να νικήσει τη Μακάμπι στα πλέι οφ στη «Nokia Arena» και είδε το φάιναλ φορ της Πράγας από την τηλεόραση...

Καλή αρχή... φινάλε δράμα

Η περσινή σεζόν ήταν η καλύτερη μακριά από το ΣΕΦ. Με τον Πίνι Γκέρσον στον πάγκο τους οι «ερυθρόλευκοι» πέτυχαν 5 νίκες σε 8 εκτός έδρας ματς. Παρ' όλα αυτά, στο καθοριστικό παιχνίδι της 25ης Νοεμβρίου 2006 στη Μόσχα λύγισαν κόντρα στην Ντιναμό. Οι Ρώσοι νίκησαν 84-69. Πήραν τη δεύτερη καλύτερη θέση, που τους έθεσε επικεφαλής ομίλων στο Top 16, στέλνοντας τον Ολυμπιακό στα... δόντια της ΤΣΣΚΑ. Δυστυχώς, όμως, για τους «ερυθρόλευκους», μια νέα κατηφόρα είχε αρχίσει. Υστερα από ένα εκρηκτικό τριήμερο στα μέσα του περασμένου Φεβρουαρίου, όταν οι Πειραιώτες νίκησαν εκτός τόσο την Παρτίζαν (14/2) όσο και τον Παναθηναϊκό (17/2) για το πρωτάθλημα, ακολούθησε νέα περίοδος... ξηρασίας, που συνεχίζεται ακόμα και σήμερα. Το ρεκόρ είναι «0-6» και ο Ολυμπιακός καλείται να το τερματίσει στην καυτή «Fernando Buesa Arena».

Των Τ. Κοτζιά, Π. Λούτα