Το vertigo μιας «πλούσιας» πεθεράς...

Αρον άρον έκρυψα τα φύλλα των εφημερίδων που βρίσκονταν στο σπίτι μου την περασμένη Τετάρτη. Ο λόγος: στο σπίτι βρισκόταν και η μέλλουσα πεθερά μου. Δεν ήθελα να διαβάσει την… πάνσοφη εκτίμηση την οποία εμπεριείχε το περιβόητο κυβερνητικό non paper για την Ολυμπιακή: «Ολα αυτά τα χρόνια μεταφέρθηκαν για την κάλυψη των ελλειμμάτων πόροι από τους φτωχότερους στους πλουσιότερους, δεδομένου ότι οι επιβάτες των αεροπλάνων ανήκουν συνήθως στα ανώτερα οικονομικά στρώματα». Τέτοιο κράμα κοινωνιολογίας, πολιτικής οικονομίας και αεροπλοΐας ίσως απέβαινε επιζήμιο για την υγεία της μέλλουσας πεθεράς μου.

Εν αρχή, ορισμένες συστάσεις: η γυναίκα, 76 ετών σήμερα, είναι κάτοικος χωριού της Βόρειας Κέρκυρας. Ταξιδεύει από το νησί στην Αθήνα και τανάπαλιν τρεις-τέσσερις φορές ετησίως. Πάντα με αεροπλάνο, ώστε να αποφεύγει την ταλαιπωρία πολύωρων ταξιδιών. Βλέπετε, η γυναίκα απέχει αρκετά, εδώ και χρόνια, απ' αυτό που λέμε «τέρας υγείας». Ταξιδεύει πότε με την Ολυμπιακή και πότε με την Aegean, ανέκαθεν δε προσηλωνόταν στις τηλεοπτικές διαφημίσεις της τελευταίας. Ξέρετε, εκείνες που ενημέρωναν το κοινό για τις προσφορές πάμφθηνων εισιτηρίων. Με πρωταγωνιστή τον φαλακρό τύπο που παρίστανε τον «Κροίσο» στο αεροπλάνο, αν και ταξίδευε με 19 ευρώ…

Η μέλλουσα πεθερά μου είναι πλούσια σε συνταγές μαγειρικής και σε σάκχαρο, όχι όμως σε χρήμα: λαμβάνει σύνταξη 610 ευρώ (ΙΚΑ) και μία ετήσια επιδότηση για ελαιόδεντρα, περίπου χίλια ευρώ. Στις αεροπορικές πτήσεις Κέρκυρα – Αθήνα συνταξιδεύει με τύπους των οποίων ο μέσος όρος αντιστοιχεί ασφαλώς σε πορτοφόλια παχύτερα από το δικό της, απέχει όμως πολύ από αυτό που θα λέγαμε «πλούτος». Φοιτητές του Ιόνιου Πανεπιστήμιου. Επαγγελματίες -διάφορων εισοδηματικών «κυβικών»- που μεταβαίνουν στην Αθήνα για δουλειές και οι οποίοι προτιμούν το αεροπλάνο για οικονομία χρόνου. Ηλικιωμένοι άνθρωποι που, όπως εκείνη, δεν νοιάζονται τόσο για τον λιγότερο χρόνο όσο για τη λιγότερη ταλαιπωρία.

Σκέφτεστε τι θα πάθαινε η μέλλουσα πεθερά μου εάν ενημερωνόταν για την κυβερνητική εξίσωση «επιβάτης αεροπλάνου=πλούσιος», λες και το ταξίδι Αθήνα – Κέρκυρα είναι κάτι σαν Αθήνα – Λας Βέγκας; Στην ελαφρύτερη περίπτωση, κάτι σαν κοινωνικό vertigo: «Είμαι, όντως, πλούσια;». Μικρό το κακό, με τέτοιες απορίες η πίεση δεν ανεβαίνει. Απειλεί ν' ανέβει, όμως, εάν η απορία εξελιχθεί σε αγωνία: «Ωχ, ωχ… Κι αν ο Αλογοσκούφης επαναφέρει κανένα σύστημα αντικειμενικών κριτηρίων; Κι αν τα 3-4 αεροπορικά εισιτήρια μετ' επιστροφής τον χρόνο θεωρηθούν τεκμήρια πολυτελούς διαβίωσης; Αχ, Παναγία μου, θα ελέγξουν τους υπολογιστές της Ολυμπιακής και της Aegean; Θα κουτσουρέψουν τη σύνταξή μου; Θα κόψουν την επιδότηση για το λάδι;».

Απέκρυψα, λοιπόν, από τη μέλλουσα πεθερά μου τη συγκεκριμένη κυβερνητική γνωμάτευση. Ετσι, δεν ανέβηκαν τα «γενικά όρια» της πίεσής της -κατά το «δεν θα αυξηθούν τα γενικά όρια ηλικίας», που λέει τώρα ο Μαγγίνας για το συνταξιοδοτικό. Μου έμεινε μόνο η εξής απορία: τι ακριβώς θα έκανε η γυναίκα, εάν πίστευε ότι την κατέτασσαν στους πλούσιους τα αεροπορικά ταξίδια; Ας την άκουγα να με ρωτά «την αγαπάς, βρε, την κόρη μου ή απλώς έβαλες στο μάτι την περιουσία μου;» κι ας πέθαινα απ' τα γέλια, κάτι που άλλωστε θα ήταν προσωπική συμβολή στην επίλυση του ασφαλιστικού. Καθ' ότι, όπως έλεγε κι ο Σπράος, το κακό είναι ότι ζούμε πολύ…