Zητούνται μέταλλο και καθοδήγηση

Αν ήμουν Σέρβος δημοσιογράφος, θα επαινούσα από χθες τα κότσια του Μίλος Τεόντοσιτς. Ο τινέιτζερ από τη χώρα των «πλάβι» κράτησε με στιβαρά χέρια τα ηνία του Ολυμπιακού επί 35 λεπτά σε μία έδρα-ηφαίστειο και κόντεψε να τον οδηγήσει σε μια νίκη-εποποιία. Ο Τεόντοσιτς είναι ακόμα μικρός, αλλά δεν θα αργήσει να μεγαλώσει. Πολύ.

Αν ήμουν δημοσιογράφος από κάποια ουδέτερη χώρα, θα καυτηρίαζα το αίσχος της αρένας «Μενς Σάνα», μπροστά στην οποία τα ελληνικά γήπεδα μοιάζουν με θέατρα, έστω σκιών. Το φανατικό κοινό κάνει ό,τι γουστάρει ανενόχλητο και ανεξέλεγκτο, πιέζοντας με κάθε τρόπο αντιπάλους και διαιτητές, χαρίζοντας στη γηπεδούχο αθέμιτο πλεονέκτημα και βγάζοντας κοροϊδευτικά τη γλώσσα σε όσους μιλούν για ιταλικό αθλητικό πολιτισμό. Στη Σιένα, όπου δεν υπάρχει ποδόσφαιρο, οι άγριοι βγάζουν το άχτι τους στο μπάσκετ.

Αν ήμουν Ιταλός δημοσιογράφος, θα έκανα το κορόιδο και θα πανηγύριζα. Δεν κερδίζουν κάθε μέρα δα οι ιταλικές ομάδες τις ελληνικές. Αλλαξαν οι καιροί.

Είμαι όμως Ελληνας. Και ως τέτοιος, θέλω να βλέπω τις ελληνικές ομάδες σε πορεία προόδου. Δεν μου αρέσει να τις βλέπω να χάνουν μεγάλες νίκες μέσα από τα χέρια τους, ούτε να μένουν ακυβέρνητες σε κρίσιμες ώρες. Ο χθεσινός Ολυμπιακός απέσπασε διαφορά 7 πόντων στην τελευταία περίοδο, 64-71, αλλά την έχασε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα επειδή δεν αντέδρασε ως ομάδα. Προηγήθηκε ξανά με 5 λίγο αργότερα, 72-77, αλλά ξανάβαλε τη Σιένα σε χρόνο μηδέν επειδή δεν έχει μέταλλο.

Είχε την τύχη του αγώνα στα χέρια του μέχρι και 1,5 λεπτό πριν από το τέλος (75-79), ωστόσο την άφησε να ξεγλιστρήσει μέσα από τα δάχτυλά του. Οι καθοριστικές στιγμές του αγώνα χρειάζονταν σχέδιο, εγρήγορση, πάθος. Πολεμιστές, όμως, είχε μόνο η Σιένα. Ο Ολυμπιακός είχε στις τάξεις του θύματα.

Στα τελευταία 90 δευτερόλεπτα οι «ερυθρόλευκοι» πούλησαν δύο φορές την μπάλα στη σέντρα, σαν να αντιμετώπιζαν για πρώτη φορά ομάδα που πιέζει ασφυκτικά. Ο Γκέρσον ούτε έβαλε δεύτερο χειριστή δίπλα στον Τεόντοσιτς ούτε βοήθησε τον Σερβόπουλο να ελευθερωθεί. Τα σουτ που έκαναν οι παίκτες του Ολυμπιακού στο ίδιο διάστημα, άστοχα όλα, βγήκαν από ατομικές εμπνεύσεις παρά από συστήματα.

Και τα μετόπισθεν; Βράσε όρυζα. Ακόμα και όταν ο Ολυμπιακός χρειάστηκε μια άμυνα για να προστατεύσει το εις βάρος του -1 και να ψάξει τη νίκη στην τελευταία του κατοχή, παρατάχθηκε στη συνηθισμένη ζώνη του και άφησε τους Ιταλούς να αλωνίσουν. Οταν ο Σάτο πέτυχε το καθοριστικό λέι απ στα 16 δευτερόλεπτα (84-81), δεν υπήρχε αντίπαλος σε ακτίνα τριών μέτρων. Ο Τζάκσον έβοσκε κάπου στο τρίποντο. Αν ήταν και καλός αμυντικός εκτός από σκόρερ, θα έπαιζε στο ΝΒΑ, όχι στην Ελλάδα.

Ο Ολυμπιακός δέχθηκε 11 πόντους στα τελευταία 90 δευτερόλεπτα και φυσικά ηττήθηκε. Τα 4 φαρμακερά τρίποντα των Ιταλών απέναντι στη ζώνη του στη δ' περίοδο αποτελούν σκληρό μάθημα, η δε απόδοση του σπουδαίου Γιώργου Πρίντεζη χρήσιμη παρηγοριά. Αυτός, τουλάχιστον, ξέρει τι σημαίνει άμυνα.

Οσο για τον τρομερό Κουιντέλ Γουντς, ας μου εξηγήσει κάποιος παρακαλώ σε τι ακριβώς είναι πιο χρήσιμος ο Γκριρ για τον Ολυμπιακό της Α1.