Προσοχή: το βίντεο... δεν δαγκώνει!

Βλέπουμε ωραίο πρωτάθλημα, καθώς απόψε φτάνουμε στο «πέρασμα» του ενός τρίτου της κούρσας, αυτή τη χρονιά στη χώρα. Ενδιαφέροντα παιγνίδια, ενδιαφέρουσες ομάδες που ανέρχονται απ' τα κάτω πατώματα και κτυπάνε τα κουδούνια στα ρετιρέ, άλλες που κατεβαίνουν επικίνδυνα κι αρχίζουν να βλέπουν τα σκοτάδια στο υπόγειο, διαδοχικές ανατροπές και (αλλεπάλληλες) ανακατατάξεις στα στρώματα της βαθμολογίας. Κυρίως, το νούμερο ένα συστατικό, αβεβαιότητα. Για το κάθε, ακόμα και το πλέον αναμενόμενο, αποτέλεσμα.

Επίσης, το πρωτάθλημα (επαναλαμβάνω, το πρωτάθλημα, όχι το ποδόσφαιρο γενικώς) δεν αντιμετωπίζει ιδιαίτερο πρόβλημα γηπεδικής αλητείας. Ο τραυματισμός του Λίνεν στη Θεσσαλονίκη, εάν ετούτο έρχεται στο μυαλό, δεν ήταν γηπεδική αλητεία. Το ίδιο αυτό πρωτάθλημα, με όλη τη μουρμούρα, δεν αντιμετωπίζει κάτι διαφορετικό σε πρόβλημα διαιτησίας απ' ό,τι αντιμετωπίζει π.χ. η Πρέμιερσιπ. Πού έγκειται το πρόβλημα; Οτι είναι, η διαιτησία, πακέτο που κοστίζει πανάκριβα. Σαράντα χιλιάρικα η αγωνιστική. Η σεζόν, προτού καν καταλήξουμε στα πλέι οφ, 1.200.000 ευρώ. Για τέτοιο κόστος, το σέρβις είναι προφανώς αναντίστοιχο. Σαν να κλείνεις ξενοδοχείο πέντε αστέρων και να βρίσκεις δωμάτιο τριών.
Πλησιάζουμε στα μέσα της τριετίας της Σούπερ Λίγκας. Ο εξαρχής στόχος ήταν στο τέλος της τριετίας το προϊόν να βγει στην αγορά και να αξίζει τα λεφτά του. Η Πρέμιερσιπ «πουλάει τρελά» στην αγορά, όσες ανορθογραφίες των ρέφερι και να τη μουτζουρώνουν τα Σαββατοκύριακα. Επιπλέον, για την περίπτωση που κάποιος έχει καταλάβει το αντίθετο, στα γήπεδα της Πρέμιερσιπ υπάρχει κόσμος που μπαίνει και βρίζει σκαιότατα. Πρόσφατα, στο Αρσενάλ-Γιουνάιτεντ, το έθεσε ο Φέργκιουσον. Οτι του έλουσαν, ανενόχλητοι απ' τους stewards και σε απόσταση αναπνοής απ' τον πάγκο των φιλοξενούμενων στο «Emirates», ό,τι έχει και δεν έχει... σε γενεαλογικό δέντρο!

Ενα βασικό κενό είναι που, στο ελληνικό πρωτάθλημα, βγάζει μάτι. Ο πειθαρχικός έλεγχος. Εξαντλείται στην καταμέτρηση των καρτών (και το αντίστοιχο ποινολόγιο ρουτίνας), στα αλυσιτελή πρόστιμα για πέντε μπινελίκια που ακούστηκαν και τα 'γράψε ο παρατηρητής, τιμωρεί κι η ΕΠΟ τους διαιτητές που βγήκαν πρόγραμμα στην TV τη νύχτα της Κυριακής, τελειώσαμε. Συγγνώμη, αυτός δεν είναι πειθαρχικός έλεγχος. Είναι η λεωφόρος προς τη γηπεδική ασυδοσία. Των θεατρίνων, των τσαμπουκάδων, της σιχαμάρας. Η ποδοσφαιρική κοινωνία στην Ελλάδα δείχνει ξεκάθαρα φοβική προσέγγιση στο όπλο που λέγεται βίντεο. Οπλο, να το σημειώσουμε ακόμη μία φορά, μόνο για οτιδήποτε δεν πέφτει στην αντίληψη των τεσσάρων (της ομάδας των) διαιτητών.

Ακούγεται αδιανόητο, εάν πάρουμε τις «κλήσεις» αυτής της εβδομάδας, να μην υπάρχει στη λίστα το όνομα του Τζεμπούρ, που στην Τούμπα (πίσω απ' την πλάτη του διαιτητή) πήγε και κόλλησε τη μούρη του μες στα μούτρα του αντίπαλου. Ή του Αρβανίτη, που στο Ολυμπιακό Στάδιο έφτυσε αντίπαλο και (δεν τον πήρε χαμπάρι κανείς, αλλά) τον «έπιασε» η κάμερα. Ενα φτύσιμο, θυμίζω, είχε καταστρέψει το Euro (2004) του Τότι και, κατ' επέκτασιν, της Ιταλίας. Το 'πιάσε, όχι η επίσημη τηλεοπτική παραγωγή της διοργάνωσης, μόνον η παρακάμερα της τηλεόρασης της Δανίας! Φυσικά χρησιμοποιήθηκε. Και έφερε συνέπειες.

Το βίντεο δεν έχει σχέση με το μοντέλο του δικαστή που κάθεται όλο το Σαββατοκύριακο μπροστά στην TV και Δευτέρα πρωί θερίζει κεφάλια... αδιακρίτως. Θέλει πάνελ ανθρώπων, δικαστικών, που να 'ναι ποδοσφαιράκηδες, να 'χουν μέσα τους το μικρόβιο της μπάλας δηλαδή, συγχρόνως να διαθέτουν τον κοινό (ποδοσφαιρικό) νου κι οπωσδήποτε να μη φοβούνται, ίσα ίσα να ενθαρρύνονται, στο ν' ανοίγουν ασκούς. Αλλωστε, αληθινούς ασκούς ανοίγει ότι επιτρέπεται το πτύειν (αρκεί να μην το δει κανείς απ' τους τέσσερις διαιτητές). Οχι να ελέγχεται το πτύειν.

Προ ημερών ο Michel Wuilleret, πρόεδρος της επιτροπής εφέσεων της ΟΥΕΦΑ, αρθρογράφησε επί του σκεπτικού της περιβόητης «υπόθεσης Μικολιούνας». Του Λιθουανού που, στο «Χάμπντεν Παρκ», βούτηξε, πήρε πέναλτι, ύστερα τιμωρήθηκε για το unfair με δύο αγωνιστικές κι η ποινή έμεινε άθικτη στον δεύτερο βαθμό. Η ανάλυση του σκεπτικού ήταν ότι δεν σημαίνει πως κάθε πέναλτι-θέατρο θα επισύρει δύο αγωνιστικές! Προσμετρώνται πολλά. Ενα κερδισμένο (με θέατρο) φάουλ απ' το οποίο η μπάλα κατέληξε άουτ ή ένα πέναλτι που έκανε 5-1 το 5-0 εννοείται πως δεν τιμωρούνται.
Στην περίπτωση Μικολιούνας συνυπολογίστηκε ότι ήταν καθαρή απάτη. Είχε άμεση συνέπεια (η Λιθουανία ισοφάρισε, έτσι, τη Σκωτία) και φαλκίδευσε τη ροή του ματς. Ο διαιτητής, μετά, βλέποντας το βίντεο αναγνώρισε ότι, πέραν πάσης αμφιβολίας, έσφαλε. Πιάστηκε κορόιδο. Ο Μικολιούνας... πανηγύρισε προκλητικά με τους συμπαίκτες του το σφύριγμα. Και εν τέλει, εάν όλα τα προηγούμενα δεν αρκούσαν, απαξίωσε να εμφανιστεί αυτοπροσώπως κατά την εκδίκαση της έφεσης. Σημασία έχει ολόκληρο το πακέτο. Οπως και με τους διαιτητές. Για την ίδια κλοτσιά ο παίκτης μπορεί να γλιτώσει την κίτρινη εάν το παραδεχθεί και δείξει ενδιαφέρον για τον πεσμένο αντίπαλο ή να πάρει κίτρινη, ή... δύο κίτρινες μαζεμένες, εάν διαμαρτυρηθεί χειρονομώντας!

Επιστρέφοντας: το βίντεο θέλει, αυτονόητα, λογισμό στη χρήση. Αλλο τόσο αυτονόητο, όμως, είναι ότι το βίντεο... δεν δαγκώνει!