Με το φτωχό μου το μυαλό

Μερικές νηφάλιες σκέψεις στη γενική ευφορία του δεύτερου «διπλού» του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ. Αποτέλεσμα αμέτρητων προβληματισμών, τι άλλαξε στον Ολυμπιακό και κατεβάζει τα «διπλά» σαν σφηνάκια λίγο πριν κλείσει η μπάρα.

1) Ο Τάκης Λεμονής είχε διαβάσει καλά τη Λάτσιο. Για το οποίο δεν έχω καμία αντίρρηση, φτάνει να διευκρινιστεί κάτι. Πόση ώρα παίρνει σε έναν προπονητή να διαβάσει το παιχνίδι της αντίπαλης ομάδας. Μία ώρα, μία μέρα, μία εβδομάδα ή μία ολόκληρη ζωή κατά το «έχουν τέλος τα γράμματα, παιδί μου;». Επίσης, πόσες σελίδες –αν μετράται σε σελίδες– είναι το διάβασμα της Λάτσιο; Και αν είναι σε σελίδες, πόσες παραπάνω είναι το διάβασμα του Αστέρα Τρίπολης, που ο Λεμονής έμεινε στην ίδια τάξη, ή του Εργοτέλη, που έμεινε μετεξεταστέος; Είναι οι ελληνικές πιο εύκολες από τις ξένες ομάδες στο διάβασμα; Δεν προλαβαίνει να διαβάσει ο Λεμονής τις ελληνικές και τις ξένες ομάδες μέσα σε μια εβδομάδα; Και αν δεν προλαβαίνει, τι κάνει ο Καβαλιέρης που τον έχει για βοηθό; Θα στρώσει καμιά φορά κάτω τον κώλο του να διαβάσει κι αυτός καμιά ομάδα; Επίσης, υπάρχουν φροντιστήρια προπονητών στο διάβασμα και γιατί ο γύφτουλας ο Σωκράτης δεν παίρνει έναν προπαιδευτή να διαβάζει τον Λεμονή πριν από όλους τους αγώνες;

2) Ο Ολυμπιακός κερδίζει επιτέλους, γιατί σταμάτησε να έχει τις φύρες τους Βραζιλιάνους στην ομάδα του και έχει πάρει τα αλάνια τους Αργεντινούς που ξηγιούνται αλμυρό φιστίκι. Σωστά. Μήπως είχε πάρει ποτέ πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός όσο είχε τον Ζιοβάνι και τον Ριβάλντο; Αλλά όταν είχε τον Φούνες και τον Αγκίρε, χρειαζόταν δεύτερη καθαρίστρια στην πλατεία Αλεξάνδρας για να καθαρίζει τα τρόπαια. Οπως το παιδί είναι χαρά στο σπίτι, ο Αργεντινός είναι χαρά στην ομάδα. Εχει φανεί και από το ελληνικό πρωτάθλημα. Οσο η ΑΕΚ είχε τον Νάβας και τον Ρουίζ, τα κύπελλα έπρεπε να τα μεταφέρει ο Orphee Veinoglou. Και σταμάτησε μόνο να τα παίρνει όταν ήρθε η σειρά του Παναθηναϊκού να κάνει τη δική του συλλογή με τον Εζεκίελ Γκονζάλες να παθαίνει τενοντίτιδα από το να σηκώνει «κούπες».

3) Επιτέλους, ο Ολυμπιακός μόνταρε μια ομάδα που είναι σχεδιασμένη για την Ευρώπη. Οι ομάδες είναι αμπιγέ ή περιπάτου. Μόνο η Ντενίση τόλμησε να φορέσει τη ρόμπα της Θεοδώρας με σαγιονάρες Mikado και μόνο ο Ολεγκ Προτάσοφ δοκίμασε να παίξει τη Γιουβέντους με την άμυνα στο κέντρο. Πρέπει να είσαι πολύ λέρα για να κυβερνάς γαλέρα και πρέπει να είσαι πολύ της άμυνας για να προχωράς στην Ευρώπη. Επίσης, αποδεικνύεται ότι η ευρωπαϊκή άμυνα δεν φτουράει στην Ελλάδα. Με το που πάει στο Ηράκλειο, τρώει τρία από τον Εργοτέλη.

4) Εφυγε από τον Ολυμπιακό ο Ανατολάκης και η άμυνα βρήκε την υγειά της. Να προσθέσω ότι τώρα και ο Ουαντού θα έβρισκε τα κλειδιά του. Τελικά το μυστικό του φετινού ευρωπαϊκού Ολυμπιακού μπορεί να μην είναι οι αδάμαστοι γκαούτσος του κέντρου, αλλά η αποχώρηση του Ανατολάκη. Είναι γνωστό ότι όπου πάει ο Ανατολάκης πέφτουν οι τιμές των οικοπέδων και μαραίνονται τα σπαρτά.

5) Οι νέοι παίκτες του Ολυμπιακού δεν κουβαλάνε τα συμπλέγματα και τις φοβίες των παλιών με το άγχος του «διπλού». Ούτε κουβέντα. Εβλεπες τον Μπαμπαγκίντα να μπαίνει στο γήπεδο και τον λυπόσουνα από το άγχος που είχε για το «διπλό». Ο Ρέζιτς έλεγε στον Μάριτς «πίτσκου Μάρε», που στα σερβικά σημαίνει «με του Θεού τη χάρη για το "διπλό"», και ο Μάριτς συνήθως απαντούσε «Ρίο Μάρε» που πάει να πει Ρίο Μάρε και στα σερβικά. Επίσης, έφυγε ο Καστίγιο που είχε άγχος για το «διπλό» και ήρθε ο Αντζας που πρώτη φορά στη ζωή του άκουγε ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει πάρει στο Τσάμπιονς Λιγκ «διπλό».

6) Οι νέοι άνθρωποι στον Ολυμπιακό, ο Πέτρος Κόκκαλης και ο Ιβιτς έφεραν καινούργια νοοτροπία. Αυτό το ξέρουν όλοι. Μέχρι πέρυσι πριν από την αρχή του Τσάμπιονς Λιγκ ο Σωκράτης έπιανε την κουβέντα με τον «Λου». «Πέρασαν τα χρόνια, πρόεδρε, και βλέπω να τα κλείνουμε τα μάτια μας χωρίς να προλάβουμε να χαρούμε ένα "διπλό"», άρχιζε ο Λούβαρης. «Λου, Λου», απαντούσε ο Σωκράτης. «Δεν θέλω να γίνεσαι λουλού. Και να μην το πάρουμε εμείς το "διπλό", υπάρχουν άλλοι έπειτα από εμάς, που μια μέρα θα το πάρουν. Σταμάτα, Σάββα, δεν εννοούσα εσένα».

7) Φέτος ο Ολυμπιακός είχε να αντιμετωπίσει εύκολους αντιπάλους. «Μην κουνιέσαι. Το 'χεις». Στο παρελθόν ο Ολυμπιακός φυσικά είχε παίξει με θεριά. Με την ομάδα με τις καρδούλες, την Χέρενφεν, που στο γήπεδό της, το «Μπομπονιέρα Φέιν», δεν γνώρισε ήττα από φιλοξενούμενη ομάδα. Από τον διεθνή τρόμο που ονομάζεται Μακάμπι, που ο άτυχος Ολυμπιακός υποχρεώθηκε να την αντιμετωπίσει στο κολαστήριο του «ΓΣΠ».

Γιατί κέρδισε ο Ολυμπιακός; Για περισσότερους από ένα λόγο. Πρώτον, γιατί οι παίκτες-κλειδιά διακρίθηκαν. Οπως η ΑΕΚ έχασε από τον Παναθηναϊκό, όχι μόνο γιατί ο Φερέρ έκανε λάθη, αλλά επειδή και οι παίκτες της υστέρησαν, έτσι και ο Ολυμπιακός νίκησε τη Λάτσιο, όχι μόνο επειδή ο Λεμονής ήταν επιμελής, αλλά και επειδή αρκετοί παίκτες απέδωσαν. Δεύτερον, επειδή για ορισμένους από τους νέους παίκτες ένα εκτός έδρας ματς με τη Λάτσιο δεν θα αποτελεί τη μεγάλη στιγμή της καριέρας τους. Ισχύει για τον Γκαλέτι, ισχύει ακόμα περισσότερο για τον διεθνή με την Αργεντινή Λεντέσμα και απόλυτα για τον Κοβάσεβιτς.

Και κάτι άλλο. Επειδή πήρα κάποια μηνύματα για το τι έχω να πω για το στυλ του παιχνιδιού του Ολυμπιακού και αν το βρίσκω τόσο βαρετό όσο το τσούκου τσούκου μπολ του Γιάννη Κυράστα, δεν υπάρχει καμία σχέση ανάμεσα στο ποδόσφαιρο των δύο ομάδων. Ο Παναθηναϊκός του Κυράστα έπαιζε κοντρόλ ποδόσφαιρο, κάνοντας άπειρες πάσες μέχρι να εκδηλώσει επίθεση. Ο Ολυμπιακός του Τάκη Λεμονή παίζει αμυντικό ποδόσφαιρο, δίνει μέτριο θέαμα, περιμένει να πάρει το αποτέλεσμα με αντεπιθέσεις, αλλά κοντρόλ ποδόσφαιρο δεν παίζει. Από εκεί και πέρα, δύο ματς μπορεί να είναι το ίδιο βαρετά για διαφορετικούς λόγους. Και αν κάποιος με ρωτήσει, προτιμώ να βλέπω τον Ολυμπιακό των επτά γκολ από τη Γιουβέντους, αλλά και των έξι στη Λεβερκούζεν, παρά τον ρεαλιστή των δύο «διπλών» της φετινής σεζόν.

Για μια ακόμα φορά είμαι χαρούμενος να υπογραμμίσω ότι ο Ντούσαν Μπάγεβιτς είναι ένας παρωχημένος, δειλός προπονητής, που κάνει για το ελληνικό ποδόσφαιρο και όχι για την Ευρώπη. Αν άλλος αντί του Μπάγεβιτς είχε τον Αρη του Γόγολου και του Νεμπεγλέρα, όχι μόνο θα νικούσε με δύο γκολ διαφορά την Μπόλτον, αλλά αντί για το ΟΥΕΦΑ θα έπαιζε στο Τσάμπιονς Λιγκ και θα είχε προκριθεί στον όμιλο. Σκέψου, δηλαδή, να είχε ο Αρης τον «Δον Λορένσο» Σέρα Φερέρ τι θα είχε κάνει. Μπορεί και να του είχαν απαγορεύσει να παίζει στην Ευρώπη για να νικάει και καμιά άλλη ομάδα.