Η απαράδεκτη τάση ηγεμονίας της Super League

Φαντάζομαι ότι η δημιουργία της Super League έχει στόχο την βελτίωση του ελληνικού ποδοσφαίρου, τον εκσυγχρονισμό (τι πολύπαθη λέξη κι αυτή...) των συλλόγων και τον συγχρονισμό του βηματισμού του ελληνικού ποδοσφαίρου με τις απαιτήσεις της εποχής.

Μιας εποχής που έχει παραδοθεί στην κυριαρχία της αγοράς και αποστρέφεται τις εμμονές με την παράδοση. Που ευνοεί την ομογενοποίηση των ποδοσφαιρικών αλλά και των οργανωτικών χαρακτηριστικών των συλλόγων και έχει ή προσπαθεί να μεταβάλει το ποδόσφαιρο σε προϊόν, εξορίζοντας το παιχνίδι στη σφαίρα των αναμνήσεων. Που αποστρέφεται τον ρομαντισμό κάθε είδους και εξυψώνει τον ρεαλισμό και την πρακτικότητα. Που έχει μια τιμή για όλα, μια και όλα είναι προς πώληση.

Αυτή την πραγματικότητα δεν μπορεί κάποιος να την αγνοήσει, αλλά δεν είναι και υποχρεωτικό να υιοθετήσει όλες τις πτυχές της. Υποθέτω, επίσης, ότι οι άνθρωποι που πρωτοστάτησαν στη δημιουργία της Super League δεν θα πρέπει να αντιλαμβάνονται ως ελληνικό ποδόσφαιρο μόνο τη Super League, της οποίας άλλωστε η φυσιογνωμία είναι ακόμα προς διαμόρφωση. Αυτό που ξεχωρίζει, που προσδίδει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στην οργάνωση της Super League, είναι τα οικονομικά χαρακτηριστικά του εγχειρήματος.

Τα χαρακτηριστικά εκείνα που έχουν να κάνουν με την οργανωτική δομή των συλλόγων, που πρέπει σιγά σιγά να μεταβάλλονται και σε επιχειρήσεις ή να προσαρμόζουν με σαφήνεια αυτά τα χαρακτηριστικά στη φυσιογνωμία τους. Αν θυμάμαι, οι τρεις βασικές προϋποθέσεις που είχαν τεθεί στις αρχικές συζητήσεις για τη δημιουργία της Super League ήταν η κεντρική διαχείριση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, το ιδιόκτητο γήπεδο και η οικονομική εξυγίανση των ομάδων.

Φυσικά, καλό θα ήταν -πέρα από το σχέδιο αδειοδότησης της ΟΥΕΦΑ- να είχαν και οι ομάδες της Super League έναν «οδικό χάρτη», που θα περιέγραφε με καθαρό τρόπο τα βήματα. Ομως επειδή το εγχείρημα ξεκίνησε κάπως βιαστικά, χωρίς να έχουν διερευνηθεί όλες οι πτυχές του, ας δεχθούμε ότι αυτός ο «οδικός χάρτης», αυτός ο μπούσουλας, θα συμπληρώνεται στην πορεία. Και επειδή κάτι τέτοιο προϋποθέτει ανθρώπους με ανοικτό μυαλό και πλούσιες παραστάσεις, που πέρα από την έκδοση σκαμπρόζικων ανακοινώσεων για τη διαιτησία έχουν τα προσόντα να βελτιώσουν τις αδυναμίες του εγχειρήματος, ας ελπίσουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν.

Βέβαια, δεν λείπουν οι ενδείξεις που ενισχύουν την υποψία κάποιων ανθρώπων -που είναι αρκετοί- ότι οι εμπνευστές της Super League εκείνο που είχαν στο μυαλό τους ήταν αποκλειστικά η δική τους «κονόμα» και οι κορόνες περί της ενδυνάμωσης και του εκσυγχρονισμού του ελληνικού ποδοσφαίρου ήταν για γαρνιτούρα. Η Super League αρχίζει να δείχνει μια αδικαιολόγητη διάθεση ηγεμονίας, μια διάθεση αυτονόμησης από αυτό που ονομάζουμε ελληνικό ποδόσφαιρο.

Θυμίζω ότι στις αρχές του εγχειρήματος οι πρόεδροι των ομάδων της Super League είχαν δεσμευθεί για τη χορήγηση ενός ποσού στις ομάδες της Β' και της Γ' Εθνικής για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τα οικονομικά τους προβλήματα, αλλά και διότι ο ισχυρότερος θα πρέπει να μοιράζεται ένα μέρος από τα έσοδά του με εκείνους που μπορούν να θεωρηθούν οι τροφοδότες του παιχνιδιού. Μέχρι σήμερα αυτά τα χρήματα -με διάφορες προφάσεις- δεν έχουν δοθεί, δικαιώνοντας εκείνους που πίστευαν ότι η Super League δεν ενδιαφέρεται για το ελληνικό ποδόσφαιρο στο σύνολό του.

Διότι αν ενδιαφερόταν θα έδινε εντολή στους τεχνοκράτες που έχει -αλήθεια, έχει;- στους κόλπους της να ετοιμάσουν μια μελέτη που να αποδεικνύει γιατί είναι παραλογισμός η ύπαρξη τόσων πολλών ΠΑΕ στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Οχι τίποτε άλλο, θα ξεστραβωνόταν και η ΕΠΟ, που νομίζει ότι ελληνικό ποδόσφαιρο είναι μόνο η Εθνική, ο Ρεχάγκελ και η κονόμα από τους χορηγούς.

Ενα ανοικτό στοίχημα

ΑΑν θυμάμαι καλά, μετά τις σφαλιάρες που έφαγε ο Ολυμπιακός τις προηγούμενες χρονιές στο Τσάμπιονς Λιγκ -όταν μετά την κλήρωση κάθε φορά εκφραζόταν μια παράλογη αισιοδοξία για την πρόκριση στον δεύτερο γύρο-, φέτος μετά την κλήρωση ο στόχος ήταν η εξασφάλιση της τρίτης θέσης και αν ερχόταν κάτι καλύτερο, θα ήταν προφανώς καλοδεχούμενο.

Αυτή η αλλαγή προσέγγισης από τους ανθρώπους της ομάδας δεν ήταν μια επικοινωνιακή κίνηση. Ηταν μια ένδειξη για την αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι της ομάδας άρχισαν να βλέπουν τα πράγματα. Μια αλλαγή που συνοδεύτηκε και από την αναπροσαρμογή του διοικητικού μοντέλου, με τον Πέτρο Κόκκαλη και τον Ιβιτς να αποκτούν περισσότερο ουσιαστικό ρόλο.

Η νέα προσέγγιση των διοικούντων φάνηκε και στις μεταγραφές, που ανανέωσαν σε μεγάλο βαθμό το ρόστερ της ομάδας, αποβάλλοντας -σε μεγάλο βαθμό- μια ηττοπάθεια, μια κακή παράδοση που συνόδευε τις εκτός έδρας εμφανίσεις της ομάδας στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση. Βέβαια, δεν έγινε δυνατή παράλληλα με την ανανέωση του ρόστερ η συμπλήρωσή του με αξιόπιστους αντικαταστάτες στον πάγκο, αλλά δεν μπορεί να τα έχει κανείς όλα.

Τώρα φαίνεται ότι ο Ολυμπιακός θα καταφέρει να προκριθεί στη φάση των «16» και μόνο μια εντυπωσιακή περίπτωση αυτοχειρίας θα του στερήσει την πρόκριση και τα τρία εκατομμύρια ευρώ, τουλάχιστον, που θα μπουν στο ταμείο των Πειραιωτών. Εκείνο που μπορεί κάποιος να διαπιστώσει στη φετινή αγωνιστική συμπεριφορά της ομάδας είναι ότι μέχρι τώρα έχει διαμορφώσει έναν πολύ δυνατό άξονα. Νικοπολίδης, Αντζας, Λεντέσμα και Κοβάσεβιτς.

Αν σε αυτόν τον άξονα προσθέσει κάποιος τον Γκαλέτι, έχει την πλήρη εικόνα. Πόσω μάλλον όταν οι κακές εμφανίσεις της ομάδας στο ελληνικό πρωτάθλημα, όπως και εκείνη με τη Ρεάλ στο «Γ. Καραϊσκάκης», σημειώθηκαν επειδή κάποια κομμάτια αυτού του κεντρικού άξονα δεν βρίσκονταν στη θέση τους. Αν κάποιος θέλει να είναι δίκαιος, θα πρέπει να παραδεχθεί τη σημαντική συμβολή που έχει σε αυτή την εικόνα ο Τάκης Λεμονής.

Το στοίχημα, όμως, είναι ανοικτό, με την έννοια ότι αν ο Ολυμπιακός περάσει στους «16», η μεταγραφική περίοδος του Ιανουαρίου θα αποκαλύψει το μέγεθος των φιλοδοξιών του.

Η ασφαλιστική μεταρρύθμιση

Ο πρωθυπουργός χθες στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν.Δ. μίλησε για την αναγκαιότητα της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης. Μια αναγκαιότητα που δεν αμφισβητείται από κανέναν, αλλά υπάρχουν ορισμένες διαφορές σχετικά με την κατεύθυνση και το περιεχόμενο αυτής της μεταρρύθμισης. Ο πρωθυπουργός προσπαθεί να μας πείσει ότι η κυβέρνηση θα πραγματοποιήσει τη μεταρρύθμιση σεβόμενη τα τρία προεκλογικά «δεν». Ορια, εισφορές και επίπεδο συντάξεων. Τις απόψεις, φυσικά, της κυβέρνησης για το συγκεκριμένο ζήτημα δεν τις έχουμε μάθει, αλλά θα τις ανακαλύπτουμε όσο προχωρεί η διαδικασία μεταρρύθμισης, που ανάμεσα στα άλλα -που δεν ξέρουμε- περιλαμβάνει και το φόρτωμα των ελλειμματικών ταμείων στα υγιή. Ο πρωθυπουργός χθες μίλησε για την αναγκαιότητα της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης. Ξέχασε να μιλήσει για το πώς δημιουργήθηκε το πρόβλημα και γιατί γίνεται όλο και σοβαρότερο. Ξέχασε να μιλήσει για το κράτος που αμελεί τις υποχρεώσεις του απέναντι στα ταμεία, που λεηλατεί τα αποθεματικά τους, που ανέχεται την εισφοροδιαφυγή. Ολα αυτά τα ξέχασε. Ομως το 60% του πληθυσμού, που ζει με σύνταξη κάτω από τα 600 ευρώ, έχει ισχυρή μνήμη.